1η Δημοτικού , 34ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης, κοντά στην Καμάρα.

Στην φωτογραφία είναι η κυρία Σταυρούλα και 37 παιδια ηλικίας 6-7 χρονών. Εγώ δεν είχα κλείσει τα 7. Θυμάμαι μόνο 2 όνοματα από αυτά και κανένα άλλο, τον επόμενο χρόνο άλλαξα πόλη και σχολείο. Από την Θεσσαλονίκη στην Αλεξανδρούπολη.

Στην φωτογραφία, κανένας δεν χαμογελάει, εκτός από την κυρία Σταυρούλα και το παιδί ψηλά αριστερά. Φαίνεται ότι μας είχαν βάλει φάτσα στον ήλιο για να βρεί στην φωτογραφία, να μην είναι η μηχανή στον ήλιο. Αλλά και να μην ήταν έτσι, πάλι δεν θα χαμογελούσαμε. Κανένας δεν γελούσε ή χαμογελούσε όταν η κυρία Σταυρούλα ήταν κοντά.

Εμείς είχαμε σχολείο 3 μέρες πρωί και 3 απόγευμα (και τα Σάββατα. Γύρω στο 1975 σταματήσανε τα μαθήματα τα Σάββατα). Εγώ, έκανα 3 φορές εμετό το πρωί και 3 το μεσημέρι πρίν το σχολείο. Ο λόγος ήταν η κυρία Σταυρούλα. Ο γονείς μου με πήγαν σε ψυχολόγο/ψυχίατρο, δεν ξέρω τί, να ρωτήσουν αν έπρεπε να με αλλάζανε σχολείο. Ο γιατρός τους είπε να μην μ’αλλάζανε σχολείο γιατί μπορεί να πάθω “ψυχικό τραύμα” και θα είχα την εντύπωση ότι δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνος μου στο μέλλον. Τόσα ήξερε, τόσα έλεγε. Δεν τον κατηγορώ τον άνθρωπο, ήταν άλλες εποχές, αυτά μαθαίνανε στο πανεπιστήμιο.

Η κυρία Σταυρούλα λοιπόν, μας έδιδε να γράψουμε στο τετράδιο τι κάναμε την ημέρα. Κάτι σαν ημερολόγιο. Υπήρχε κανόνας για το πως θα το γράφαμε, δηλαδή, θα έπρεπε να γράφαμε το όνομα της ενότητα που κάναμε (Ανάγνωση, Εκθεση, Αριθμητική κλπ) βάζοντας το νούμερο της ενότητας (1, 2, 3 κλπ) με κόκκινη τελεία  και γραμμούλα πρίν το όνομα της ενότητας.

Δηλαδή: 1._Ανάγνωση, 2._Αριθμητική κλπ

Μετά την πρώτη ενότητα, έπρεπε να ζωγραφίζαμε κάτι που να έχει σχέση με το μάθημα, και βέβαια όλες οι μανάδες ζωγραφίζανε γιατί ήταν αδύνατον να το κάναμε εμείς.

Και αν την επόμενη μέρα, τα γράμματα δεν ήτανε ομοιόμορφα, ή υπήρχαν λάθη στην αντιγραφή ή η ζωγραφιά δεν ήταν καλή, μας έβαζε σχόλια του στύλ. “Απρόσεκτος”, “Πολύ απρόσεκτος”.  Και αν τα είχες κάνει όλα σωστά, τότε σου έλεγε “Καλούτσικα, Προσπάθησε”.  

“Απρόσεκτος” επειδή έκανα λάθος το ‘ι’ στο “πλαστελίνη”

“Πολύ απρόσεκτος” επειδή ξέχασα την ψιλή στό Ω στο “Ωδική” 

Η κυρία Σταυρούλα μας είχε βάλει να μετρήσουμε τις σελίδες των τετραδίων και να γράψουμε τον αριθμό της σελίδας ψηλά δεξιά, έτσι ώστε να μην μπορούμε να σχίσουμε την σελίδα και να ξαναρχίσουμε. Ο,τι έγραβες, έμενε! 

Τέτοια που ήταν η κυρία Σταυρούλα, όλοι οι γονείς είχαν αποφασίσει ότι τα παιδιά τους δεν θα παίρνανε 10 στο ενδεικτικό, και προσπαθούσαν να εξηγήσουν στα μικρά παιδιά ότι και το 9, το 8 ή το 7 είναι επίσης πολύ καλοί βαθμοί. Μέχρι που, ο πατέρας της Ζωής και φίλος του πατέρα μου (και γι’αυτό θυμάμαι το όνομα), της είχε τάξει ένα χρυσό ρολόι αν έπαιρνε 10 στο ενδεικτικό. Τόσο σίγουρος ήτανε που δεν θα το έπαιρνε.

Οι γονείς του Κόττα όμως (το άλλο ονόμα που θυμάμαι) δεν θα μπορούσαν να φανταστούνε ότι θα έπρεπε να εξηγήσουν τον Κόττα ότι και να μείνεις στην ίδια τάξη, στην Πρώτη δημοτικού, δεν θα πείραζε. Γιατί, η κυρία Σταυρούλα άφησε τον Κόττα στην ίδια τάξη, στην Πρώτη δημοτικού!

Στο τέλος της χρονιάς, από τα 37 παιδιά, 5 πήραν 10 (μεταξύ των οποίων και η Ζωή και ο πατέρας μου κορόιδευε τον πατέρα της που έπρεπε να αγοράσει χρυσό ρολόι) και ένας, ο Κοττας, έμεινε στάσιμος.

Το καλοκαίρι ο πατέρας μου πήρε μετάθεση στην Αλεξανδρούπολη και φύγαμε απο την Θεσσαλονίκη. Μάθαμε ότι το υπουργείο παιδείας έδωσε αναρρωτική άδεια στην κυρία Σταυρούλα και δεν γύρισε στο σχολείο για τον επόμενο χρόνο. Οσο και να ήμουνα μικρός, φανταζόμουνα ότι σε κάποιο τρελοκομείο την στείλανε.

Για την ιστορία, εγώ πήρα 9 με τόνο. Ειδικός βαθμός από την κυρία Σταυρούλα