Πρίν λίγες εβδομάδες έμαθα από μία φίλη που εργάζεται στο ιατρικό κέντρο της μικρης πόλης της Μακεδονίας, οτι θα πάει ιδιωτικό γραφείο για να ελέγχει τους υπαλλήλους αν κτυπάνε την κάρτα παρουσίας τους ή οχι. Με άλλα λόγια, να κοιτάνε μήπως πάει ενας μόνο υπάλληλος και κτυπάει τις κάρτες ολων ή ορισμένων υπαλλήλων οι οποιοι υπαλληλοι πάνε αργότερα στην θέση τους. Δηλαδή να φαίνεται ότι ειναι στην δουλειά τους, ενω ειναι στο σπίτι τους ή στο δρόμο προς το γραφείο τους.
Να γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω. Σεμπτεβριο 1985. Υπηρετούσα στο Μηχανογραφικό Κεντρο Στρατού (ΜΚΣ) στο ΓΕΣ. PCs, laptops, printers δεν υπηρχαν τοτε. Ενας μεγάλος υπολογιστής υπηρχει, ενας τεραστιος εκτυπωτης και τεράστιες ταινιες, σαν κι’αυτες που βαζαν τα films για τον κινηματογραφο. Στον λόχο υπηρχαν 100-150 στρατιωτες και καθε στρατιωτης χρειαζονταν γραπτη άδεια απο τον λοχαγο για να παρει εξοδο, να παει σπιτι του δηλαδή. Πολλά χαρτια να γραψει και υπογραψει ο λοχαγος. Μας ειχε ζητησει λοιπον (απο το ΜΚΣ) να τυπωσουμε σελιδες ετοιμες και να λειπει μονο το ονομα του φαντάρου και η ημερομηνια. Και φυσικά και η υπογραφή του. Φτιαξαμε ενα μικρο προγραμματακι που τυπωνει εκατονταδες τετοια χαρτακια που ήθελε. Εφ’οσον ομως τα χαρτάκια αυτά τα τυπωναμε εμεις, μπορουσαμε να τυπωνουμε οσα θελαμε. Με αποτελεσμα, κρατησουμε τετοια χαρτακια για μας, και καθε μερα, αντι να ειμαστε 3 φανταροι υπηρεσία, μεναμε 2 και ο τρίτος πηγαινε σπίτι του με ενα απο τα χαρτάκια που ειχαμε κρατησει. Ονομα, επιθετο, ημερομηνία και μονογραφή του λοχαγου να βάζαμε μόνοι μας. Σάμπως τι; ο στρατονόμος στην πύλη μόνο το χαρτάκι, την αδεια, ηθελε να δει. Και ενας απο τους 2 που ειχαν μεινει στο κεντρο για υπηρεσία, δήλωνε οτι ολοι ημαστε παρόντες. Ολα μια χαρά και ολα πηγαίναν τέλεια. Μεχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 1985, που με βάλαν σηκωτό στο 401 νοσοκομείο και ο Μηνάς δήλωνε οτι την παραμονή Πρωχρονιάς το ’86, Πρωτοχρονιά και 2 Ιανουαρίου του ’86 ημουνα παρων στο κεντρο. Κινητά δεν υπηρχαν τότε, που να ηξερε ο καημενος οτι εκεινες τις ημερες εγώ μιλουσα με τον Αγιο Πέτρο. Ε, δεν χρειαζοτανε και