Σεπτέβριος 1980, Μαθηματικό, 3ο έτος πρός 4ο, εξεταστική περίοδος Σεπτεβρίου. Διάβαζα να περάσω μαθήματα του 3ου, και ό,τι άλλο μάθημα κουβαλούσα απο το 2ο.
Ενα από τα μαθήματα του 2ου ήταν οι Διαφορικές Εξισώσεις Ι (ένα), του Τσερπέ, φοβερός τύπος καθηγητού. Είχα περάσει τις Διαφορικές ΙΙ με την πρώτη, αλλά με παίδευε πολύ η Ι. Την είχα δώσει 4 (!!) (τέσσερεις) φορές και μάζευα τριάρια και τεσσάρια. Το κωλοπέντε δεν το έπιανα. Αποφάσισα λοιπόν να κάτσω να το διαβάσω σοβαρά, να το δώσω και να το περάσω. Έκανα το πρόγραμμά μου ποιά μαθήματα θα έδινα τον Σεπτέμβριο και άφησα τις Διαφορικές για τον Δεκέμβριο.
Κάποιο βράδυ λοιπόν που διάβαζα στο γραφείο μου (που ο Θεός να το κάνει γραφείο, ένα πλιάν τραπέζι ήτανε) στο σπίτι μας στην Αγυά, εμφανίζεται ο γνωστός ΣΠ. Ενας φίλος μας, Μαθηματικός, 2-3 χρόνια μεγαλύτερος, ψυχούλα ήτανε, λίγο κοντός, με αρχές φαλάκρας, αλλά αυτός και τα Μαθηματικά είχαν πάρει διαζύγιο από πολλά χρόνια, και αν δεν τον βοηθούσαμε με οποιοδήποτε τρόπο, δεν μπορούσε να περάσει τα μαθήματα.
“Τζό, μου λέει, θα κατέβεις Διαφορικές αύριο;” (Το Τζό ήταν το όνομά του στην Πάτρα, παρατσούκλι από το γυμνάσιο, και όσοι με ξέρουν σαν Τζο, με ξέρουν τουλάχιστον 40 χρόνια και)
“Οχι ρε Π.” (τον φωναζαμε με το επίθετό του). “Δεν έχω διαβάσει. Για Δεκέμβριο το αφήνω”. Σημείωση, οι εξετάσεις ήταν την επόμενη μέρα στις 8 το πρωί.
“Εχω τα θέματα” μου λέει, και βγάζει ένα χαρτί με 4 ασκήσεις. Καμία θεωρία.
Τα κοιτάω, δεν κατάλαβα γρί.
“Που τα βρήκες ρε συ;” του λέω. Ήθελα να δώ πόσο σοβαρός ήταν αυτός που του έδωσε τα θέματα, άλλο να τα είχε κλέψει από την έδρα, άλλο να τα είχε βρεί από γνωστό γνωστού. Δεν μου είπε όμως, και μέχρι σήμερα δεν ξέρω από που τα βρήκε.
“Ασε Π., δεν τα ξέρω, και δεν προλαβαίνω να διαβάσω”.
“Ρε Τζό, αφού έχεις τα θέματα, τι άλλο θέλεις; Διάβασε μόνο αυτά!”.
Ο ΣΠ ήθελε βέβαια να διαβάζαμε μαζί το βράδυ και να κατεβαίναμε μαζί το πρωί μπας και περάσει μόνος του το μάθημα.
Εγώ όμως δεν είχα υπολογίσει να έδινα τις Διαφορικές Ι, και δεν είχα σκοπό να ξενυχτήσω το βράδυ προσπαθώντας να λύσω τα θέματα.
Τέλος πάντων, μία από δώ, μία από κει να με πρήζει, κάπου σκέφτηκα ότι ακόμα και τα δύο από τα τέσσερα θέματα αν έγραφα, θα περνούσα τον βραχνά αυτόν, “Αντε ρε Π., του λέω, πάμε να φτιάξουμε ένα καφέ και να κάτσουμε να τα λύσουμε τα θέματα”. Το “λύσουμε” είναι πληθυντικός ευγενείας, μόνος μου θα διάβαζα και αυτός θα προσπαθούσε να παπαγαλίσει τις λύσεις.
Καθήσαμε όλη την νύχτα. Προσπαθούσα να λύσω τις ασκήσεις, βρίζοντάς τον ΣΠ. που και που. Στις 6 το πρωί σταματήσαμε. Είχα λύσει τις ασκήσεις, ήμουνα σχετικά άνετος. Εκανα ένα ντους, φτιάξαμε έναν άλλο ακόμα καφέ και πήγαμε στο παράρτημα του πανεπιστημίου, στην Κορίνθου.
Καθήσαμε μπροστά αυτός, από πίσω εγώ και περιμέναμε τον Τσερπέ με τα θέματα. Ήρθε στις 8, μοίρασε τις κόλλες και τα θέματα και … πάγωσα! Ο Τσερπές είχε δώσει 8 ασκήσεις, σε ζευγάρια, δηλαδή 4 ζευγάρια με 2 ασκήσεις το κάθε ζευγάρι και έπρεπε να λύσουμε μόνο μία άσκηση από κάθε ζευγάρι. 1 άσκηση από το πρώτο ζευγάρι, 1 άσκηση από το δεύτερο κ.ο.κ.
Οι 4 ασκήσεις που μου είχε φέρει ο Π. το βράδυ ήταν τα 2 πρώτα ζευγάρια. Έπρεπε να λύσουμε μόνο 2 από τα 4 αφού είχε πεί να διαλέγαμε μία άσκηση από κάθε ζευγάρι. Αρα πήγαινα με άριστα το 5. Για τα άλλα 2 ζευγάρια, δεν είχα ιδέα.
Κάποια στιγμή γύρισε ο Π. να μου πει “τι κάνουμε τώρα”, του είπα χωρίς να μιλάω αλλά να μπορέσει να διαβάσει το στόμα μου και τα μάτια μου, “Θα σε γ@@@@ω ρε π@@@η Π.” και άρχισα να γράφω τις 2 ασκήσεις από τις 4 που νόμιζα ότι θα μπορούσα να τις έγραφα σωστά και να παιρνα το 5άρι.
Αλλά μπά! Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, μάζεψα ένα άλλο 4άρι για την συλλογή μου, και ένα 3άρι για τον Π. Κάτι λάθος θα είχα κάνει και δεν με έπαιρνε να πήγαινα να ρωτήσω γιατί πήρα 4.
Για την ιστορία, το μάθημα το πέρασα τον Δεκέμβριο όπως είχα υπολογίσει, με 6. Ηταν η 6η φορά που το έδινα. Γενικά τα μαθήματα τα περνούσα με την πρώτη ή την δεύτερη φορά. Ορισμένα τα πέρασα με την τρίτη. Οι Διαφορικές Εξισώσεις Ι σπάσαν κάθε ρεκόρ.