Εχω ξαναμιλήσει για την Ωχ!, μιά κλειστή ομάδα στο facebook, 30 μέλη λέει οτι έχει, πολλά ομως απο αυτά τα μέλη εχουν διπλούς λογαριασμούς, ορισμένα ειναι ελάχιστα ενεργοποιημένοι, στην ουσία καμμιά δεκαριά (ίσως και λιγότεροι) ειμαστε που μιλάμε καθημερινά.
Εγω το facebook το χρησιμοποιουσα για να λεω καμμιά κουβέντα με φίλους που ειχα χάσει και βρεθηκαμε μέσω αυτού. Συμφοιτητρια και καλη μου φίλη που ειχα χασει τα ιχνη της απο το ’85 γιατι ηταν στην Καλιφόρνια, συμφοιτητή και φίλο (ο τεράστιος Πέγκος, άααλλη ιστορία αυτός) που δεν ηξερα τι εκανε απο το ’95, και άλλους πολλούς. Δεν το χρησιμοποιούσα για επαγγελματικούς σκοπούς, έχω άλλο γι’αυτό (http://www.facebook.com/lazariswebsites). Δεν θέλω να έχω σχέσεις με ανθρώπους που δεν εχουν δεί ποτέ στην ζωή μου, μαλλον δεν θα τους δω ποτέ, τι φίλοι ειναι αυτοί αν δεν έχουμε πιει ενα ποτήρι κρασί/μπυρα/καφέ μαζι. Για να κάνουν “Like” στην παπαριές που γραφω? Αφου δεν με ξερουν. Δεν με ενδιαφέρουν.
Ενδιαφέρουσα είναι όμως η δυνατότητα του facebook να κανεις “ομάδες”, σύνολο ατόμων που συζητανε για κοινά ενδιαφέροντα. Ομάδες για πολιτικά, ομαδες για αθλητικά, ομαδες για θρησκευτικά, για ιατρικά θέματα, για ομογενεις, και ότι άλλο μπορείτε να φανταστητε. Και ετσι δημιουργήθηκε η ομάδα “Ωχ!” από τον Πάνο και την Αύρα, που κάνανε πειράματα με την δυνατότητα αυτη χωρις συγκεκριμμενο λόγο ύπαρξης (αν εχω καταλαβει σωστά, αλλά δεν εχει και μεγάλη σημασία).
Ο ένας προσκαλουσε τον άλλο, μαζευτηκαν λοιπον καμμιά 50αριά άτομα που δεν γνωριζοντουσαν οι περισσοτεροι μεταξυ τους, χωρις κοινό σκοπό. Απλά συζητούσανε για διάφορα, οπως οι πλυστρες στην βρύση (θα με βρισουν γι’αυτο) ή οι ανδρες στο καφενείο.
Ηταν λοιπόν μιά εποχή που ο φίλος (και κουμπαρος και οτι άλλο -σχεδόν- μπορεις να φανταστεις) ο Αποστόλης εκανε “Like” σε πράγματα που ειχαν πει τα ατομα της Ωχ!, και όπως ο Αποστόλης δεν ειναι φειδωλός στα Like, βαριόμουνα να τα βλέπω.– Ρε συ, του λέω, τι ειναι αυτη η ομαδα Ωχ! που μ’εχεις τρελλανει με τα Like;
– Μια ομαδα που έχει πλάκα, θα σε βάλω και σένα μέσα.
– Άσε, δεν με νοιάζει, αστο.
– Καλά, μου λέει, θα σε βαλω μέσα και αν δεν θες, βγες.
Και ετσι βρεθηκα εκει μέσα, χωρις να ξερω και πολλά, και περιμενα να δω τι λεγανε, ετσι για την πλάκα δηλαδή, γιατί ημουνα ετοιμος να φύγω.
Να σημειωσω εδω οτι απο τωρα και στο εξης θα χρησιμοποιω άλλα ονόματα απο τα κανονικά τους, και οποιος ξερει ή καταλάβει τα κανονικά … με γειά του και χαρά του.
Και εκει που ημουνα ετοιμος να φύγω, ειπε κατι η Αφροδίτη για την ΚΝΕ.
– Ωπα, λέω, ενδιαφέρον αυτό.
