Και πως γίνεται να πας στο νοσοκομείο αν δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις;
Ειναι απλό. Πρέπει να έχεις “ιατρική κάρτα” (medical card) που την παιρνεις αν εχεις εισόδημα λιγο κάτω από τα 11.000 ευρω τον χρόνο και να μην εχεις καταθέσεις στη τράπεζα, σπίτια κλπ. ή να είσαι συνταξιούχος.
Με την κάρτα αυτή, δεν πληρώνεις τις επίσκεψεις στον οικογενειακό σου γιατρό (GP, αυτά τα 55-60 ευρώ που πλήρωσα εγώ πριν λιγες μέρες), πληρώνεις μόνο 1,5 ευρώ στο φαρμακείο ανά φάρμακο και δεν πληρώνεις τίποτα στα δημόσια νοσοκομεία, και ούτε καν στα επείγοντα.
Παρένθεση εδώ. Οταν πας στα επείγοντα, πρέπει να έχεις μαζί σου παραπεμπτικό από τον GP, αλλοιώς πληρώνεις 100 ευρώ. Δηλαδή, αν σε έχει πατήσει φορτηγό και σου’χει κανει την μάπα κρέας, ή αν εχεις σπάσει και τα δύο πόδια, πρέπει να έχεις παραπεμπτικό, λές και δεν φαίνεται οτι σε έχει πατήσει φορτηγό! Σε αυτη την περίπτωση, πληρώνεις 55 ευρω στον GP για να σου δωσει το παραπεμπτικό, ή πληρωνεις 100 στο νοσοκομείο.
Αυτό έγινε για να αποτρέψουν τον κόσμο να πηγαίνει στα επείγοντα για ένα απλό συνάχι, αλλά αυτοί το παρακάνανε!! Κλείνει η παρένθεση.
Αν πρέπει λοιπόν να πας δεις εναν ειδικό επειδή πονάνε τα πόδια σου – λέμε τώρα- θα σε στείλει ο GP στο δημόσιο νοσοκομείο που δουλεύει ο γιατρος αυτός. Το θέμα ειναι οτι ο γιατρος αυτός – οπως και ολοι οι νοσοκομειακοί γιατροί – εξετάζει μόνο μία μέρα τους ασθενεις στο νοσοκομείο αυτό, με αποτέλεσμα να περιμένεις μήνες για να σε δεί ο γιατρός.
Τι κάνει ο γιατρος τις άλλες μέρες; Οι γιατροί συνήθως δουλευουν και σε άλλα νοσοκομεία, κυρίως ιδιωτικα. Ετσι, την μία μέρα εξεταζει στο ένα νοσοκομείο, την άλλη σε άλλο νοσοκομείο, 1-2 φορές την βδομάδα χειρουργεί … ε, τι νομίζεις, στο νοσοκομείο που σε έχει στείλει ο οικογενειακός σου γιατρός, ο κύριος “ειδικός” εξετάζει μιά φορά την βδομάδα.
Αν όμως πας να τον δεις ιδιωτικά, στο ιατρειο του, και του σκασεις 200 ή και 250 ευρω την επισκεψη, τότε αυτος μπορει να σου κλεισει κρεβάτι – αν χρειαζεται- “ιδιωτικά”, οποια μέρα σε βολεύει, και περνάς όλη την ουρά!!