Άφιξη στο Τόκυο
Τόκυο
Hakone – Fuji 
Miyajima – Πλωτό Torii 
Χιροσίμα 
Νάρα – Κυότο 

Άφιξη στο Τόκυο
Φτάσαμε στο Narita, αεροδρόμιο του Τόκυο, κατά τις 6 το aπογευμα της Κυριακής, ενω είχαμε φυγει σπο το Δουβλινο στις 5 το απογευμα του Σαββάτου (λόγω διαφοράς της ώρας, 8 ώρες διαφορά). Πετάξαμε πρωτα στο Παρίσι, με ενα αεροπλάνο της κακιάς ώρας της City Jet/Air France και μετά με ενα πολύ άνετο Boeing 787 της JAL (Japan Airlines) και με πολύ καλό σέρβις. Εριξα ένα υπνάκο, είδα 2,5 ταινίες και έτσι έφτασα άνετος στο Τόκυο. 

Τελειωσαμε σχετικά άνετα με τις διαδικασίες για την βίζα. Ολοι οι ξενοι που μπαινουν στην Ιαπωνία παίρνουν 3 μήνες βίζα για τουρισμό, ενω αν χρειαζεται να μείνουν περισσότερο καιρό, τότε χρειαζεται άλλη διαδικασία.  Οι βαλίτσες μας μας περίμεναν, καποιος τις ειχε βγαλει απο τον διαδρομο και τις ειχε ακουμπησει δίπλα.

Και πηγαμε να στειλουμε την μια βαλιτσα στο Κυότο, στην Δανάη. Στην Ιαπωνία υπάρχουν εταιρείες που μεταφέρουν τις βαλιτσες όπου θες μέσα στην Ιαπωνία, με 10-12 ευρώ την βαλίτσα. Βολευει πολύ γιατι εμεις ειχαμε μιά βαλίτσα μόνο με πραγματα για την Δανάη και δεν θελαμε μα την κουβαλαμε μεχρι να παμε στο Κυότο, 5 μέρες αργότερα. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντυπωση ήταν οταν πηγαμε να πληρωσουμε επρεπε να βάλουμε τα λεφτά σε ενα πλαστικό πιατάκι, και ο υπάλληλος μας εδωσε την απόδειξη και τα ρέστα παλι στο πιατάκι.
Καμμία επαφή. Το ίδιο έγινε και με το συναλλαγμα, εβαλα τα ευρω στο πιατακι και ο υπαλληλος μου εδωσε τα γιεν παλι στο πιατάκι. Δεν ξερω αν είναι για θέμα υγιεινής ή ευγένειας ή και τα δύο. Αυτό γινότανε σχεδόν παντού οπου γινότανε ανταλλαγή χρημάτων – να πληρώσεις ή να παίρνεις ρέστα. 

Μετά πήγαμε να πάρουμε το “πάσσο” μας για το τραινο. Πληρώνεις μια φορά στην χώρα που μένεις (εγώ δηλαδή πλήρωσα στην Ιρλανδία) και μπορεις να εχεις απεριοριστες διαδρομές για μία, δύο ή περισσοτερες βδομάδες με την εταιρεια JR (Japan Railways) ή οποία όμως καλύπτει όλη την Ιαπωνία, με όλα τα τραίνα, ακομα και τα προαστειακά. Το παιρνουν αυτο το πάσσο (JR pass λέγεται JR  ジャパンレールパス ) μόνο οι τουρίστες, με παρουσία της βίζας που σου βάλανε στον ελεγχο διαβατηρίων.

Και μετά τα εισητήρια για το μετρό. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα απο τον χάρτη του μετρό (subway λέγεται), όχι μονο επειδή ειναι στα γιαπωνέζικα, αλλά ειναι και μπερδευμενος. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες απο το ταξιδιωτικό γραφείο κατά γράμμα, γιατι εγω δεν εβγαζα ακρη! Και πάλι, επρεπε να ρωτησουμε γιατι απο την ίδια αποβαθρα, μπορει να περνανε 2 μετρό με διαφορετικούς προορισμούς, και δεν ξεραμε ποιον να παρουμε. Τα γιαπωνεζικα μας δεν ήταν σε καλή κατάσταση…ακομα.

