Είπαμε λοιπόν τι χρειάζεται σε ένα interview (συνεντεύξη) και πως πρέπει να είμαστε ετοιμασμένοι για το interview.

‘Ερχεται η ώρα να μπείς στην αίθουσα για την συνέντευξη. Συνήθως ξέρεις με πόσους και ποιοί θα αυτοί που θα είναι στην συνέντευξη, όπως – θα πρέπει -να ξέρεις τον τίτλο τους. Έχει σημασία αυτό, το οποίο επίσης δεν στο λένε στα γραφεία (ευρέσεως εργασίας).

Συνήθως είναι 2 άτομα στην συνέντευξη. Ένας που κάνει τις ερωτήσεις και κάποιος άλλος που παρευρίσκεται, που κάνει και αυτός κανά-δυό ερωτήσεις για να μην νομίζει ότι είναι γλάστρα. Αλλά ας τα πιάσουμε από την αρχή.

Τα άτομα που μπορεί να είναι στην συνέντευξη είναι: ο υπεύθυνος της θέσης που έχει βγεί η αγγελία (ο προιστάμενος δηλαδή), ένα άλλο άτομο που θα είναι ένας παλιός στο τμήμα που ξέρει την δουλειά (senior engineer π.χ.) ή ο διευθυντής του “προισταμένου σου” (αυτός που θα κάνει τις ερωτήσεις). Εδώ παίζει και ένα τρίτο άτομο, που είναι κάποιος από το HR (το γνωστό Human Resources, το παλιό “γραφείο προσωπικού”), που δεν έχει καμία σχέση με την δουλειά, έρχεται μόνο και μόνο για να ανιχνεύσει πόσο άνετος είσαι όταν παρουσιάζεις το βιογραφικό σου. Αλλά πολλές φορές το άτομο του HR έρχεται στην δεύτερη φάση.

Τρία άτομα δηλαδή. Δεν θυμάμαι να μου έχει τύχει συνέντευξη με περισσότερα από τρία άτομα ταυτόχρονα. Τις περισσότερες φορές είναι 2 άτομα στην συνέντευξη.  Αν τώρα το άτομο του HR είναι στην συνέντευξη, (ή δίνεις συνέντευξη μόνο σ’αυτόν/αυτήν) πρέπει να παίζεις σε 2 ταμπλό. Θα μιλάς τεχνικά (για την δουλειά δηλαδή) με τον υπεύθυνο της θέσης, και να μιλάς “θεωρητικά” με το άτομο του HR. Ας πούμε λοιπόν ότι μιλάς για βάσεις δεδομένων, servers και clusters. Πετιέται λοιπόν το άτομο απο το HR και σου κάνει μία κουφή ερώτηση. Ας πούμε, “Πως θα το έκανες αυτό αν ο πελάτης ήταν στην Αργεντινή”. Η πρώτη αντίδραση είναι να του πείς “Τι π@π@ρι$ς είναι αυτές που μου λες τώρα;” Αλλά δεν πρέπει! Οπότε, αν σου έχει τύχει κάτι αντίστοιχο σε άλλη εταιρεία, σε άλλο έργο, τότε το προσαρμόζεις για να απαντήσεις. Προσοχή εδώ. Αν δεν σου έχει τύχει κάτι αντίστοιχο, μην προσπαθήσεις να δημιουργήσεις σενάριο, γιατί φαίνεται ότι δεν το ξέρεις. Οταν δημιουργείς ψέυτικα σενάρια, τα μάτια σου κοιτάνε ψηλά. Δεν το κάνεις επίτηδες, αυτόματα γίνεται. Το άτομο του HR το βλέπει αμέσως, αυτή είναι η δουλειά του. Το σημειώνει λοιπόν και σε βαράει εκεί. Πρέπει να είσαι πολύ μάγκας να μπορείς να κάνεις ψεύτικα σενάρια χωρίς να φαίνεται. Εκεί λοιπόν λές “Δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι ότι θα … μπλά μπλά” . Σκέτο “δεν ξέρω” δεν λέγεται. Ακολουθείται από το “αλλά”.

Όπως επίσης, τα άτομα του HR έχουν την μανία να σε ρωτάνε: “Γιατί θέλεις να δουλέψεις στην εταιρεία”; Πάντα θα ήθελα να τους έλεγα: “Εσύ τι νομίζεις εσύ; Επειδή είμαι άνεργος και πρέπει να δουλέψω” ή “ο μισθός είναι καλύτερος”, αλλά δεν κάνει. Πρέπει να πείς ότι γιατί η εταιρεία είναι μεγάλη, γνωστή, δίνει ευκαιρίες να πας ψηλά, να μάθεις πολλά και ένα σωρό τέτοιες χαζομάρες. Δεν μπορώ να καταλάβω. Τι απάντηση περιμένουν; Υπ’οψιν, την προηγούμεμη βδομάδα πέρασα μία συνέντευξη, με την Sarah, η κυρία του HR, και με τον Connor, ο υπεύθυνος της θέσης. Η Sarah μου έκανε την ίδια ερώτηση. “Γιατί θέλω να δουλέψω στην εταιρεία”. Δεν ξέρω γιατί και πώς, αλλά την έδωσε εκείνη την στιγμή και της είπα “Για πολλούς λόγους. Ο ένας είναι οτι είμαι άνεργος, ο άλλος μπλά μπλά”. Λοιπόν, με που τους είπα “Επειδή είμαι άνεργος”, και οι δυό τους άρχισαν να κρατάνε κάτι σημειώσεις. Εκεί, το πήρα χαμπάρι ότι το έχασα το παιχνίδι, τα σκάτ@σα δηλαδή. Καί είχα άλλα 3 τέταρτα να μιλάω. Ηρέμησα λοιπόν, και είπα ότι κάνω “προπόνηση” για το επόμενο interview. Το μετράω σαν εμπειρία. (Γι’αυτό έλεγα στο πρώτο μέρος ότι χρειάζεσαι εμπειρία για να μην πέφτεις σε τέτοια λάθη)

