“Θα φτύσω στους τάφους σας” (Boris Vian)

Lyceé Jean Baptiste de Say
Λύκειο Jean Baptiste de Say

Έχω ζήσει 4 χρόνια στην Γαλλία, στο Παρίσι. Δύο φορές απο 2 χρόνια την κάθε φορά. Η πρώτη φορά ήταν ήμουνα 15 χρονών, 1η και 2α Λυκείου (Seconde και Premiére) σε Γαλλικό δημόσιο σχολείο (Lycée Jean Baptiste de Say) όπου ήμουνα, όχι μόνο ο μόνος Ελληνας, αλλά ο μοναδικός ξένος. Χρειάστηκε λοιπόν να μάθω Γαλλικά για να παρακολουθώ τα μαθήματα και να περνάω τις τάξεις, έκανα Γάλλους φίλους κα φίλες, και γενικά είχα ενταχτεί στον γαλλικό τρόπο ζωής.

Η δεύτερη φορά όταν ήταν ήμουνα μεταπτυχιακός φοιτητής στο Université Pierre et Marie Curie (Paris VI) και στο Université d’Orsay (Paris Sud XI) όπου ήμουνα ένας από τους πολλούς ξένους, και ιδίως Ελληνες. Στο δεύτερο χρόνο συγκατοικούσα με τον Μηνά, από την Θεσσαλονίκη, και στο πανεπιστήμιο είμαστε μια παρέα Ελλήνων και διαβάζαμε και βγαίναμε μαζί. Είχαμε φτιάξει μιά μικρή Ελλάδα στο Παρίσι. Ορισμένοι μάλιστα, γυρίσανε με το μεταπτυχιακό στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρουν Γαλλικά. Δεν χρειάζεται να ξέρεις πολλά Γαλλικά για νια να πάρεις masters στα Μαθηματικά. Τους τύπους πρέπει να ξέρεις και να μπορείς να τους αποδείξεις. Αυτή την δεύτερη φορά, είχα ελάχιστα μπεί στον Γαλλικό ρυθμό, ευτυχώς κρατούσα ακόμα σχέσεις με τους γάλλους παλιούς φίλους, φίλες και συμμαθητές. Οι άλλοι μου οι φίλοι, μπορεί και να μην ξέρανε κανένα Γάλλο.

Έκανα αυτήν την εισαγωγή για να εξηγήσω ότι δεν πάει να πεί οτι επειδή ζείς σε μία χώρα, έχεις επίσης καταλάβει και την νοοτροπία της χώρας. Μπορεί να ξέρεις όλα τα μουσεία, τα καλύτερα και φτηνότερα μέρη για να ψωνίσεις, αλλά μπορεί ο ντόπιος να μην σου έχει ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του.  Κυρίως οι Γάλλοι. Με αποτέλεσμα να είσαι πολλά χρόνια τουρίστας. Και δεν ξέρεις τι σκέφτονται και πως λειτουργούν οι ντόπιοι τους οποίους μάλιστα συγκρίνεις με τους Έλληνες και που δεν έχουν καμία σχέση.

220px-Je_suis_Charlie.svg[1]Οταν έγινε το φονικό της 7 Ιανουαρίου στην σατυρική εφημερίδα Charlie Hebdo, όλη η Ευρώπη αμέσως έγινε Charlie την ίδια μέρα, χωρίς καν να ξέρει ή καταλαβαίνει τι θα πεί “Je suis Charlie”. Ακούσα άλλα ντ΄άλλων από άτομα που χρησιμοποιήσαν την επίθεση και εκτέλεση 12 ατόμων για προσωπικούς λόγους, και μάλιστα, που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Και μέχρι τώρα, δεν είδα πουθενά γραμμένο ότι οι Γάλλοι έχουν μιά ειδική σχέση με τα cartoons, BD (Μπέ-Ντέ) όπως τα λένε αυτοί, Bandes dessinées, σχέση που δεν έχουν πολλοί άλλοι λαοί. Υπάρχουν εκαντοτάδες βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες που έχουν μόνο BD. Και γράφουν για όλες τις ηλικίες, για όλα τα θέματα και πάρα πολλά από αυτά σατυρίζουν και καυτηριάζουν τους ανθρώπους και τα έργα, αρχίζοντας με τους ίδιους τους Γάλλους, τα πολιτικά, θρησκευτικά, πολιτισμικά. Τα πιό γνωστά κόμικς σε μας είναι ο Αστερίξ και ο Λούκυ Λούκ του μακαρίτη Γκοσινύ (René Goscinny).lamenielache[1] Όσοι όμως δεν ξέρουν την γαλλική νοοτροπία, δεν μπορέσανε (και δεν μπορούν) να δουν οτι ο Γκοσινύ στον Αστερίξ, σατυρίζει πρώτα τους ίδιους τους Γάλλους. Από την γυναίκα του αρχηγού που λέει ότι τα ψάρια από την Λουτέσια (Παρίσι) είναι πιο φρέσκα από τα ψάρια που πιάνει ο ψαράς τους από τον Ατλαντικό μέχρι τον εκαντόταρχο που ήταν, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας, ο Valéry Giscard d’Estaing με όλο το υπουργικό συμβούλιο σαν λοχίες. Λογικό είναι οτι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα πρόσωπα και τα υπονοούμενα.