Είχα ακούσει ότι στο μετρό στο Τόκυο, σε ώρες αιχμής, υπαρχει ενα υπάλληλος που σπρωχνει τον κόσμο για να κλείσουν οι πόρτες. Δεν το είδα αυτό, κυριως δεν κυκλοφορούσα σε ωρες αιχμής, αλλά πρέπει να ειναι έτσι γιατί είχε εκατοντάδες χειρολαβές σε όλο το βαγόνι.

Τελικά φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατα τις 8:30, αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και είπαμε να παμε στον πύργο Carreta που ηταν δίπλα στο ξενοδοχείο για να φαμε στον 47ο όροφο που φαίνεται όλο το Τόκυο φωτισμένο.

Τα εστιατόρια όμως κλείνουν στις 9:30, το πολυ στις 10, οπότε δεν βρήκαμε εστιατόριο να καθησουμε, και ειδαμε το Τόκυο φωτισμένο απο το παραθυρο και φάγαμε το τυπικό “γιαπωνεζικο McDonalds”, και μάλιστα τα πηραμε στο ξενοδοχείο γιατι και αυτό εκλεινε.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα κατά τις 5πμ. λόγω jet-lag και εκανα βόλτες στην τουαλέτα για να μην ξυπνήσω την Jo και την Κεβίνα. Μιάς και λέμε τουαλέτα, ειδα ενα φοβερό σύστημα. Η λέκανη κανει και άλλες δουλειές, οχι μόνο αυτες που εχουμε συνηθίσει. Πρωτα απ’ολα, ζεσταινει το καθισμα για να μην κρυώνεις! Φοβερό κολπο! Μετά, εχει ορισμένα κουμπάκια και σε πλενουν οταν τελειωσεις! Την πρώτη φορά σου έρχεται κάπως “‘ετσι”, αλλά μετά το συνηθίσεις και το χαίρεσαι.

---

Τόκυο

Απο το πρωί η ημέρα φαινότανε… ενδιαφέρουσα. Δίπλα απο το ξενοδοχείο χτιζότανε μία πυροσβετική μονάδα και είχαν μόλις τελειώσει τα θεμέλια. Ηταν γύρω στις 8 το πρωί, και ειδα το εξής καταπληκτικό. Οι εργάτες κανανε ζέσταμα πριν αρχίσουν να δουλεύουν !!!! (κάνετε κλίκ για το youtube) Ολοι μαζι στην σειρά, και καποιος τους εδινε τις ασκησεις να κανουνε!! Αν το σκεφτείς, σωστά κάνουνε, είναι δυσκολη η δουλειά τους, αλλά φαντάζου τωρα στην Ελλάδα (και σε όλη την Ευρωπη και Αμερική) να πεις στους εργάτες στις οικοδομές να κανουν ζέσταμα πριν αρχίσουν!  Θα πέσει πολύ γέλιο.

Ο καιρός ηταν ανοιξιάτικος, ήλιος αλλά χρειαζόσουνα και κανένα μπουφάν. Κατεβήκαμε για πρωινό, έκανα 3-4 υποκλίσεις στα γκαρσόνια που με πήγαν στο τραπέζι, και πήγα στο buffet που είχε “ευρωπαικό” φαγητό (κρουασάν, αυγά, λουκάνικα, μπέικον κ.α.) και “γιαπωνέζικα” φαγητά, πράγματα που δεν ήξερα. Αποφάσισα να μην το διακινδυνέψω και πολύ, και πήρα γιαπωζένικα φαγητά που τα ήξερα. Υπηρχαν όμως και κάτι μυστήρια φαγητά, μακαρόνια με … παγακια, ας πούμε! – Ειδα αργοτερα ότι αυτά τα βαζουν σε ζεστή “σούπα”, αυτη που βάζουν στα μικρά ξυλινα μπολάκια, αλλά εγώ τα έφαγα έτσι!! Συμπέρασμα: Τα μακαρόνια με παγάκια χάλια, πρέπει να τα βαλεις στην ζεστή σούπα.

Το γραφείο τουρισμού στο Δουβλίνο μας είχε κλείσει ξεναγό να μας δείξει τα καλύτερα του Τόκυο γιατι εμείς θα χάναμε τον μπούσουλα. Στην αρχή αναρωτιώνουνα άν τζάμπα λεφτά δώσαμε, αλλά εκ των υστέρων είδα οτι πολύ καλά εκανε που ειχαμε την οδηγό γιατι ή δεν θα βλεπαμε τιποτα ή θα ψαχνομαστε ακόμα στο Τόκυο.

