Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός και γυρίζαμε όλη την Ελλάδα, κυρίως την Βόρειο Ελλάδα και την Θράκη. Κάτω από το «αυλάκι» είχα περάσει μόνο μία φορά. Ετσι τελείωσα 3 διαφορετικά σχολεία στο δημοτικό και 4 διαφορετικά στο γυμνάσιο (Γυμνάσιο & Λύκειο) μέχρι να πάρω το απολυτύριο, εκ των οποίων 2 χρόνια, 4η και 5η Γυμνασίου (1η και 2α Λυκείου) ήταν στην Γαλλία, σε γαλλικό λύκειο.
Ετσι βρέθηκα στην Θεσσσαλονίκη για την 6η Γυμνασίου (3η Λυκείου) χωρίς να έχω κάνει 2 τάξεις στο ελληνικό σχολείο και έτσι έχοντας κενά κυρίως στα Αρχαία. Πήγα λοιπόν στον φιλόλογο, καλά να είναι ο άνθρωπος, και του λέω αυτό κι’αυτό, ότι θα δώσω στο πρακτικό, να μην χάσω τον καιρό μου στα ιδιαίτερα για τα αρχαία που δεν θα δώσω, ότι θα κάθομαι ήσυχος, δεν θα κάνω φασαρίες και να μου βάλει ένα 10 για να περάσω. Πράγματι, πολύ καλός άνθρωπος, μου έβαλε 12. Εκεί την χρονιά πήγα για πρώτη φορά σε φροντιστήριο του Σταυριανίδη, για όποιον το θυμάμαι.
Αύγουστος του ’76 ήταν όταν έδωσα τις πρώτες εισαγωγικές εξετάσεις, 6 μαθήματα αλλά η Γεωμετρία και η Τριγωνομετρία μετρούσαν για ένα. Δεν έπιασα την βάση για 3 μονάδες, 1,5 βαθμό δηλαδή, αλλά και να την έπιανα, δεν είχα δηλώσει τα μαθήματα με τις λιγότερες μονάδες. Είχα μπεί Ηλεκτρολόγος στα ΚΑΤΕΕ στην Αθήνα, αλλά αποφάσισα να ξαναδώσω.
Ολο τον επόμενο χρόνο διάβαζα συστηματικά. Είχα δηλώσει τις πολυτεχνικές σχολές αλλά ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πιάσω τις μονάδες που χρειαζότανε. Εξ’άλλου, εγώ ήθελα να γίνω Χημικός (Χημικός Μηχανικός ή Χημικός της ΦΜΣ) και μετά Φυσικός. Με τα μαθηματικά δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά. Εξ’αλλου, τα 2 χρόνια στην Γαλλία έκανα Αναλυτική γεωμετρία και δεν καταλάβαινα την Ευκλείδιο γεωμετρια και την Τριγωνομετρία που κάναμε τότε στο σχολείο.
Στις πρώτες εξετάσεις είχαν πατώσει στην Γεωμετρία/Τριγωνομετρία (νομίζω 7 είχα πάρει), 12 στην Εκθεση, κάτι λίγο πάνω από την βάση στην Χημεία, και είχα πάει σχετικά καλά στα άλλα, Άλγεβρα, Φυσική. Είχα αποφασίσει λοιπόν να πρσπαθούσα να ξανάγραφα ένα άλλο 7αρι στην Γεωμετρία (φοβόμουνα τα χειρότερα), το 12άρι στην Εκθεση, και να έβαζα όλη την προσπάθεια να έγραφα πολύ καλύτερα στην Χημεία και Φυσική.
Είχα πάρει λοιπόν τα βιβλία Φυσικής του Μάζη (3 τεράστια βιβλία, τότε γράφαμε σε ύλη 3 τάξεων), την Χημεία του Μανωλκίδη , θα λυσάρια τους και επί ένα χρόνο διάβαζα την θεωρία, έλυνα τις ασκήσεις και κοιτούσα στο λυσάρι αν τις είχα λύσει σωστά. Είχα λύσει σχεδόν όλες τις ασκήσεις του Μάζη και όλες (πραγματικά όλες) τις ασκήσεις του Μανωλκίδη. Οργανική και Ανόργανο.
