Την 25 Ιανουαρίου 2015 θα την θυμόμαστε για πάντα. Η ημέρα που πέθανε ο μεγάλος Ελληνας τραγουδιστής, ο Ντέμης Ρούσσος, το παιδί της Αφροδίτης. Οι πιό παλιοί τα έχουν χορέψει τα τραγούδια των παιδιών της Αφροδίτης, σε ρομαντικές παραλίες ή σε πάρτυ φίλων ή συμμαθητών.

ααα….γίνανε και κοινοβουλευτκές εκλογές, στο άψε-σβήσε. Η Βουλή (ο Συριζα κυρίως) δεν ψηφίσε τον Σταύρο Δήμα για πρόεδρο της Ελλάδας και βάσει συντάγματος κυρήσονται εκλογές. Το γελείο της υπόθεσης είναι ότι αργότερα ο Συριζα πρότεινε για πρόεδρο της Ελλάδας τον Προκόπη Παυλόπουλο, έναν άνθρωπο απο τον ίδιο πολιτικό χώρο. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα κέρδισε τις εκλογές με 36%, δηλαδή ο ένας στους τρεις τον ψήφισε. Προσέξτε αυτό. Ο ένας στους τρεις του έδωσε εντολή να κυβερνήσει την χώρα, δεν ειναι λαϊκή εντολή. Πήρε παρέα και τους ΑΝΕΛ του Καμμένου και φτιάξανε κυβέρνηση. Κυβέρνηση με άρωμα  Chanel. (Σύριζα-ΑΝΕΛ = Σ-ΑΝΕΛ). Από τον Λαβαζάνη, από το αριστερό μέρος του Σύριζα μέχρι τον Καμμένο, λίγο πριν την Χρυσή Αυγή.

Μάζεψε λοιπόν τους βουλευτές του και τους 17 καμμένους του Καμμένου και διόρισε υπουργούς. Και πρώτο πρώτο, υπουργό Οικονομίας, τον Γιάννη Βαρουφάκη (που έσβησε τον ένα ν από το όνομα του και έγινε Γιάνης, και έτσι χάλασε το “τι Γιάννης, τι Γιαννάκης”).

Τον Βαρουφάκη (ή Μπαρουφάκη ή Varoufucker) δεν τον ξέρω προσωπικά, κανάδυο emails είχαμε ανταλλάξει, αλλά διάβαζα τα κείμενα του στο protagon.gr από το 2009, όλα οικονομικού χαρακτήρα. Ο άνθρωπος, μαθηματικός και οικονομολόγος είναι και ασχολείτο με την Θεωρία Παιγνίων (και εδώ του βγάζω το καπέλο γιατί η Θεωρία Παιγνίων ειναι δύσκολο μάθημα, το είχα πάρει στο μεταπτυχιακό στην Στατιστική και ευτυχώς ήταν προαιρετικό και το παράτησα) και όπως λέει ο ίδιος, κατα λάθος βρέθηκε στην πολιτική. Μόνο πολιτικός δεν είναι. Και έπεσε στα δύσκολα, με το που έγινε υπουργός οικονομκών, πριν καν τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, έπρεπε να συζητήσει – ή διαπραγματευτεί- με τους “εταίρους” στην Ευρώπη, μ’αυτούς που έχουν τα λεφτά δηλαδή.

Ο Τσίπρας, εδώ και χρόνια, έλεγε ότι μόλις ο Σύριζα γίνει κυβέρνηση, θα σχίσει τα μνημόνια και την τρόικα και θα διαπραγματευτεί εκ νέου με την ΕΕ και τους εταίρους. Ηρθε λοιπόν η ώρα να το πράξει. Δεν τον έπαιρνε να κάνει κι’αλλιώς. Και στην πρώτη επίσημη εμφάνιση του Βαρουφάκη με τον Ντάισελμπλουμ (πρόεδρος του Eurogroup), του λέει ότι δεν μιλάμε πιά με την τρόικα, δεν υπάρχει τρόικα, γιατί αυτή δεν είναι κανένας θεσμός, και θα μιλάμε με την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την Ευρωπαική Επιτροπή γιατί αυτοί είναι θεσμοί (έχει και κάποιο δίκιο). Ε, από εκείνη την στιγμή, ο Βαρουφάκης έγινε ημίθεος, ο σύγχρονος Ηρακλής.  Οι γυναίκες τον ερωτεύτηκαν, “τι ωραίο κασκόλ φοράς”, οι άνδρες του λέγανε “μπράβο παλληκάρι μου”, “πιιάσε τον Σόιμπλε και την παρέα του και Varoufuck them” και βγήκαν όλους στους δρόμους να υποστηρίξουν την κυβέρνηση, τον Βαρουφάκη και τον Τσίπρα δηλαδή, αυτοί κάνανε την διαπραγμάτευση. (Για όσους θυμούνται, κάτι τέτοιο είχε γίνει και με τον Σαμαρά υπουργό Εξωτερικών που διαπραγματευότανε το όνομα των Σκοπίων. Ο κόσμος τότε είχε βγεί στυς δρόμους για να υποστηρίξει την διαπραγμάτευση. 20 χρόνια αργότερα, το θέμα δεν έχει λυθεί).  Δεν πείραξε κανέναν που ο Βαρουφάκης α) είπε στην βουλή ότι θα διαπραγματευτεί το 30% του μνημονίου – το άλλο 70% είναι εντάξει, συνεπώς δεν το σχίζουμε το μνημόνιο, και β) δεν είπε ούτε κανένα νούμερο στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Τίποτα. Θα κάνει τις προεκλογικές εξαγγελίες αλλά δεν είπε που θα βρεί τα λεφτά. Λίγο ακόμα κα θα έλεγε “Δεν υπάρχει πρόβλημα, λεφτά υπάρχουν”.

