Πριν λίγες μέρες, προσπάθησα να κάνω μία online συνναλαγή (ebanking) στην Eurobank.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που το είχα κάνει, το χρησιμοποιώ πολύ συχνά, με όλες τις τράπεζες που έχω λογαριασμό, 2 στην Ιρλανδία και την Eurobank στην Ελλάδα.

Προχθές όμως, είχα κολλήσει σε κάποιο παλιό password, με αποτέλεσμα το έδωσα 3 φορές και κλειδώθηκε ο λογαριασμός μου. Τίποτα σοβαρό -είχα την εντύπωση- είχε ένα τηλεφωνικό νούμερο η ιστοσελίδα για να καλέσω σε περίπτωση που είχα πρόβλημα.  Και λέω, 3 λεπτά δουλειά είναι, no problem.

Ελα όμως που δεν ήταν έτσι …

Οταν πήρα το τηλέφωνο στην Eurobank , μετά από τα διάφορα πλήκτρα να πατήσω (1 για τον λογαριασμό μου, 2 για το ίδιο στα Αγγλικά, 3 αν θελω ουτε κι’εγω ξέρω τί) και μετά απο 6 λεπτά ακούοντας την ίδια σπαστικιά μουσική (το κάνουν επίτηδες να δουν πόσο θα αντέξεις πριν κλείσεις το τηλεφωνο!) μίλησα με κάποιον ευγενέστατο κύριο που, αφού μου ζήτησε ενα σωρό πληροφορίες για να δει αν εγώ είμαι εγώ,  μου ζήτησε τον 4-ψήφιο κωδικό του phone banking.

Του λέω, κάτι λάθος θα έχετε κάνει, δεν θελω phone banking, τον λογαριασμό μου να μου ξεκλειδώσετε θέλω.
– “Ναι, αλλά χρειάζομαι τον κωδικό του phone banking”
– “Δεν τον ξέρω, δεν ξέρω καν αν είχα ποτέ κάτι τέτοιο”, του είπα
– “Τότε πρέπει να περάσετε από ενα υποκατάστημά μας να ζητήσετε να σας εκδόσουν ένα κωδικό phone banking”
– “Με συγχωρείτε, μιλάω για να μου ξεκλειδώσετε τον λογαριασμό μου επειδή έβαλα 3 φορές λάθος password, δεν θέλω τίποτα άλλο”
– “Ναι, κατάλαβα, αλλά χρειάζομαι τον κωδικό του phone banking”

Είχα αρχίσει να τα παίρνω, αλλά προσπαθούσα να μείνω ήρεμος.

– “Αφού μου κάνατε ένα σωρό ερωτήσεις για να δείτε αν είμαι ο κάτοχος του λογαριασμού, γιατί τον χρειάζεστε αυτό τον (τιμημένο πήγα να πω, αλλά δεν το είπα) κωδικό; Σε όσες άλλες τράπεζες που ξέρω, είναι απλό να ξεκλειδώσουν τον λογαριασμό!”
– “Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να το κάνω χωρίς να μου πείτε τον κωδικό”

Είχα πάρει χαμπάρι ότι δεν θα έβγαζα άκρη, οπότε τον ρώτησα πως μπορούσα να βγάλω τον μπιπ-μπιπ κωδικό, και μου είπε να πάω σε οποιοδήποτε υποκατάστημα.

Την επόμενη μέρα, πήγα στο υποκατάστημα της Eurobank στην Συγγρού, στο ύψος της Νέας Σμύρνης. Περίμενα λιγάκι (κανένα δεκάλεπτο, τέταρτο) καί με κάλεσε μία νεαρά κυρία, με μπλέ φράντζα. Της εξήγησα τι ήθελα και την συνομιλία μου της προηγούμενης μέρας με την Eurobank, και η κυρία με την μπλέ φράντζα μου λέει να της πάω την α) φορολογική μου δήλωση β) απόδειξη κατοικίας και γ) το τελευταίο φύλλο μισθοδοσίας.

Μου ξέφυγε και της λέω “Ενα password θέλω, δεν θέλω να ανοίξω λογαριασμό, πλάκα μου κάνετε!!, Ζαλίστηκα!”
– “Αυτά δεν είναι τίποτα, θα ζαλιζόσαστε αν θέλατε να κάνετε κάτι άλλο. Αυτά αρχίσανε μετά απο τα capital controls. Αλλά θα σας ξεμπλοκάρουμε τον λογαριασμό σας, θα σας εκδόσουμε τον phone banking κωδικό και μας φέρετε τα χαρτιά αύριο” .
– “Δεν είμαι μισθωτός, ελεύθερος επαγγελματίας είμαι, δεν έχω φύλλο μισθοδοσίας” της λέω.
– “Τότε θα μου φέρετε την απόδειξη έναρξης επιτηδεύματος”

Ζήτησε η νεαρά με την μπλέ φράντζα κάτι από κάποιον άλλον κύριο από ένα άλλο γραφείο, ξεκλείδωσε τον λογαριασμό μου και μου έδωσε τον phone banking κωδικό και έφυγα ζαλισμένος.

Την επόμενη μέρα, μάζεψα τα χαρτιά, ξαναπήγα στην τράπεζα, ξαναπερίμενα κανα 10λεπτο και με κάλεσε μία άλλη κυρία. Με ρωτάει, “Τι θα θέλατε;”, “Εγώ δεν θέλω τίποτα, της λέω, εσείς θέλετε από μένα”. Και ξανα-εξήγησα την ιστορία. Πήρε λοιπόν η κυρία τα χαρτιά μου, τα έβγαλε φωτοτυπίες, τύπωσε 2 εγγραφα που έπρεπε να υπογράψω και τελείωσα…επιτέλους!

Και φεύγοντας την ρώτησα: “Τι γινόνατε αν δεν σας έφερνα αυτά τα χαρτιά; Δεν είναι εύκολο να τρέχουμε 3 μέρες για μία τόσο απλή δουλειά”
“Θα είχατε πρόβλημα για συναλλαγές σας , όχι μόνο με την Eurobank, αλλά με οποιαδήποτε τράπεζα”

Δεν ρώτησα τίποτα άλλο. Έφυγα ζαλισμένος. Πραγματικά.

Υπενθυμίζω ότι όλα αυτά αρχίσαν επειδή ξέχασα το password! . 3 μέρες, κανα δίωρο χαμένο (στα τηλεφωνηματα, αναμονές στην τράπεζα).

Τα σχόλια δικά σας, εγώ, ότι και να πω, λίγο θα είναι.