Δεν εχω καμμια σχέση με την ΚΝΕ, Νεολαία του ΚΚΕ που δεν υποστηριζω, αλλά ειχα πολλούς φιλους στην Πάτρα κνίτες και εκανα παρέα. Ο Ιζνογκουντ (ο Σταυρος που ειχε μεγάλη μύτη σαν του Ιζνογκουντ) και παιζαμε πρέφα, η Μπιφτέκω (η Ρουλα, η γκομενα του Ιζνογκουντ που την έλεγε αυτός ετσι, δεν ξερω γιατι), το πτώμα (η Δέσπω, που ήταν πιο χλωμή απο όλους, και μέχρι μαθουμε το ονομα της την φωναζαμε “πτωμα”) που ηταν και η κοπελλιά του επί τρία χρόνια συγκατοικου μου και έμενε (η Δεσπω) μαζι μας για ενα χρόνο, η Κατερίνα και η Λένα (πολυυυυυ κνίτισες αυτες αλλά καλά κορίτσια) και άλλους που δεν τους θυμαμαι.
Με ειχανε πάρει πρέφα οτι δεν ασχολουμαι μ’αυτά, οτι τους εκανα πλάκα (θα σηκωνομουνα Κυριακη το πρωί να πουλησω Ριζοσπαστη αν επερνα ποσοστά απο τις πωλήσεις που θα εκανα)
Οπότε, οταν ειπε κατι η Αφροδίτη για την ΚΝΕ, θυμηθηκα τα παλιά και άρχισα να λέω τις πλάκες για την ΚΝΕ -απο την δικια μου την πλευρά- και το πόσο ωραία κοριτσια είχε (οι περισσοτερες δηλαδή γιατι υπηρχαν και ορισμενες πολύ πατσούρες)
Κατι είπε και η Αλίκη για αυτο το θέμα, κατι ο Αλέξανδρος…και η αποφαση για την έξοδο απο την ομάδα αναβλήθηκε για λίγο.
Βρέθηκα λοιπόν σε μιά ομάδα με άτομα, σχεδόν ίδιας ηλικίας, διαφορετικων πολιτικών πεποιθησεων, που ζουν σε διαφορετικές πόλεις και χώρες, με τα καθημερινά και προσωπικά προβλήματα, που άλλοι τα εκφραζουν πολύ και άλλοι λίγο. Σε καποια στιγμή η ομάδα επαψε να ειναι ανοικτή, που παει να πει οτι μόνο τα ατομα της ομαδας μπορουν τα σχόλια, καθαρισαμε τους “νεκρούς” (αυτοι που δεν εμφανιζοντουσαν στις συζητησεις) και μειναμε εμεις κι’εμεις. Με την πλακα μας, τα προβληματα μας, τις αγάπες μας και τους τσακωμους μας που οι πιο ηρεμοι προσπαθουν να βγαλουν τάξη, σαν τα μικρά παιδιά.
Ο καθένας παρουσιαζει μία πτυχή του εαυτου του στην ομάδα, που σιγά-σιγά μας εγινε συνηθεια το “καλημερα” ολονων και το “καλημερααααααααααα” της Αλίκης που αντί να βαζει τελειες βαζει κόμματα, το “καλημερα” με το όνομα της αρχαίας ημέρας της Ελένης και γραφει με κεφαλαία, του Φρανσουά -μοναδική περιπτωση ξενου που εμαθε Ελληνικά για να διαβαζει Ελύτη στην γλωσσα του, και που εγω ντρεπομαι που δεν εχω διαβαζει μόνο τα μεγαλυτερα του έργα- , το καλημερα της Αφροδίτης με τα ποιήματά της -ορισμένα τα εχει γραψει η ίδια- και της τρελλο-Ρούλας, που πιανει την ζωή και την ξεζουλάει, που μου εδωσε το καταπληκτικο επιθετο “Ρεμάλι”, που η καλυτερη του μεταφραση στα Αγγλικά που βρηκα ειναι το “Good for Nothing”, καλός για το τίποτα. Μου δώσαν και διάφορα άλλα ονόματα, “κουρκουνοκέφαλος”, “οπορτουνιστής”, ούτε το’να ούτε τ’αλλο με πειραζουν, ίσα, ίσα, αυτο το “κουρκουνικέφαλος” πολύ μ’αρεσει, αλλά το “Ρεμάλι” μ’αρεσει περισσοτερο απο ολα, μέχρι που το εφτιαξα σε μπλουζάκι.