Συνεχίζεις λοιπόν να θυμάσαι να κοιτάς στα μάτια όλους (ακόμα και τις “γλάστρες”), να κάθεσαι καλά, με τα χέρια σταυρωμένα στο τραπέζι, να θυμάσαι να γελάς, και όλα αυτά ενώ μιλάς για τον βιογραφικό σου, τον εαυτόν σου, να δίνεις παραδείγματα και να προσπαθείς να μην δώσεις την απάντηση που θα σε πετάξει έξω. Δεν κοροιδεύω, είναι πολύ δύσκολο! Και μόλις δώσεις μία απάντηση και βλέπεις να σε κοιτάνε σαν χαζοί, εκεί έχεις χάσει. Δύσκολο να γυρίσεις το παιγνίδι. Εκτός εάν, σου επιτρέψουν να συνεχίζεις. (Είπαμε, αν είσαι όμορφος/όμορφη) Εμένα μιά φορά μου έχει τύχει, όχι επειδή είμαι όμορφος, αλλά με πήγαινε ο τύπος για το interview. Εγώ βέβαια, την έχασα την ευκαιρία,  είχε κολλήσει το μυαλό μου και δεν μπορούσα να δώσω μία σωστή απάντηση! Γίνονται κι’αυτά, αλλά χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Οταν τελειώσει το interview, λίγο πριν φύγεις, σε ρωτάνε αν έχεις ερωτήσεις. Εκεί, πρέπει να ρωτήσεις κάτι. Οτιδήποτε. Αν φύγεις χωρις ερώτηση, θεωρούν ότι δεν σε ενδιαφέρει η θέση και έχασες. Αν πάς σε δεύτερη φάση, ή μίλησεις με άλλο άτομο και σε ρωτήσει αν έχεις ερωτήσεις, πρέπει να κάνεις πάλι ερωτήσεις. Αν δεν έχεις, ρώτα τις ίδιες! Πάντως ρώτα κάτι. Τι περιμένουν από σένα, τι να κάνεις, τι ευκαιρείες εχει η εταιρεία για να προαχθείς κλπ κλπ.

Τελειώντας το interview, θα σου πούν πότε θα σου απαντήσουν, γιατί έχουν και άλλες συνεντεύξεις για την ίδια θέση, και θα σε ειδοποιήσει το γραφείο, σε καμιά βδομάδα συνήθως (αυτοί δεν έχουν τα στοιχεία σου, τα έχει κρύψει το γραφείο για να μην έρθουν σε επαφή μαζι σου και χάσουν την προμήθεια!).  Αν ξέρεις ότι τα σκ@τωσες, τότε δεν σε πειράζει να σου πούν ή όχι. Αν όμως νομίζεις ότι πήγες καλά, περιμένεις να σου πει το γραφείο.

Αυτή πάλι είναι μιά άλλη ιστορία, που και αυτή χρειάζεται συνήθεια για να γίνεις χοντρόπετσος και να μην σε πειράζει. Αν η εταίρεια θεωρησει ότι έχουν καποιον άλλον γι’αυτη την θέση, τότε σπάνια το γραφείο θα σε πάρει τηλεφωνο να σου πεί ότι δεν σε παίρνουν. Τους παίρνεις εσύ αν νομίζεις ότι έχεις κάποια πιθανότητα.

Περισσότερα δεν χρειάζεται να πώ, όλα τα άλλα, τα θεωρητικά, στα λένε τα γραφεία.   Τις διαφορετικές μεθόδους των συνεντεύξεων, αν είναι η μία ή η άλλη, πράγμα όμως που είναι τελείως εγκυκλοπαιδικό γιατί αυτός που έχει την ευθύνη για την θέση, δεν θα είναι του γραφείου προσωπικού, του HR, και λίγο τον νοιάζει ποιά μέθοδο χρησιμοποεί. Οπως κι’εγώ, που όταν έπαιρνα συνεντεύξεις, παρ’ολο που έχω γίνει εξπέρ στο θέμα, ρωτούσα αυτό που ήθελα για την δουλειά, και δεν με ένοιαζε πιά μέθοδο χρησιμοποιούσα.

Αυτή είναι η εμπειρία μου από τα 52 interviews που έχω δώσει τα τελευταία 3 χρόνια (και 4 μήνες) και καμμιά 20αριά που έχω πάρει.

Εχω κάνει όμως και συνεντεύξεις στην Ελλάδα. Και ήταν μιά εποχή, δέκα χρόνια πιό παλιά, που έψαχνα ένα προγραμματιστή στην Αθήνα, στην εταιρεία που δούλευα τότε. Το τί άκουσα, το τί είδα, πραγματικά, δεν περιγράφεται! Είναι αυτό που λένε “Μόνο στην Ελλάδα”. Μπορεί κάποια στιγμή, να τα πω.