πολυ μυαλό ο λοχαγός να καταλάβει οτι κατι δεν πηγαινε καλά, και άλλαξε όοολο το σύστημα αδειών!! Τυχερός ο Μηνάς που δεν εφαγε 20αρα. (20 μέρες φυλακή)Εμεις ομως, φαντάροι είμαστε, δεν καναμε τίποτα που να ενοχλεί καποιον άλλον, κανενας δεν θα εκανε την δουλεια μας και κυρίως, δεν πλήρωνε κανένας για μας. Παρ’ολα αυτά, η στραβή έγινε και αν τρωγαμε ολοι μας φυλακή, δεν θα γκρινιαζαμε, και ουτε οι άλλοι φαντάροι θα πηγαινανε στον λοχαγό να μας “λυπηθει” και να μας “συμπονεσει”
Λιγα χρόνια αργότερα. Ιουλιος 1992. Αλλάζω δουλειά, και ειναι η πρώτη μέρα στο γραφείο. Ιταλική ασφαλιστική εταιρεία, η Generali. Ιδιωτική εταιρεία. 8 το πρωί επρεπε να ειμαστε στο γραφείο, εγω πηγα λιγο πιο νωρις γιατι δεν ηξερα ποση ώρα θα έκανε το λεωφορείο. Με αποτέλεσμα να ειμαι πρώτος στο τμήμα και να περιμένω. Τους συναδελφους δεν τους ήξερα. Πρωτη ηρθε η Ελένη. Καμια 50αρια χρονων, αλλά δεν της φαινοτανε με τίποτα. Με το που με βλεπει, μου λεει καλημέρα, και το αμιμητο “Κοιτα, εμεις εδω δεν δουλευουμε πολύ, μην μας χαλάσεις και μας βγαλεις απο την σειρά μας”. Που πεσαν τα αυτιά, αλλά τι να πω; Καινουργιος ημουνα. Εκ των υστέρων αποδειχτηκε οτι ολοι οι ανδρες δουλευανε πολυ, και οι κυρίες λίγο έως και καθολου. Δεν ειχαν δουλειά δηλαδή, αλλά οπως μου ειχε πει και η Ελένη, την λίγη δουλειά που ειχαν την τραβουσανε για να βγει το οκταωρο. Και τις περισσοτερες φορές, την βγαζανε την δουλεια τους σε 3-4 ωρες, και φευγανε πολυ πιο νωρις και μία απο αυτές χτυπούσε τις κάρτες τους στις 4.
Εκει με ενοχλησε λίγο το πράγμα, αισθανθηκα λίγο μαλάκας οτι παιρναμε την ίδια αύξηση, ίδιο ποσοστό δηλαδή. Εκει ειδα, με τα ιδια μου τα ματια, και το αισθανθηκα με την ίδια μου την καρδιά, οτι κατι δεν παει καλά, δεν ειναι δίκαιο. Θα μου πειτε, τιποτα στην ζωη ειναι δίκαιο. Συμφωνώ, αλλά οταν μπορουμε να κανουμε το άδικο δίκαιο, γιατι να μην το κάνουμε; Εάν, ας πουμε, η εταιρεία έδινε περισσοτερη αύξηση σε μας, αυτες οι κυρίες θα γκρινιάζανε. Ξερανε όμως οτι δεν δουλευανε όσο και οι άλλοι. Ακόμα και οταν ητανε στο γραφείο δουλευανε λιγότερο. Γιατι να γκρινιαζανε; Ακομα και στο δημοτικό, ο καλυτερος μαθητής παιρνει καλύτερο βαθμό.