Στις επόμενες εισαγωγικές στο 1977 ήξερα όλες τις ασκήσεις που πέσανε. Μάλιστα, είχα πάρει 16 στην Χημεία και ακόμα τώρα δεν ξέρω γιατί δεν μου βάλανε 20. Τα άλλα ήταν όπως τα ειχα υπολογίσει. 8 στην Γεωμετρια, 11 στην Εκθεση, 14-15 στην Αλγεβρα, 18 ή 19 στην Φυσική και 16 στην Χημεία. Υπολόγιζα ότι θα έμπαινα αλλά δεν ήξερα που.
Αμέσως μετά τις εξετάσεις ο πατέρας πήρε μετάθεση στην Αθήνα και φύγαμε από την Θεσσαλονίκη, Στην Αθήνα όμως δεν ήξερα κανένα, και παρακαλούσα στον Θεό να έπαιρνα τόσες μονάδες ώστε να έμπαινα Θεσσαλονίκη, και εκτός ότι όλοι μου οι φίλοι ήταν εκεί, ήταν και μια Θεσσαλονικιά που μου’χε πάρει τα μυαλά.
Τα αποτελέσματα τα άκουσα στο ραδιόφωνο στην Αθήνα. Την ίδια μέρα το πρωί, παίρνει τηλέφωνο ένας θείος μου που δούλευε στον Υπουργείο Συντονισμού και μου λέει ότι μπήκα Φυσικός στην Πάτρα. Κάποιος δικός του στο υπουργείο Παιδείας που πηγαίνε τα ονόματα των επιτυχόντων στην ΕΡΤ, πρόλαβε και του το είπε και ο θείος μου μου το είπε. Δεν μου άρεσε πολύ πολύ που ήταν Πάτρα και όχι Θεσσαλονίκη, αλλά τουλάχιστον έμπαινα Φυσικός που ήθελα.
Είχα βάλει λοιπόν καφεδάκι, τσιγαράκι κια άκουγα τα αποτέλεσματα κουλ. Φτάνει το ραδιόφωνο στο Φυσικό. Φυσικό Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Πάτρας … δεν ακούγεται το όνομά μου. Ιωαννίνων … ούτε. Από κουλ έγινα πολύ ξε-κουλ, δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπέρδευμα μπορεί να είχε γίνει. Ευτυχώς, 10-15 λεπτά αργότερα άκουσα το όνομά μου στο Μαθηματικό της Πάτρας. Τέτοια πλάκα που είχα πάθει, και Ανωτάτη Θεολογική της Πάτρας να έλεγε, θα είχα ανακουφιστεί.
Την επόμενη μέρα, που είχαν κοπάσει τα τηλεφωνήματα, τα συγχαρητήρια κλπ, άρχισα να το σκέφτομαι και να λέω ότι τελικά, δεν είναι και επιτυχία να πας σε μιά σχολή και σε μιά πόλη που δεν θες. Μία νεαρή φίλη της μητέρας μου, η Εύη, καλή της ώρα, καμιά 10αρια χρόνια μεγαλύτερη από μένα, που είχε έρθει το σπίτι τις επόμενες μέρες, με είδε που γκρίνιαζα που μπήκα Μαθηματικό στην Πάτρα, και όχι Χημικό ή Φυσικό Θεσσαλονίκης μου’χει πει «Μην είσαι χαζός, θα περάσεις από τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου σαν φοιτητής».
Και βγήκε αληθινή. Τα 4 χρόνια σαν φοιτητής και κάτοικος της Πάτρας και άλλους 8 μήνες πήγαινελα για τις εξετάσεις, μου έχουν μείνει αξέχαστα. Θυμάμαι μέρα-μέρα τι έκανα, με ποιόν το έκανα, που το έκανα.
Το παράδοξο ήταν ότι εγώ ήθελα να μπώ Χημικός ή Φυσικός, έγραψα καλά Φυσική και Χημεία, άσχημα στα Μαθηματικά και οι βαθμοί της Φυσικής και την Χημείας ανεβάσαν τον μέσο όρο και μπήκα … Μαθηματικός (!!) γιατί αλλιώς θα έβγαινα πάλι απ’έξω. Δεν μ’έπαιρνε να ξαναέδινα 3η φορά, και με «κλάματα» πήγα στην Πάτρα. Σε μία πόλη και σε μία σχολή που δεν ήθελα να πάω 
Τα πράγματα αλλάξανε βέβαια, αγάπησα τα Μαθηματικά και ένα μέρος της καρδιάς μου είναι ακόμα στην Πάτρα.