Πριν 2-3 βδομάδες, βρήκα τυχαία στο facebook μιά ομάδα με τον τίτλο: “Πάτρα : Τα φοιτητικά μας χρόνια“. Δεν ήμουνα όμως μόνο εγώ, αλλά και πολλοί που ήταν φοιτητές στην Πάτρα, κυρίως την εποχή 1975-1990.
Ολα τα μέλη αυτής της ομάδας, όπως κι’εγώ άλλωστε, αναπολούμε τα χρόνια που περάσαμε σαν φοιτητές στην Πάτρα, εκτός, ίσως, από ορισμένους που είχαν κακές εμπειρίες. Αλλά όπως όλες τις αναμνήσεις, ξεχνάμε τις κακές στιγμές και κρατάμε μόνο τις χαρούμενες. Όπως γίνεται και με τα σχολεία, πανεπιστήμια, η θητεία στον στρατό κ.α.
Φωτογραφίες και κείμενα διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, ερωτήσεις για μαθήματα, καθηγητές, εστιατόρια της εποχής, αστεία και καλαμπούρια που θυμάται ο καθένας και τα αναρτεί στην ομάδα, όλοι βρίσκουμε κάτι κοινό.
Γυρίζω 40τόσα χρόνια πίσω, προσπαθώ να θυμηθώ, ο κύριος Αλσχάιμερ καιροφυλακτεί, αλλά δεν το βάζω κάτω. Ευτυχώς υπάρχουν και άλλοι σαν και μένα που δεν θυμούνται πολλά.
Έκανα το σπίτι πάνω-κάτω ψάχνοντας να βρώ την διπλωματική μου εργασία με τον απίστευτο τίτλο “Υπερπεπερασμένα μέτρα και Πιθανότητες” (73 σελίδες γραμμένη στο χέρι παρακαλώ!) που είχα παραδώσει τον Απρίλιο του 1982 και δεν μπορούσε η Jo (η γυναίκα μου) να καταλάβει τι με έπιασε στα ξαφνικά να την βρώ όπως και τον Οδηγό Σπουδών του 1980-1981 που πρέπει να το έχω ανοίξει 2-3 φορές στην ζωή μου.
Θυμήθηκα και πολλές άλλες στιγμές, με τον Κοσμά και τον Ηλία, συμμαθητές από το σχολείο στην Θεσσαλονίκη, συμφοιτητές (και οι τρείς Μαθηματικοί), συγκάτοικοι στην Παμίσου 32, (@αμίσου 32 όπως το λέγαμε), 1ος όροφος, στην Αγυά , και κουμπάρος με τον Ηλία που τον πάντρεψα, που μας άφησε όμως τον Ιούνιο το 2019.
Το βιβλίο Φιλοσοφίας του Ζούμπου που κουβαλούσαμε το μάθημα από το 1ο έτος, και όταν το περάσαμε στο 3ο, ο Κοσμάς το’βρασε.
Στην κυριολεξία. Γέμισε την κατσαρόλα με νερό, έβαλε το βιβλίο μέσα και άναψε το μάτι της κουζίνας.
Τις βόλτες με το ποδήλατο, Πάτρα-Πανεπιστήμιο στο Ρίο με την κωλοανηφόρα λίγο πριν το πανεπιστήμιο, τους αγώνες με τα λεωφορεία (με περνούσαν στην ευθεία αλλά τα έφτανα στις στάσεις), τις εκδρομές με ότι μέσο βρίσκαμε. Ποδήλατο, ωτο-στοπ, τραίνο, λεωφορείο, παπάκι και αυτοκίνητο, όταν γνωρίσαμε τον Τάκη τον ψηλούλη στο 4ο έτος (τον λέγαμε έτσι επειδή ήταν πολύυυυ ψηλός) που είχε ένα σκαραβαίο.
Το ποδήλατο 
Τα ούζα και τα τσίπουρα που πίναμε τους έρωτές μας. Μία ο Ηλίας, μία εγώ, ο Κοσμάς ήταν λίγο πιό σταθερός. Τα θυμάμαι τα ονόματα των κοριτσιών, αλλά για τις περισσότερες δεν ξέρω τι κάνουν και που βρίσκονται.
Και τον καταπληκτικό τρόπο κλεψίματος στις εξετάσεις με τους φακέλους (εδώ). Τι σκονάκια και χαζομάρες, αυτοί είχανε πάει το κλέψιμο σε επίπεδο διδακτορικού. Αφού έλεγα ό,τι έπρεπε να δίναν πτυχίο κατ’ευθείαν, χωρίς εξετάσεις, σε αυτόν που το σκέφτηκε.
Την καφετέρια “Βοσινάκη”, στην Γούναρη, λίγο πρίν τα Ψηλαλώνια, που έφαγα την καλύτερτη χυλόπιτα της ζωής μου, αλλά τελικά γίναμε πολύ καλοί φίλοι με το κορίτσι και γελάμε όταν το θυμόμαστε.
Και ένα σωρό άλλα που δεν μπορώ να τα γράψω εδώ, θα χρειαστώ πολλά posts.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι χαμογελάω όταν βλέπω ορισμένες αναρτήσεις και σχόλια στην ομάδα στο facebook, και φαντάζομαι σοβαρά άτομα, καθηγητές, γιατροί, μηχανικοί κλπ. γύρω 50-60 χρονών που κάνουν ζαβολιές για να μην τους πιάσουν οι γονείς τους, οι καθηγητές τους ή/και οι ιδιοκτήτες των σπιτιών που μένανε.
Αξέχαστα χρόνια.