Και περάσαμε στο ντούκου κάτι κουφά που ακούσαμε στις προγραμματικές δηλώσεις, όπως ας πούμε, ότι είναι ρετσινιά (σφραγίδα το είπε) το να είσαι άριστος γιατί σε ακολουθεί σε όλη σου την ζωή !! (Αριστείδης Μπαλτάς, Υπουργός Παιδείας)

Οταν όμως ο Βαρουφάκης πήγε στις Βρυξέλλες για το eurofin, τα πράγματα κάπως αλλάξανε. 18 υπουργοί οικονομικών, άλλα να ζητάνε απο τον Βαρουφάκη (από την Ελλάδα βασικά) και αυτός να μην τα δέχεται – και καλά έκανε. Αλλά, δεν είχε διαβάσει το μάθημά του καλά, μιλούσε στους υπουργούς οικονομικών των άλλων 18 χωρών σαν να τους έκανε διάλεξη σε αμφιθέατρο. Ζητούσε λεφτά, αλλά -και πάλι- δεν έδωσε κανένα νούμερο, δεν είπε τίποτα του στύλ “Θα μου δώσετε τόσα για να κάνω αυτό που θα μου κοστίσει τόσο”. Μην ξεχνάμε  ότι 18 χώρες μας έχουν δανείσει, και ο Πορτογάλος, Μαλτέζος, Φινλανδός, πολυ λίγο ενδιαφέρεται ποιός είναι ο κατώτερος μισθός στην Ελλάδα, ή αν η ανεργία έχει φτάσει στο 25%

Τέλος πάντων, μετά από μία βδομάδα διαπραγματεύσεων, και επειδή κανένας δεν θέλει να φύγει η Ελλάδα απο την ευρωζώνη (είναι οικονομικό το θέμα, όχι οτι μας αγαπάνε), ο ΘΕΟΣ θα κάνει αίτηση για παράταση της δανειακής σύμβασης, μπας και συνεχίσουν οι “εταίροι” να δίνουν λεφτά για άλλους 5-6 μήνες για να μπορέσουμε να φτιάξουμε κάποιο καλύτερο πρόγραμα για τα επόμενα χρόνια.

Το αστείο είναι ότι, ήδη, καταργήσαμε την τρόικα και το μνημόνιο. Μόνο που όλοι οι άλλοι βαφτίσαν την τρόικα σε “θεσμούς”, και εμείς το μνημόνιο σε δανειακή σύμβαση. (χοντρά χοντρά δηλαδή. Το μνημόνιο είναι το πρόγραμμα και η δανειακή σύμβαση, 2 σε 1, και άν παρατείνεις το ένα, παρατείνεται και το άλλο, το περιτύλιγμα. Δεν μπορεί να παχαίνεις και να φοράς τα ίδια ρούχα) Και είμαστε όλοι χαρούμενοι, πήραμε την αξιοπρέπειά μας πίσω και τα λοιπά, και δεν έχει περάσει ούτε κάν ένας μήνας.

Τον Άυγουστο θα το δούμε αυτό. Οταν θα έχει τελειώσει και η παράταση. Σε τι κατάσταση θα είμαστε τότε.

Και για να τελειώνω, με μία πραγματική ιστορία. Οταν ήμουνα μικρός με είχε πάρει ο πατέρας μου σε ένα μάτς, Εθνικός Πειραιώς με κάποια άλλη ομάδα, πρέπει να ήταν ο Παναθηναικός, αλλά δεν έχει σημασία.
Κάποια στιγμή λοιπόν, ένας παίκτης του Εθνικού παίρνει την μπάλλα απο την μεσαία γραμμή, και άρχισε να τρέχει με την μπάλλα προς το αντίπαλο τέρμα.. Κάθε φορά που ο παίκτης περνούσε ένα αντίπαλο, ο διπλανός μου στην κερκίδα (Εθνικός αυτός) φωναζε: “Ελα παιδί μου, έλα παληκάρι μου, έλα αγόρι μου … ΝΑ ΜΑΛΑΚΑ !!!” με φάσκελο και με τα δυο χέρια. Ο ποδοσφαιριστής είχε φτάσει στην μεγάλη περιοχή και σούταρε άουτ.

Εδω βρισκόμαστε τώρα. Στο “έλα παληκάρι μου, έλα αγόρι μου”
Πραγματικά ελπίζω να μην φτάσουμε στο “Να μαλάκα”.