Κι ερχομαστε στο τώρα. Η Τρόικα θέλει να μικρύνει το δημόσιο. Γιατί λεει οτι υπαρχουν πολλοί υπάλληλοι, πολλά τμήματα χωρις να υπαρχει δουλειά. Δεν θα σταθω τωρα αν εχουν δίκιο ή όχι, αλλά η κυβερνηση προσπαθει να βρει τρόπο να διωξει υπαλληλους με διάφορους τρόπους και να μην εχει μεγάλη ζημιά στις επόμενες εκλογές. Αυτο μας μάρανε, αλλά τέλος πάντων. Βρηκανε λοιπόν το κόλπο με τους επιορκους και τους κοπανατζηδες. Αυτους δηλαδή που εχουν κλεψει το δημοσιο με τον ενα ή τον άλλο τρόπο, και αυτους που δεν ειναι στο γραφείο τους ενω θα έπρεπε να ειναι (Αυτό κατι μου θυμίζει). Και ενω για τόοοοσα χρόνια αυτό το ξέραμε, οτι ειναι πολυ λιγοι οι δημόσιοι υπαλληλοι που δουλευουν, δεν λέγαμε τίποτα. Ισα-ισα, λεγαμε να βρουμε κι’εμεις μια τρύπα στο δημόσιο να καθόμαστε. Το εχω ακουσει κι’αυτό. “να καθομαστε”. Τωρα ομως που ο κοσμος διψαει για αίμα, οι κοπανατζηδες εχουν το ενα πόδι εξω απο το δημόσιο. Ελα ομως που δεν ξερουμε ποιοι ειναι οι κοπανατζηδες. Αφού ο ένας χτυπαει την κάρτα του άλλου! Και επειδή κλεφτης δεν βγαζει αλλου κλεφτη το μάτι, και οι δημοσιοι υπαλληλοι, διευθυντες και μή, κανουν τα στραβά μάτια, και αφήνει ο ένας να ερθει ο άλλος στο γραφείο ότι ωρα θέλει. Εμενα αυτο ομως με εξοργίζει! Οι δημόσιοι υπαλληλοι πληρωνονται απο το κράτος. Το κρατος μαζευει τα λεφτά με τους φόρους (μιλάμε απλά, ετσι;) Μαζευει λοιπον απο μένα (εστω και αν εγω βρισκομαι στην Ιρλανδια και πληρωνω φόρο στην Ιρλανδία) και απο ολους τους άλλους, δημόσιους υπαλληλους ή όχι. Και με τα λεφτά που εχω πληρωσει εγω, και ολοι οι άλλοι, θα πληρωσει την ώρα αυτονων που καθονται στο σπιτι τους ή αργουν επίτηδες επειδη καποιος άλλος συνεδελφος τους τους “συμπονει”
Και το καλυτεροτερο. Αυτοι οι υπαλληλοι που αργουν επιτηδες (οι κοπαναντζηδες δηλαδή) και οι συναδελφοι τους που τους καλυπτουν (επειδή τους συμπονούν) γκρινιάζουν και φωναζουν επειδή το κράτος βαζει περισσοτερους φόρους. Το καταλαβαινω να φωναζουν ολοι οι άλλοι, αλλά και αυτοι που εχουν την φωλια τους χεσμενη, καλό θα ειναι να μενουν στα σπίτια τους και να την κανουν με ελαφριά πηδηματάκια. (Βεβαια θα μου πειτε, η μισή Ελλάδα θα πηδάει με ελαφριά πηδηματάκια…)
Σαν το ανεκδοτο με τον μαυρο που ηθελε να πουλησει πειρατικά CD/DVD και ελεγε οτι δεν ειναι νομιμο να κατεβαζεις τα τραγουδια απο το ιντερνετ. Αυτο ομως ειναι ανεκδοτο, το άλλο ομως ειναι πραγματικό και συμβαινει καθε μέρα.
Ετσι φτασαμε λοιπον στο σημείο να χρειαζόμαστε ιδιωτική εταιρεία να ελεγχει ποιος -δημοσιος υπαλληλος- χτυπαει την καρτα του και ποιος όχι. Και ενώ σκεφτομαστε “το μπιμπ-μπιμπ κράτος”, “η μπιμπ-μπιμπ κυβερνηση”, “η μπιμπ-μπιμπ τρόικα” και όλα τα άλλα μπιμπ-μπιμπ που βαλανε ρουφιανους στα γραφεια μας, και τον μεγαλο αδελφό να μας κοιτάει, βλέπουμε οτι τελικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και δυστυχώς, εδω που φτάσαμε δύσκολα να γυρισουμε πίσω. Για να αλλαξει η κοινωνία πρέπε να περασει μιά γενιά. Τα παιδιά των παιδιων μας, ισως μπορεσουν να αλλαξουν την κοινωνία μας. Καινουργια παιδεία, χωρις να εχουν τιποτα βρώμικο απο την δικια μας κοινωνία που ειδαμε πόσο ωραία τα φτιαξαμε.Ξερεις ομως τι φοβαμαι; Οι δάσκαλοι τους θα ειναι τα παιδιά μας, τα οποία εχουν ήδη πάρει ενα μέρος της βρώμας που κουβαλάμε.