Η Midori, η οδηγός, ήταν μιά συμπαθητική κυρία, γύρω στα 40-45, που είχε μάλιστα φτιάξει και το πρόγραμμα, τι θα βλέπαμε, το οποίο ήταν το ίδιο με αυτό που είχα φτιαξει κι’εγώ απο το σπίτι στο Δουβλίνο. Μας περίμενε στο ξενοδοχείο, συζητήσαμε το πρόγραμμα της ημέρας, μας ρώτησε αν μπορούσε να παει στην τουαλέτα (!!) και φύγαμε. Μας πήγε στο μετρό και την πηραμε απο πίσω και πήγαμε στο Senso-ji Shrine, που ειναι ενα Shrine αφιερωμένο στον Βούδα (αν καταλαβαίνετε γιαπωνέζικα, εδώ ειναι το site του), ενω δίπλα του υπαρχει ενα Shinto shrine. Η Shinto ειναι μία θρησκεία των γιαπονέζων και το shrine ειναι ενα ιερό μέρος, κάτι σαν εκκλησία για μας. Shinto shrine υπαρχουν πολλά σε καθε πόλη, ορισμένα πιο μεγαλοπρεπή από άλλα. Στην Ιαπωνία υπάρχουν πολλές θρησκείες, αλλά δεν είναι όλες αφιερωμένες στον Βούδα. Εν τω μεταξύ, μου εκανε εντύπωση (μεταξύ τόσων πολλών) οτι πολλοί Γιαπωνεζοι κυκλοφορουσανε με ασπρη ιατρική μάσκα. Οι Ιάπωνες είναι πάρα πολύ καθαρός λαός, και φοράνε την μάσκα αν είναι (ή νομίζουν οτι ειναι) άρρωστοι. Σε ορισμένες φορές τα κορίτσια την φοράνε για να κρύβουν το πρόσωπο τους. Τα ασπρα γάντια -σαν κι’αυτά του Μίκυ και του Γκούφυ- που φοράνε στις σχολές τους είναι επίσης για να μην λερωνουν και να μην λερώνονται.

Απέναντι από το Senso-ji Shrine υπάρχει ενα κτίριο μιας εταιρείας μπύρας, που το εχουν κατασκευάσει να μοιαζει με ποτήρι μπύρας. Οι τελευταίοι όροφοι θεωρούνται ο αφρός της μπύρας. (το κέρατο δεν θυμάμαι τι είναι)

Στο βάθος φαίνεται ο πύργος του Τόκυο που ειναι ο πιο ψηλός πύργος στον κόσμο. (πύργος, όχι κτίριο)

Και μπαίνουμε στο Senso-ji Shrine … 

Περνώντας την είσοδο φαίνεται ο ναός του Βούδα. Ο καπνός που μοιάζει για σουβλάκια, είναι τα “κεριά” που ανάβουν οι Γιαπωνέζοι, στην ουσία ειναι τα ιδια που λέμε εμείς “ινδικά” που τα ανάβουμε για την ντεμέκ-μυρωδιά 

Φωτογραφίες δεν επιτρέπονται στον ναό, αλλά μπορείς να μπεις (χωρίς παππούτσια) και να καθίσεις κατω, (στο πατωμα δηλαδή) και να προσευχηθεις στον Βούδα.

Δεξιά και αριστερά υπήρχαν μία παγόδα και ένας άλλος ναός, Shinto shrine αυτη την φορά, το Asakusa Shrine. Οταν φυγανε απο το Senso-ji,

Βγήκαμε ευκολα (χάρη στην Midori) και όσο περιμενε η Jo να της φτιαξει το γυαλί, εγώ πήγα στην τουαλλέτα. Παρένθεση εδώ, υπηρχαν σε όλα τα τουριστικά μέρη, σε όλους τους σταθμούς μετρό πεντακάθαρες τουαλλέτες και παρ’όλο που περπατούσαμε όλη την ημέρα, δεν είχαμε κανένα τέτοιο πρόβλημα.

