Σε όλη την επαγγελματική μου ζωή, 30 χρόνια περίπου, ήμουνα στον ιδιωτικό τομέα, μόνιμος πάντα. 17 χρόνια στην Ελλάδα, 13 στην Ιρλανδία. Ο τρόπος εργασιας στην μία χώρα, με τον τρόπο εργασίας στην άλλη, απέχουν έτη φωτός. Ίσως γραψω καποια άλλη φορά γι’αυτό.
Φέτος όμως, μετά απο 8 μήνες ανεργίας, επιασα δουλειά με 12μηνη σύμβαση σε ένα μία ομάδα οικονομικών υπηρεσιών, Cornmarket Financial Group Services, από Σεπτεμβριο σε Σεπτεμβριο, πράγμα πολυ ασυνηθιστο για την Ιρλανδία γιατί ολες οι συμβάσεις είναι τρίμηνες ή εξάμηνες. Contractors λέγονται αυτοι οι συμβασιουχοι, και ο contractor ειναι διαφορετικός απο τον free lancer που λενε στην Ελλαδα για καποιον ελευθερο επαγγελματία.
Ο συμβασιούχος στην Ιρλανδία ειναι διαφορετικός απο τον συμβασιούχο στην Ελλάδα, αν και η “σύμβαση εργασίας” έχει μία μόνο εννοια:
“Διά της συμβάσεως μισθώσεως εργασίας, ο μεν εκμισθωτής δικαιούται να παρέχει εφ’ορισμένον ή αόριστον χρόνον την εργασίαν αυτού εις τον μισθωτήν, ούτος δε να καταβάλη τον συμφωνηθέντα μισθόν. (άρθρο 648 παρ.1 του Εργατικού Δικαίου)”
Εγω λοιπόν δουλευω στην Cornmarket, για να τους βοηθησω να φτιαξουμε ορισμένες εφαρμογές, που αυτοί υπολογίζουν οτι θα χρειαστεί ενας χρόνος για να τελειωσουμε. Η συμφωνία ειναι να με ενημερώσουν 2 βδομάδες πριν την λήξη της σύμβασης εά θέλουν να την ανανεώσουν ή όχι. Εγώ πάντως υπολογίζω ότι δεν θα την ανανεώσουν και σε κανα-δυό μήνες θα αρχίσω να ψάχνω για άλλη δουλειά, μόνιμη ή με σύμβαση, και δεν μου κακοφανεί αν του χρόνου τον Σεπτέμβριο θα ψάχνω για δουλειά, και σίγουρα οι μόνιμοι δεν θα κανουν απεργία για να με κρατήσουν, και μάλιστα να με κανουν μόνιμο (μόνο στην Ελλάδα γίνεται αυτό!) Η σύμβαση που κανει ο συμβασιούχος (contractor) στην Ιρλανδία ειναι να πληρωνεται και μόνο. Και μάλιστα μόνο όταν δουλευει. Σαββατοκύριακα, αργίες και διακοπες δεν πληρωνεται. Τίποτα άλλο. Δεν έχει κανένα άλλο δικαίωμα. Η εταρεία που σε πληρώνει, δεν σου κρατάει τίποτα, φόρους, ασφάλεια (ΙΚΑ) και ούτε έχεις άδεια, μπόνους, αυξησεις. Πρέπει ο συμβασιούχος (εγώ δηλαδή) να κανονίσει τα πάντα για να μην τον κυνηγάει η εφορία. Ειναι ακριβώς ενας εργάτης σε οικοδομή, σε καλύτερο μέρος εργασίας (γραφειο αντι για οικοδομή) και με καλύτερο μισθό.
Επειδή λοιπόν, ο συμβασιουχος έχει όλα αυτά τα μειονεκτήματα, τα ισοσκελιζει με τον μισθό του. Ο ημερήσιος μισθός (daily rate), το μεροκάματο δηλαδή, ειναι τόσο “πολύ” ώστε αν το μετρήσεις επι 365 μέρες, βγαινει ένα τρελλό νούμερο.
Δεν ειναι όμως έτσι. Ο μισθός σου ειναι το μεροκαματο επί 365 μέρες, μείον τα Σαββατοκυριακα (104 μέρες) μείον αργιες (10 μερες στην Ιρλανδία) μείον 2-3 μέρες για δουλειες που πρέπει να τις κάνεις και μείον τις διακοπες σου (ας πουμε 20 μέρες). Μένουν 228 εργάσιμες μέρες. Βγαλε και το 40% του μισθου σου που παει σε διάφορες κρατήσεις, σου μένει το καθαρό ποσό που πρέπει να κανονισεις να ζεις. Και πρέπει αυτός ο καθαρός μισθός να ειναι καλύτερος απο τον μισθό ενος μόνιμου για να μπορεις να κρατησεις ενα ποσό για να ζήσεις όταν τελειώσει το συμβόλαιο και θα ψαχνεις για άλλο. Ολα αυτά πρέπει να τα υπολογίσεις πρίν υπογράψεις την σύμβαση.
Ηρθε λοιπόν η μέρα να πάω στο γραφείο να πιάσω δουλειά. Και πέρασαν λίγες μέρες να καταλάβω ότι τελικά τα πράγματα δεν ειναι τόσα ασχημα όπως τα υπολόγιζα. Το οικονομικό κομμάτι που εξηγησα παραπάνω δεν αλλάζει. Αλλά, δεν εχεις αφεντικό, προιστάμενο, διευθυντή. Τίποτα. Κανέναν. Είσαι αφεντικό του εαυτού σου. Εχεις κάποιον βέβαια που σου λέει τι να κάνεις και να υπογράφει οτι δουλευεις για να πληρωθεις, αλλά δεν μπορεί αυτός να σου πεί ποιές και πόσες μέρες θα παρεις άδεια, δεν φοβάσαι να σου κάνει κακιά αναφορά, με αποτέλεσμα να πάρεις λιγότερο μπονους ή λιγότερη αύξηση (ναι, ετσι δουλευει ο κόσμος, αυτός που δουλευει καλυτερα, παιρνει καλυτερη θέση, μισθό, μπόνους, οχι οπως στην Ελλάδα που όλοι παιρνουν τα ίδια είτε δουλευουν ή όχι)
Και αυτό ειναι τεράστιο κέρδος. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι περάσαν 2-3 βδομάδες. Παω άνετα, καθομαι άνετα, και κυρίως, φευγω άνετα. Κανω την δουλειά μου και φεύγω.
Τέλεια !