Η Charlie Hebdo ήταν αρκετά γνωστή στην Γαλλία, κυρίως από τις “ιδιαίτερες” σχέσεις που με τους Γάλλους κάθε εθνικότητας, χρώματος, φύλου και θρησκείας. Στην αρχή λεγότανε Hara-kiri (έτσι την γνώρισα εγώ το ’75), αργότερα έγινε Charlie mensuel (μηνιαίο), έκλεισε για να ξανανοίξει σαν Charlie Hebdo (εβδομαδιαίο). Σατύριζε τα πάντα, και πολλές φορές ακραία. Ακόμα και αυτοί οι Γάλλοι, με την νοοτοπία των BD, και με τον Βολταίρο που είπε το γνωστό “διαφωνώ με αυτά που λέτε αλλά …κλπ κλπ” , ακόμα και αυτοί οι Γάλλοι τρέχανε την Charlie στα δικαστήρια.

ΒαβέλΟι παλιότεροι γελοιογράφοι της Charlie, Wolinski, Renier, Willem, Schulz κλπ είχαν γίνει γνωστοί στους παλαιότερους Ελληνες με το ελληνικό περιοδικό “Βαβέλ” που κυκλοφορούσε σε λίγα τεύχη και που συνήθως το βρίσκαμε σε κάτι λούμπεν βιβλιοπωλεία στα Εξάρχεια και σε αντίστοιχα βιβλιοπωλεία στα πανεπιστήμια των άλλων πόλεων. Λίγοι λοιπόν, εκτός απο τους Γάλλους, ξέρανε τον Βολισκί και τι έγραφε-ζωγράφιζε. Όμως, όλοι γίναμε Charlie. Ακόμα και αν δεν ξέραμε τι γράφει.

Για να έρθει η μέρα αυτή, που όοοολη η Ευρώπη, με τους προέδρους και πρωθυπουργούς των χωρών να  διαδηλώνουν για την “ελευθερία του τύπου”, όταν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, ή αντιπρόσωποί τους, να ζητάνε απόλυση δημοσιογράφου επειδή είπε τον πρωθυπουργό μαλάκα ….. όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός διαδηλώνει για την ελευθερία του τύπου. Όταν όοοολη η Ευρώπη να διαδηλώνει για την “ελευθερία του τύπου”, αλλά μην τα βάλουμε με την ορθόδοξη εκκλησία. Ούτε με οποιαδήποτε εκκλησία, τζαμί, τέμενος. Ούτε με τους πολιτικούς μας. Ούτε με τους δασκάλους. Ούτε με το ποδόσφαιρο Και ούτε με κανένα άλλον που δεν μας βολεύει. Ας γράφουμε για τους Ιαπωνέζους με τον Βούδα τους.

charlie-hebdo-une-14309_w1000[1]Είδα ορισμένα άρθρα που έλεγαν αυτά που έλεγα κι’εγώ στο προηγούμενο post μου. Είσαστε σίγουροι ότι είσαστε Charlie; Εσείς…, οι θρησκευόμενοι, θα επιτρέπατε στην Charlie να έβγαζε τέτοιο εξώφυλλο; (δεξιά). Γιατί αυτή ήταν η Charlie Hebdo, “le journal irresponsable”, η “ανεύθυνη εφημερίδα”, σε αντιδιαστολή με την “εύθυνη ενημέρωση”. Και δεν είναι να πάρω ένα “Je suis Charlie” μαύρο χαρτί και ένα μολύβι στο χέρι και να τρέχω στις διαδηλώσεις, αλλά σε 1,2 χρόνια, που θα έχει ξεχαστεί το θέμα, θα ζητάω την κεφαλή επί πινάκι του διευθυντή μιας σατυρικής εφημερίδας. (Ποιός θυμάται “Το Ποντίκι”;)  Γιατί τότε θα ντρέπεσαι τον εαυτό σου που βρέθηκες στην Place de la Republique στις 11 του Γενάρη, του 2015.

Και όπως είπε ο γνωστός γελοιογράφος, Γιάννης Ιωάννου, στο blog του,

..»θα φτύσω στους τάφους σας», έγραφε ο Boris Vian και νά που τώρα «αυτοί» φτύνουν στον τάφο του Wolinski. Με τα «je suis Charlie», με τους θρήνους για τη σάτυρα και τους όρκους στην «ελευθερία της έκφρασης», αυτοί, οι αλιγάτορες της Εξουσίας και οι αρουραίοι της Πολιτικής, που τόσα χρόνια ξεγύμνωνε και αποκαθήλωνε Ο Γελοιογράφος του εικοστού αιώνα, ήρθαν τώρα να φτύσουν στον τάφο του. Η εκδίκηση είναι δική τους. Τί αποτρόπαιο τέλος για τον Big Wolinski !!