Και ξαναβρέθηκα πάλι σε μία άλλη έκπληξη. Οι ανδρικές τουαλλέτες δεν είχαν καμμία σχέση με τις ευρωπαικές. Η φωτογραφία μιλάει μόνη Είχε πάει μεσημέρι και πήγαμε σε ένα τυπικό γιαπωνέζικο εστιατόριο, που έμοιαζε σαν ταβέρνα. Μπαίνοντας μέσα είδαμε ότι στο μισό εστιατόριο είχε τις καρέκλες στο tatami (κάτι σαν ψάθινο χαλί), στο πάτωμα δηλαδή, και το τραπέζι ήταν μισό μέτρο πανω στο tatami. Ευτυχώς είχε και κανονικά τραπέζια και καρέκλες και καθήσαμε εκεί. Μας εφερε η κυρία τον κατάλογο, και τον εβγαλα φωτογραφία για να δείτε τι τραβούσαμε.

Ο κατάλογος διαβάζεται απο αριστερά προς τα δεξιά και απο πάνω προς το κάτω. Οχι οτι αλλάζει τίποτα δηλαδή, εγκυκλοπαίδικη γνώση μόνο είναι. Τα κυκλάκια στην προτελευταία γραμμή ειναι τα μηδενικά. Η τελευταία είναι το σύμβολο των γιέν, οπως λεμε € για τα ευρω. Τότε κατάλαβα τι τραβάνε οι τουρίστες στην Ελλάδα που πάνε σε καμμιά ταβέρνα και αρχίζει το γκαρσόνι να τους εξηγει στα ελληνικά, ή ισως στα λίγα Αγγλικά που ξέρει, τι ειναι η μελιτζανοσαλάτα, ταραμοσαλάτα, τυροσαλάτα, ρώσικη σαλάτα κλπ. Και αν δεν μπορεί, τους πάει τον κατάλογο γραμένο στα …ελληνικά.  Ευτυχως οι γιαπωνέζοι εχουν τα φαγητά τους στην βιτρίνα και τους δείχνεις.

Και ξεκινήσαμε για ενα άλλο shrine (ναός), το Yushima Tenman-gū Shrine. 

Αυτός ηταν μικρότερος από τον πρωτο, τον Senso-ji Shrine, αλλά τό ιδιο εντυπωσιακός. Είναι διπλα σε ένα πάρκο και με λιγότερο κόσμο. Το εσωτερικό του ναού ηταν σχεδόν το ιδιο με τον Senso-ji, αλλά δεν επιτρέποτανε να μπεις. Οι πόρτες ήταν ανοικτές αλλά υπηρχε ένα σχοινί που δεν έπρεπε να περάσεις.

Το εξωτερικό ηταν ενδιαφέρον. Πρωτα απ’ολα υπηρχε μία … πως να το πω … σαν σκεπαστή βρυση που έτρεχε “άγιο” νερό, (holy water) με πολλά ξυλινα κουτάλια, με τα οποία επρεπε να παρεις το νερό απο την βρύση, να το βάλεις στο στόμα σου χωρίς να πιεις το νερό και να φτύσεις και μετά έπρεπε να πλυνεις το κουταλι, ακομα και το χερούλι, απο κει που το επιασες δηλαδή. Σας είπα, ειναι τρελοί με την καθαριότητα. (Αν πατήσετε κλικ στην φωτογραφια θα φανεί καλυτερα)

Σε ενα άλλο μέρος, ήταν ενα σωρό τσαλακωμένα και κρεμασμένα χαρτάκια. Λοιπόν, τι είναι αυτά; Υπαρχει ένα μηχάνημα που του ρίχνεις, δεν ξερω πόσα γιέν, και σου δίνει ενα χαρτάκι που σου λέει την … μοίρα σου! Αν δεν σ’αρεσει η μοίρα σου (αυτό που λεει το χαρτάκι), το τσαλακώνεις και το κρεμάς σε αυτό το μέρος!!

Και κάτω είναι ορισμένες άλλες φωτογραφίες του Yushima Tenman-gū Shrine

Και το ωραίο … Οι Βουδιστές χρησιμοποιουν την “ανάποδη” σβάστικα για θρησκευτικούς λόγους. Σχεδόν σε όλα τα shrine υπάρχει η σβάστικα

