Με περίμενε Αλεξάνδρας και Παρνόμου, στην έξοδο του μετρό. Αυτη με είδε πρώτη, και έτρεξε και με αγκάλιασε. Δεν είχε αλλάξει καθόλου, παρόλο που δεν την είχα δει για 30 χρόνια, απο το πανεπιστήμιο, στην Πάτρα. Μόνο τα μαυρα μακρυά μαλλιά της αλλάξανε χρώμα και κοντύνανε πολύ, μά πάρα πολύ! Το θερμόμετρο του διπλανου φαρμακείου έδειχνε 25 βαθμους και δεν ειχαμε ούτε την όρεξη ούτε την ώρα να κανουμε βόλτες.
Καθήσαμε στο Starbucks που δεν το χωνεύω και πολύ, αλλά ηταν το μόνο που είχε τραπέζια έξω στην σκιά. Πήρε ενα κουβά freddo cappuccino και αρχίσαμε να τα λέμε απο κει που είχαμε σταμάτησει πριν 30 χρόνια. Μόνο που σε αυτά τα 30 χρόνια, η Δόμνα εκτός απο μαμά, πήρε το πτυχίο του Μαθηματικού, προσπάθησε να κάνει ένα μεταπτυχιακό στην Πάτρα με τον Κοσμόπουλο (παιδαγωγικά) αλλά απορρίφθηκε μετ’επαίνων (το γνωστο PFO, Please Fuck Off) έκανε ενα μεταπτυχιακό στην διδακτική, τελείωσε γραφιστρια στα ΤΕΙ Αθήνας, δούλευε 12ωρα σε ενα περιοδικό σαν γραφιστρια, έγινε καθηγήτρια σε Τεχνικό Λύκειο στις Γραφικες τέχνες στην Πάτρα και μετά στην Αθήνα, και όλα αυτά σε μιά τελείως αλλόκοτη σειρά που μόνο αυτή μπορεί να το κάνει που όμως καταρίπτει το θεώρημα του «βρακιού», που λέει ότι όλα πρέπει να γίνονται στην σειρά τους. (Domna’s theroem).
Το μόνο που δεν είναι η Δόμνα είναι καθηγήτρια, και θα μου εκανε εντύπωση αν ήταν. Η Δόμνα είναι δασκάλα. Δεν μαθαινει στους μαθητές το θεώρημα του Rolle, ή το αντίστοιχο στις Γραφικές τέχνες, αλλά τους μαθαίνει γιατί και πως βγήκε αυτό το θεώρημα, και βάζει τους μαθητές της στο λούκι της έρευνας που ειναι σημαντικότερο απο το να ξέρει τον τύπο του θεωρηματος. Τέτοιους δάσκαλους χρειαζεται η καημένη η παιδεία μας, τέτοιους να μάθουν τα παιδιά να σκέφτονται, και όχι να περάσουν στο πανεπιστήμιο μαθαίνοντας 3.000 ασκήσεις χημείας απ’εξω. Γιατί η παιδεία είναι αυτό που μένει όταν ξεχάσεις αυτα που έμαθες στα σχολεία και στα πανεπιστήμια αλλά σου έχει μάθει πως να τα ξαναβρείς, και μόνο ο δάσκαλος μπορεί να δώσει στα παιδιά.
Και η Δόμνα, άν και μοναδική, δεν είναι η μόνη, υπάρχουν και άλλοι δάσκαλοι τρελλαμένοι που δουλεύουν για το μεράκι τους και όχι μόνο για τον μισθό τους.
Και μια ωραία πρωία, ο υπουργός παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος – που την τελευταία φορά που πέρασε την πόρτα του σχολείου είναι όταν το τελείωσε- θεώρησε ότι τέτοιοι δάσκαλοι δεν χρειάζονται στα σχολεία και χωρίς καμμία αξιολόγηση, τους έβαλε στην διαθεσιμότητα και μεθαύριο απολύονται. Τι σημασία έχουν οι ατελείωτες ώρες στα σχολεέα, τα δεύτερα και τρίτα πτυχία, είναι πολύ πιο εύκολο να τους διώξεις όλους. Και στο Αουσβιτς κάπως έτσι γινότανε. Μετρούσαν άτομα, τίποτα άλλο. Και η Δόμνα ξαναβγήκε στους δρόμους, όχι με τον Ρήγα αυτή την φορά (την νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού) αλλά με άλλους καθηγητές εκ των οποίων ορισμένοι είναι και δάσκαλοι. Και κάποια στιγμή την ρώτησα «Και πες ρε Δόμνα ότι σου δίνουν το ελεύθερο να κάνεις ό,τι νομίζεις, τι θα έκανες?». Και άρχισε ένας κατάλογος απο διάφορες θέσεις και αρμοδιότητες (υπουργών, διευθυντών, συμβούλων κλπ), από τον οποίον το βασικότερο ήταν το: «σε βάθος χρόνου». Πως μπορείς να ζητάς αποτελέσματα απο τους καθηγητές όταν δεν τους έχεις πει τι να κάνουν και πως να το κάνουν? Και πως μετά θα τους κρίνεις? Μήπως πρέπει να σκεφτείς τι θέλουμε να κάνουμε, πως να το κάνουμε και μετά να δείξεις στους καθηγητες και άλλους υπεύθυνους πως να το κάνουμε.
“Επιτυχία είναι να δουλεύεις πάνω σε αυτό που σου αρέσει, σε αυτό που είσαι καλός” – Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, twitter 17/3/14.
Βγάλτε τον επιτέλους στην διαθεσιμότητα!! Σήμερα είναι Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων.