Πάτρα, Μάρτιος ή Απρίλιος 1982, δεν θυμάμαι ακριβώς, φοιτητής στο Μαθηματικό της Πάτρας, είχα περάσει όλα τα μαθήματα και μου είχε μείνει να παραδώσω την διπλωματική μου εργασία, που μετρούσε για δύο μαθήματα, για να πάρω το πτυχίο μου.

Η διπλωματική εργασία είχε τον απίστευτο τίτλο “Υπερπεπερασμένα μέτρα και Πιθανότητες” με τον Ρούσσα, στην Στατιστική. Είχα σχεδόν τελειώσει, είχαν μείνει κάτι ψιλο-διορθώσεις για να την παραδώσω.

Δεν υπήρχαν ακόμα μεταπτυχιακά τμήματα εκείνη την εποχή, θα μπορούσες να δουλέψεις με κάποιον καθηγητή αν σε δεχότανε, αλλά τμήματα με διδακτέα ύλη, δεν υπήρχαν. Είχα κανονίσει λοιπόν να πήγαινα για μεταπτυχιακό στην Στατιστική στο Παρίσι, στο Université Pierre & Marie Curie, Paris VI, γνωστό σαν Jussieu, από την πλατεία Jussieu.

• 

• 

Από αρχές Δεκεμβρίου 1981 μέχρι αρχές Μαρτίου 1982 βρέθηκα στο Παρίσι (άλλη ιστορία το πώς), και πέρασα πολλές μέρες και ώρες στην βιβλιοθήκη του Paris VI, προσπαθώντας να καταλάβω τι στο διάολο σχέση είχαν τα “υπερπεπερασμένα μέτρα” με τις Πιθανότητες. Το internet δεν ξέραμε τι ήταν, εγώ προσωπικά, δεν το είχα καν ακούσει.

Η θεωρία των “υπερπεπερασμένων μέτρων” ήταν καινούργια, μόλις 20 χρόνια είχε παρουσιαστεί από κάποιον Αβραάμ Ρόμπινσον (Abraham Robinson), και υπήρχε μικρή βιβλιογραφία και καθόλου στα Ελληνικά. Η διπλωματική μου πρέπει να ήταν η πρώτη στα Ελληνικά, και είχα βαρεθεί με τις μεταφράσεις, από Γαλλικά και Αγγλικά στα Ελληνικά.

Είχα κάνει καλή δουλειά, άσχετο τώρα που όταν την διαβάζω δεν καταλαβαίνω τίποτα άλλο εκτός από τον πρόλογο!

Και όλα αυτά ήταν γραμμένα στο χέρι. Το μόνο backup που είχα ήταν ορισμένες φωτοτυπίες που είχα βγάλει τις πρώτες σελίδες. Όλες οι άλλες ήταν οι πρωτότυπες, αυτές που είχα γράψει ο ίδιος.

Η έδρα της Στατιστικής ήταν από τις πρώτες έδρες που μετακόμισαν στα καινούργια κτίρια στο Ρίο, οπότε έπρεπε να πήγαινα στο πανεπιστήμιο στο Ρίο για επεξηγήσεις, σημειώσεις κλπ. για οδηγίες από τον -τότε- βοηθό, Παναγιώτη Σύψα. Και όταν δεν έβρεχε, πήγαινα με το ποδήλατο που χρησιμοποιούσα τα δύο τελευταία χρόνια.

Ηταν ένα Βελοσολέξ (Velosolex) ποδήλατο, χρώματος ασημί, αγωνιστικό (έτσι λέγαμε τα ποδήλατα που είχαν τιμόνι με τα χερούλια χαμηλά), με 10 ταχύτητες, που είχε αγοράσει ο αδελφός μου και μου το είχε δανείσει για δύο χρόνια στην Πάτρα. Στην φωτογραφία είναι αυτό, το ίδιο ποδήλατο, που ζει και βασιλεύει ακόμα, απλά έχει βαφτεί λαχανί, δεν έχει φτερά και ούτε σχάρα βέβαια.

Πήγαινα παντού μ’αυτό, ακόμα και αν είχα πιεί λίγο έως πολύ παραπάνω. Το τελευταίο λεωφορείο έφευγε από την Πάτρα για την Αγυά που μέναμε, στις 10 το βράδυ, και αν δεν είχαμε το ποδήλατο, θα περπατούσαμε όλη την απόσταση, καμιά ώρα περπάτημα από τα Ψηλαλώνια. Και βέβαια και πήγαινα στο πανεπιστήμιο στο Ρίο με το ποδήλατο, παρ’όλο την τελευταία μεγάλη ανηφόρα.

Κάποιο πρωινό του Μαρτίου 1982, λίγο μετά από τις αποκριές, πήγα στο Ρίο, στην έδρα Στατιστικής, να μιλήσω με τον Σύψα για την διπλωματική, να κάνω τελευταίες διορθώσεις και να την παραδώσω. 73 σελίδες, τις είχα βάλει σε ένα φάκελο, αυτούς τους μεγάλους με τα αυτιά, πίσω στην σχάρα στο ποδήλατο και βουρ για το Ρίο.

