Πριν λίγες μέρες, είχα γράψει ένα άρθρο για την δωρεά στον αντικαρκινικό νοσοκομείο “Ο Άγιος Σάββας”, και είχα κατονομάσει την κυρία που α) άρχισε την συζήτηση για τον παγκόσμιο κύπελλο στην Βραζιλία και εξηγούσε γιατι δεν έπρεπε να βλέπαμε τα παιγνίδια, β) μας αποκάλεσε “φασίστες” , και γ) παρ’όλο που μιλούσε για την φτώχεια μέρους των Βραζιλιάνων εντούτοις δεν έδωσε ούτε ένα ευρώ στην προσπάθεια που κάναμε να βοηθήσουμε τους Ελληνες.

Ορισμένοι φίλοι είχαν την γνώμη να μην έβαζα το όνομα της κυρίας στο άρθρο γιατί θα γινότανε προσωπικό το θέμα και ότι δεν ξέρω αν κάνει δωρεές αλλού. Και έτσι το έβγαλα το όνομά της από το post.

Αργότερα σκεφτόμουνα αν έκανα καλά που το έβγαλα. Η κυρία αυτή δεν με ξέρει και δεν την ξέρω, αλλά δεν είχε πρόβλημα να με πεί φασίστα -με το όνομά μου- επειδή θα έβλεπα τα μάτς. Δεν απάντησε σε προσωπικό μήνυμα που της έστειλα για να βοηθήσει την προσπάθεια που κάναμε να συγκεντρώσουμε το χρηματικό ποσό. Το θέμα, ναί, είναι προσωπικό. Και δεν είμαι απο αυτούς που όταν με χαστουκίσαν στον ένα μάγουλο θα γυρίσω και το άλλο. Αν με χαστουκίσουν στο ένα μάγουλο, θα προσπαθήσω να γυρίσω και να τους δώσω μπουνιά στην μύτη και να τους πάρουν τα αίματα. Δεν θα κάτσω να σκέφτομαι δικαιολογίες. Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, το μαθαίνουμε στα παιδιά μας, δεν πρέπει να το ξεχνάμε κι’εμείς.