Και φύγαμε για τον κήπο Rikugien (Rikugien Garden) Εγώ ειχα δεί ένα άλλο κήπο κοντά στο ξενοδοχείο μας, αλλά η Midori είπε ότι ο Rikugien ειναι καλυτερος. Πάλι στο μετρό, και ευτυχώς που ειχαμε την Midori γιατι είχα τελείως ζαλιστεί με το πήγεν-έλα. Με είχε βαρέσει και η ζέστη, εγινα κουδούνι. 10 λεπτά με τα πόδια ήταν ο κήπος απο το μετρό, και στο δρόμο μου εκανε εντύπωση τα ποδήλατά τους. Πρωτ’απο ολα, οι Γιαπωνεζοι κανουν ποδήλατο στο πεζοδρόμιο, όχι στον δρόμο. Επρεπε να έχεις τον νού σου για τα ποδήλατα που μπορεί να σε χτυπούσαν. Αλλά οι Γιαπωνέζοι με τα ποδήλατα προσέχαν πιο πολύ απο τους πεζούς. Κανα-δυο φορές μου σπάσαν τα νεύρα με το ντριγκι-ντριν με το κουδουνάκι αλλά γενικά προσέχανε. Τα ποδήλατα τα αφήνανε στον πεζοδρόμιο με μία κλειδαρια της κακιάς ωρας, αλλά γενικά οι Γιαπωνέζοι δεν κλεβουν και μπορεις να αφήσεις το ποδήλατο ξεκλείδωτο. Η πλάκα ειναι ότι στήνουν τα ποδήλατα τους σε μία βάση που βγαίνει απο την πίσω ρόδα, που υπήρχε και παλιά στην Ελλάδα και μου θυμισανε την Αλεξανδρούπολη που ημουνα μικρός. Για τα παιδια τους είχαν ειδική θέση μπορστά τους, ή και στην σχάρα, με ζώνη και υποστήριγμα για το κεφάλι τους

Φτάσαμε στον κήπο, 300 γιέν η είσοδος (2,20 ευρώ) και μπήκαμε στο κήπο, με λιμνούλα και ψαράκια (άααλλη ιστορία με τα ψάρια). αλλά εγω νόζιμα οτι θα βλέπαμε κανενα γιαπωνέζικο κήπο με μπονζάι (bonsai). Αλλά μπά, ενας κανονικός κήπος ήταν, πολυ καλά διατηρημένος, οι Γιαπωνέζοι ειναι μανούλες στους κήπους, αλλά περίμενα κάτι άλλο. Αρχισε να μας λέι η Midori την ιστορία του κήπου, ποιος τον εφτιαξε, τι ήθελε να πει με τις διαφορες πέτρες που ειναι στην λίμνη, κάτι για της εποχές έλεγε και κάτι τέτοια, αλλά να σας πω της αλήθεια, τα’χα παιξει και δεν άκουγα. Που και που επιανα και καμμιά λέξη.

Το ωραίο ήταν με τα ψάρια, που δεν ξερω πως τα λένε, αλλά ειναι αυτά τα τεράστια με τα μουστακια. Μοιαζαν με μεγάλα μπαρμπούνια, πιο μεγάλα απο τις παπιες.

Στον πίνακα πιο κατω, είναι η ιστορία του κήπου. Ειναι προφανές!

Στην φωτογραφία φαινεται που οι Γιαπωνέζοι υποστηρίζουν τα πολύ παλιά δέντρα με πασάλους για να μήν πέσουν με το βάρος των κλαδιών τους

Και είδα για πρώτη φορά μιά Γιαπωνέζα με κιμονό! Με το καιρό φάνηκε οτι το κιμονό το φοράνε σε πολλές περιπτώσεις, εγω παντως τις περισσότερες φορές τις ειδα οταν ήταν τουρίστες που γυρίζανε τα shrine με τις φωτογραφικές τους μηχανές.

Και αντι να παμε στο ξενοδοχείο ηρεμησουμε, πηγαμε στήν περιοχή Ακιχαμπάρα (Akihabara) που είναι η μεγαλυτερη αγορά ηλεκρονικών συσκευων στον κόσμο και το μέρος με τα “Γιαπωνεζικα” παιγνιδια, πολλοί μπορεί να ξερουν το Πίκατσου που ειχε τρελλανει ολα τα παιδια στην Ελλαδα κατα το 1995. Τα τελευταία χρόνια δεν ειναι ο Πίκατσου (αν και ακομα υπαρχει στα καταστηματα στην Ακιχαμπάρα) αλλά το “One Piece” απο την σειρά “Anime” και το Ακιχαμπάρα λέγετε “Άνιμε” επειδή εκει υπαρχουν πάρα πολλά μαγαζια που πουλανε τέτοια παιγνιδια. Εγω ήθελα να αγορασω μιά φωτογραφκή μηχανή, μια πολυ απλή και να μην χρειαζομαι τσαντες, τσαντακια κλπ. και πηρα μία Canon σε καλη τιμή. (tax free)

