Ο Gilbert στο «Ο Κριτικός ως Δημιουργός» (The Critic as Artist) του Oscar Wilde είπε : «Ο άνθρωπος είναι τελείως διαφορετικός όταν μιλάει για τον εαυτό του. Δώστε μία μάσκα και θα σου πεί την αλήθεια»  (Man is least himself when he talks in his own person. Give him a mask, and he will tell you the truth)

Πάντα ήταν δύσκολο να μιλήσεις για τον εαυτό σου χωρίς να λες κανένα ψέμα. Έστω και ένα μικρό ψεματάκι.  Ηρθε όμως η τεχνολογία και μας έδωσε την μάσκα που χρειαζόμαστε. Να μιλάμε με άλλους χωρίς να μας βλέπουν και άρα μπορούμε να πούμε πράγματα που δεν θα τα λέγαμε πρόσωπο με πρόσωπο, γιατί θα θέλαμε να γίνουμε «κακοί» ή θα φοβόμαστε ότι θα φάμε ξύλο. Και μία από αυτές τις μάσκες είναι το facebook, το πιο διαδεδομένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης.

Δημιουργείς ένα πρόσωπο (το προφίλ) συνήθως τον εαυτό σου, με ένα όνομα –που μπορεί να είναι και ψευδώνυμο- και έχεις ένα «τοίχο» -σαν πίνακα του σχολείου – (wall) που μπορείς να γράφεις ότι θες. Οτιδήποτε που σε εκφράζει. Ανέκδοτα, βάζεις φωτογραφίες, συζητάς για μουσική, πολιτική, μαγειρική κλπ. Ακόμα και προσωπικές στιγμές που θέλεις να μοιραστείς με φίλους ή/και με άγνωστους/άσχετους.  Που βρίσκεσαι, που θα πας, τι κάνεις , τι τρώς/πίνεις , με ποιον είσαι … βάλε και μια ανάλυση γιατί είσαι εκεί που είσαι.

Το facebook έχει την δυνατότητα να μπορείς να δημιουργείς κύκλο από φίλους, αυτούς που θέλεις να βλέπεις τι κάνουν (αν λένε τι κάνουν) και να λες τι κάνεις (αν θέλεις να το πεις) . Σου κάνουν «αίτηση φιλίας» και τους προσθέτεις στον κύκλο των φίλων σου.  Σαν να σου χτυπάνε την πόρτα. Εσύ μπορείς να την ανοίξεις σε λίγους, αυτούς που ξέρεις προσωπικά (όπως κάνω εγώ), ή σε φίλους και φίλους των φίλων (όπως λένε «Να φέρω και ένα φίλο μου;»), ανοίγεις σε όλους εκτός από δηλωμένους <κάτι> (αυτό το <κάτι> το σιχαίνεσαι. Ο Παναθηναϊκός τον Ολυμπιακό, ο άθεος τον θρήσκο κλπ). Και τέλος, με ανοικτή την πόρτα. Όποιος θέλει μπαίνει.

Αυτοί οι γνωστοί και άγνωστοι που έχεις βάλει στον κύκλο σου (στο σπίτι σου), σχολιάζουν αυτά που λές και χειροκροτούν (ή όχι) αν τους αρέσει αυτό που λές. Το γνωστό λάικ (= Like) .

Και είναι που αρχίζουν τα ωραία.

Με τον καιρό, αρχίζεις να ξεχωρίζεις διαφορετικές ψυχολογίες ατόμων.

• Αυτούς που χρησιμοποιούν λίγο το facebook, κυρίως σαν chat room.
• Αυτούς που μιλάνε συχνά σε ένα κύκλο φίλων. Είναι όπως όταν μαζευτείτε σε μία ταβέρνα και συζητάτε διάφορα θέματα, δείχνετε φωτογραφίες των διακοπών σας, των παιδιών σας και μιλάτε για μουσική, ίσως και για πολιτική – όταν ξέρετε ότι δεν θα σκοτωθείτε. Κάνετε πλάκα ο ένας στον άλλο.
• και αυτοί που έχουν την πόρτα ανοικτή (public) ή έχουν 3.000 + φίλους στον κύκλο τους, που σίγουρα δεν τους ξέρουν όλους.  

…. και αυτοί που μιλάνε και μιλάνε και μιλάνε και μιλάνε. Καμια 10αρια φορές την ημέρα. Λένε διάφορα, πάρα πολλές φορές λάθος.  Ορισμένοι από αυτούς μάλιστα, ζητάνε επίμονα το χειροκρότημα (τα like) γιατί θεωρούν ό,τι δεν αξίζει τον κόπο να λένε τις σκέψεις τους αφού δεν ενδιαφέρεται κανένας. Και μάλιστα τσαντίζονται όταν δεν ενδιαφέρονται!  Και δεν πρέπει να έχουν καταλάβει ό,τι όταν έχεις 2-3 χιλιάδες φίλους, πολλοί απ΄αυτούς χειροκροτούν για να μην χαλάσουν το χατίρι.  Κάποιος ψυχίατρος θα μπορούσε να μας εξηγήσει γιατί χρειάζονται να μιλάνε και γιατί τσαντίζονται. 

… και δείχνουν πόσο καλοί είναι σε αυτό που κάνουν, χειροκροτούν (like) τον εαυτό τους. Το γνωστό auto-like

… και λένε που είναι, τι τρώνε, που το τρώνε, με ποιους το τρώνε, πως κοιμούνται, τι ρούχα φοράνε. Και δεν πιστεύω ότι αυτό ενδιαφέρει τους 2-3 χιλιάδες φίλους τους.  Γιατί το κάνουν; Δεν ξέρω, ο ψυχίατρος θα μας εξηγήσει.  

Το καλύτερο το άφησα για τελευταίο.

Πολλοί έχουν ένα δεύτερο , κρυφό προφίλ, με ψεύτικο όνομα και ψεύτικα στοιχεία. (η μάσκα που έλεγε ο Οσκαρ Γουάιλντ) .  Με αυτό όμως το ψεύτικο προφίλ, μπορεί να μαζευτούν μέχρι 5.000 facebook φίλοι (5.000 είναι το όριο του facebook)  , που πάει να πεί ότι 5.000 άτομα έχουν κάνει αίτηση φιλίας σε άγνωστα πρόσωπα και αυτοί το έχουν αποδεχτεί. Αυτό δεν είναι θεωρητικό, έχει γίνει. Υπάρχουν προφίλ με 5.000 φίλους που δεν ξέρανε παρά μονο 5-6 άτομα! Και αυτό το ψεύτικο προφίλ, μπορεί να πιάσει κουβέντα με κάποιο άλλο “φίλο του” λέγοντάς του όοοοτι του κατέβει στο μυαλό. Και αυτό ισχύει!!  Όχι μόνο για παιδάκια 15 χρονών (που είναι ποινικό αδίκημα) αλλά και με άτομα 30, 40, 50 χρονών, που βρίσκουν πάτημα και μιλάνε με το ανύπαρκτο προφίλ. Και εδώ χρειάζεται ψυχίατρος/ψυχολόγος.

Και δεν βγάζω τον εαυτό μου από όλους αυτούς, ξέρω που βρίσκομαι. Απλά, ο ψυχίατρος κοστίζει 80 ευρώ την συνεδρία, και δεν μου περισσεύουν τώρα.

Παρακαλώ τώρα να μου βάλετε πολλά like γιατί …τι; τζάμπα τα έγραφα όλα αυτά;