Πήγαινα βέβαια από τον παλιό δρόμο, αφενός δεν υπήρχε στροφή από την εθνική οδό για το πανεπιστήμιο, αφ’ετέρου δεν θα πήγαινα με το ποδήλατο στην εθνική!

Στον γυρισμό, μόλις είχα κατέβει την κατηφόρα με τα χίλια και είχα πάρει τον δρόμο για το σπίτι (Αγυά), με περνάει το λεωφορείο Ριο-Πάτρα, που πήγαινε προς Πάτρα.

Το σκέφτομαι για 2 δευτερόλεπτα, και λέω “Θα το περάσω το λεωφορείο”. Και όπως είχα ήδη πάρει φόρα από την κατηφόρα, βάζω την 10η ταχύητητα (η πιό γρήγορη) και άρχισα να τρέχω σαν τρελός. Μετά από 2 χρόνια ποδήλατο, τα πόδια μου είχαν σφίξει. Και πράγματι, το λεωφορείο είχε σταματήσει στην στάση, και το έφτασα. Επόμενη στάση, τα ίδια. Με πέρασε το λεωφορείο, το έφτασα στην στάση. Επόμενη στάση, ίδια.

Και πάνω που σκεφτόμουνα τι στρατηγική θα έκανα όταν θα έμπαινα στα φανάρια της Πάτρας, ακούω ενα “φρουουμ”, σταματάω μετά απο 10-15 μέτρα όταν πιάσαν τα φρένα, και βλέπω οι σελίδες της διπλωματικής να πετάνε στον δρόμο.

Τρέχοντας πάνω στον παλιό δρόμο, ο φάκελος είχε πέσει από την σχάρα, είχε ανοίξει και ο άνεμος είχε πάρει τις σελίδες. Για κακή μου τύχη, το σημείο που έπεσε ο φάκελος ήταν δίπλα στην εθνική, μόνο το τοιχίο την χώρισε από τον παλιό δρόμο και έτσι είχε περισσότερο αέρα.

Οι σελίδες είχαν αρχίσει να πετάνε και στην εθνική οδό. Προσπάθησα να μαζέψω ό,τι μπορούσα, αλλά τα αυτοκινήτα στην εθνική τις στέλναν ακόμα πιο μακρυά. Και είχα εκείνη την στιγμή σελίδες να πετάνε στην παλιό δρόμο και στην εθνική. Πρέπει να είχα πάθει εγκεφαλικό. Είχα σταματήσει στην μέση του δρόμου, είχα μαζέψει 5-6 σελίδες, και όταν κατάλαβα τι γινότανε, σελίδες στην εθνική, σελίδες στον παλιό δρόμο, να πετάνε σε αντίθετη κατεύθυνση … σταμάτησα! Σε χρόνο dt περάσαν από το μυαλό μου οι μέρες και οι ώρες που είχα περάσει σπίτι, στην βιβλιοθήκη, στην έδρα να τις γράψω.

Και πάνω που προσπαθούσα να σκεφτώ ποιά είναι η καλύτερη λύση, σταματάει ένας νεαρός με παπάκι από την εθνική, πάνω κάτω την ίδια ηλικία θα είχαμε, και χωρίς να μου πεί τίποτα, άρχισε να μαζεύει τις σελίδες που είχαν φύγει στην εθνική οδό.

Με το που τον είδα, άρχισα να μαζεύω κι’εγώ τις σελίδες που πετούσαν στην παλιά οδό. Και μετά από λίγο, είχα μαζέψει όλες τις σελίδες που έβλεπα, και το παλικάρι μου έδωσε όσες σελίδες που είχε μπορέσει να μαζέψει.

Όταν μου τις έδωσε και είχα αποφύγει το εγκεφαλικό, του είπα χίλια ευχαριστώ, πραγματικά, είναι αυτό που λένε, δεν είχα λόγια να τον ευχαριστήσω, και μου λέει: “Ασε, ξέρω, το’παθα κι’εγώ. Αντε γειά, καλή τύχη“. Και έφυγε με το παπάκι του, δεν ξέρω που πήγε, δεν ξέρω το όνομά του, αλλά το πρόσωπό του το θυμάμαι ακόμα.

Όταν γύρισα σπίτι, κοίταξα τι ζημιές είχα πάθει, πόσες σελίδες λείπανε. Ευτυχώς είχα αριθμήσει τις σελίδες και τις έβαλα εύκολα στην σειρά. Λείπαν μόνο 2 σελίδες και 2 σελίδες τις είχαν πατήσει αυτοκίνητα και φαινότανε το ίχνος της ρόδας. Λίγο το κακό. Ξανάεγραψα τις σελίδες που λείπανε, και αυτές που τις πάτησαν αυτοκίνητο και πήγα και έβγαλα φωτοτυπίες όλες τις σελίδες (backup).

Με το λεωφορείο … δεν ξέρω τί θα γινόταν αν δεν είχα πάθει αυτό το “ατυχηματάκι”. Είμαι σίγουρος ότι θα είχα κερδίσει. (γιατί έτσι μ’αρέσει να λέω.) 🙂