Τον γνώρισα κάπου στα τέλη του ’73.  Μία τεράστια αφίσα του Aladdin Sane στον τοίχο του Serge, στο δωμάτιό του στο Saint Cloud στο Παρίσι.

Από κεί πέρα αγόραζα όλους τους δίσκους του (βιλύνιο βέβαια), στο FNAC, πρίν αρχίσει να πουλάει βιβλία. Παίρναμε τους δίσκους, πηγαίναμε στα ειδικά σημεία που μπορούσαμε να τους ακούσουμε, και τους αγοράζαμε ή όχι. Όταν γύρισα στην Ελλάδα, τους ίδιους δίσκους αγόραζα στο Μουσικόραμα, στην Ακαδημίας. Ο David από τις πρώτες μου αγάπες, και είναι ακόμα. Ακόμα και μετά από 40 χρόνια και, αγόραζα ή κατέβαζα τους δίσκους του στο internet. Όλους τους δίσκους του, όχι μόνο ορισμένα που γινότανε hits. Ο κάθε δίσκος είναι μία ιστορία, μία συνέχεια, αν ακούς μόνο ένα κομμάτι, χάνεις την ιστορία. Άντε, ας πούμε, να ακούσεις το The Starman χωρίς να ακούσεις όλο το “The rise and fall of ziggy stardust“. Χάνεις όλη την ζωή του Ziggy.

Και ήρθε μιά μέρα του ’83, που διάβαζα του σκωτομού για τις εξετάσεις για το μεταπτυχιακό στο Παρίσι, που έμαθα οτι ο David θα έδινε συναυλία εκεί, στο Παρίσι, στο Hippodrome d’Auteuil . 90 γαλλικά φράγκα έκανε το εισητήριο. Πολλά λεφτά για ένα φοιτητή.  Δεν υπήρχει περίπτωση να το έχανα, ακόμα και άν δεν είχα να φάω. Και έτσι, στις 8 Ιουνίου του ’83, είδα μία από τίς καλύτερες συναυλίες που έχω δεί. O David είχε βγάλει εκείνο τον “Let’s dance“, και δεν σταματήσαμε να χορεύουμε.

Και ένα από τα αστεία αυτής της συναυλίας. Οι Dexy’s Midnight Runners ήταν το support group και οι οποίοι κάποια στιγμή αρχίσαν να βρίζουν τον David Bowie και τον φίλο του, τον Iggy Pop !! Και σε λίγο είδαμε τους Dexy’s Midnight Runners να χτυπιούνται στην σκηνή χωρίς όμως να ακούγονται. Ο David τους είχε κόψει την φωνή.

Σήμερα το πρωί, το πρώτο που άκουσα ήταν ο θάνατος του. Με το να λέω RIP, “η μουσική είναι πιό φτωχή” κλπ, θα είμαι κι’εγώ ένας από τους facebook users που βάζουν youtube τραγούδια για την μνήμη του.

Για μένα όμως, δεν είναι μόνο ο θάνατος ενός μεγάλου καλλιτέχνη. Είναι ένα μέρος της νιότης μου μου πεθαίνει μαζί του.