Το “καλη μέρα/σπερα/βραδυ φιλοι και φίλεσ” του Γιώργου, παντα συνοδευομενο με ένα τραγούδι της εποχής του που ειναι και η δικιά μου, του Αλέξανδρου, ο καπιταλιστης της ομαδας (επικές συζητησεις με την Αλίκη, ή οποια παρεπτιτοντως ειναι και μέλος του ΚΚΕ), του νέου μέλους της παρέας, της Δημητρας και το μη καθημερινό καλημερα της Ματινας, η οποία τρέχει και δεν φτάνει με την δουλεια της.
Ο Πέτρος που εχει αποσυρθει για λίγο λόγω δουλειάς και last, but definitely not least, η Ευγενία, που εχει κανει πανω-κάτω την ομάδα, εσβησε σχεδόν τους μισούς (για διαφορους λόγους), την εχουν σβήσει οι άλλοι μισοί, τους επανεφερε ορισμένους, και εχω χασει τον λογαριασμιό πιά ποιοι ειναι σβησμενοι και ποιοι οχι και που για καποιο λόγο βαζει 3 τελειες πριν και 3 μετά απο τα σχόλια της.
Εχουμε περάσει πολλά μαζί, (αρρωστιες, διαζυγια, οικονομικά προβλήματα, έρωτες, εκδρομές κ.α.) και άλλοι εχουν πει ή εχουν βγάλει συναισθηματα περισσοτερο απο άλλους, αλλά ο καθένας αγαπάει τον άλλο το ίδιο πολύ, και στενοχωριεται μαζι του το ίδιο, προσπαθει να ανακουφισει τον άλλο λέγοντας δυό λόγια καλά ή στελνοντας “καρδουλες” στο facebook. Πολλές φορές ξεχναμε την απόσταση, την διαφορετικη νοοτροπία -κυριως για τους μη Ελληνες ή εκεινους εχουν ζήσει πολλά χρονια στο εξωτερικό και εχουν παρει συνηθειες τις χωρας που ζουν- και κυριως οτι γραφουμε σε μία ξερή οθόνη και δεν μπορουμε να δουμε τα αισθηματα, τις εκφρασεις των άλλων οταν τα διαβαζουν. Ασε που άλλα εννοουμε, άλλα περνάμε μεσω των ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Η γλωσσα του σωματος δεν περναει στο ιντερνετ – ακόμα. Ευτυχως τα ξεπερναμε γρήγορα και συνεχιζουμε από κεί είχαμε μείνει.
Παρ’ολα αυτά, ο καθένας μας βρηκε κάτι σε αυτή την ομάδα, κάτι σίγουρα δεν το εχει συζητησει με κανένα, κατι απο μέσα του. Ολοι το ξέρουμε, κανένας δεν μιλάει γι’αυτό. Καλύτερα. Ολοι χρειαζονται τον “χωρο μας”, κυρίως οι “ξενοι” (κι’εγω μεσα σ’αυτους). Και σ’αυτον τον χώρο ειμαστε μόνοι μας απο επιλογή, και ειναι ελαχιστοι, ισως και κανενας, που μπορεί να μπεί σ’αυτον τον χωρο. Εγω ξέρω τον χώρο μου, πότε παω και καθομαι εκει και άν επιτρέπω σε άλλον να μπει.
Ετσι ειναι αυτη η ομάδα. Η Ωχ!. Δεν πρεπει να ειναι η μοναδική. Σ’αυτήν ομως έπεσα απο τυχη. Περναω καλά, τα αγαπάω τα παιδια αυτά, κανω πλάκα που μου λείπει, Καποια στιγμη θα κουραστουμε, θα βρουμε αλλα πράγματα να ασχοληθουμε, μπορει αυτο να γινει σε 6 μήνες ή 16 χρονια, ελπιζω να αργησει. Μεχρι να πεθανω όμως, θα θυμάμαι το γέλιο που εκανα επι 10 ωρες, οταν η Αλίκη και η Αφροδίτη σηκωσαν την αυστριακή αστυνομία στο ποδάρι.
Αποσπασμα της συνομιλίας:
Αλικη: Μολις τωρα μιλησα μαζι τους,,μου ειπαν ειναι οκ ο Φρανσουά και να του τηλεφωνησω,,τους ειπα οτι δεν απανταει και μου το εκλεισαν,,δεν μπορω να καταλαβω,,,,,
Ελένη: ΞΑΝΑΠΑΡΕ ΤΟΥΣ
Αλίκη: τι να ξαναπαρω ρε Ελένη,,ολοι οι μπατσοι ιδιοι ειναι παντου,,με το ζορι μου μιλησανε,,επειδη τους εχω παρει 10 τηλεφωνα,,