Ελα όμως που δεν ηταν εύκολο! Το ξενοδοχείο μας βρισκοταν στην στάση του μετρό Daimon, Εγω ημουνα στην JR γραμμή (θυμαστε που είπα για το JR pass;) και φαινοτανε στον χάρτη οτι περνάει δίπλα απο την στάση Daimon. Ε, πηρα το τραινο, εφτασα εκει που επρεπε να φτάσω και κοιτουσα πως θα πηγαινα στην Daimon. Δεν καταλαβαινα τίποτα απο τις οδηγίες, ημουνα και εξαντλημένος, ανεβαινω στα εισητηρια και ρωτάω την κοπελλα εκει. Μου λεει να παω δεξια και κατω, Κατεβαινω εκει, και βρισκομαι εκει που ημουνα και πριν! Κοιταω δεξια αριστερα, τιποτα να λεει για την Daimon.  Ξανα-ανεβαινω στην κυρια, την ξαναρωταω πως θα παω στην Daimon, μου ξαναλέει να παω κατω, μου λεει μαλιστα να κατεβω με το escalator 3. (ηλεκτρική σκάλα 3). Παω εκει, κατεβαινω … και ξανα στο ίδιο μέρος!! Σκεφτηκα οτι θα ανεβοκατεβαινα τα σκαλιά για πολυ ωρα, αλλά ρώτησα μία κυρια στην αποβαθρα και μου εξηγησε, σε τέλεια Αγγλικά, να συνεχιζα να περπατάω και στο τελος της αποβαθρας ειχε μια εξοδο στον δρόμο και απο εκει θα ημουνα διπλα στην Daimon σταση. Δεν υπηρχε ανταπόκριση, εγω ημουνα στην JR γραμμή και επρεπε να βγω στον δρόμο για να παω στο μετρό. Τέλος παντων, απο κει ήξερα και εφτασα στο ξενοδοχείο.

Ήμουνα μόνος μου στο δωμάτιο και σκέφτηκα να παω για το “δημόσιο μπάνιο” (public bath). Το δημόσιο μπάνιο ειναι ακριβως σαν το spa. Μόνο που υπαρχει μία ολόκληρη διαδικασία για να το κάνεις. Μας ειχαν πει στην reception οτι το δημόσιο μπάνιο ειναι ανοικτό απο τις 18:00 μέχρι τις …25:00 ! Τους είπαμε οτι δεν υπάρχει μέρα με 25 ώρες, κατι λάθος έγινε, τελικά οι Γιαπωνέζοι λένε 25:00 τις 1:00πμ (1 η ωρα τα μεσανυχτα) όταν μιλάνε για διαστημα χρόνου. 18:00 – 25:00, 20:00 – 25:00 κλπ. Δεν ρωτησα αν λενε 26:00 τις 2 η ωρα το πρωί!

Εβαλα κι ‘εγώ την ρόμπα, Yukata λέγεται, που έχουν ολα τα ξενοδοχεία για το δημόσιο μπάνιο (ο σύνδεσμος ειναι πολύ καλός, αλλά ειναι στα Αγγλικά) και ανέβηκα στον 13ο όροφο. Δεν ήξερα ακριβως τι θα εβρισκα, το μόνο που ήξερα ειναι ότι στο μπανιο είσαι γυμνός και ότι πρέπει να κάνεις ντους πριν μπεις στο νερό,

Με τόσο περπάτημα ολη την μέρα και μετά απο το χαλαρωτικό μπανιο, έπεσα ξερός!

Hakone – Fuji

Το Hakone είναι μία περιοχή, 2 ώρες νότια του Τόκυο, μέσα στην φύση, με υψόμετρο πάνω απο 1000 μέτρα. Η περιοχή αυτή ειναι γνωστή για τα πολλά onsen που έχει (δημόσια μπάνια οπου το ζεστό νερό βγαίνει απο την γή) και την καταπληκτική θέα του Fuji, συμβολο της Ιαπωνίας, όπως ειναι ο Παρθενωνας για μας.

Το ταξιδι αρχιζε απο ενα σταθμο τραινου, JR τραίνο, κοντά στο ξενοδοχείο, στις 10:19. Σηκωθηκαμε κατά τις 8 και πηγα αμέσως να δω την γυμναστικη των εργατών αλλά αυτοί δεν κάνανε γυμναστική οπως την προηγουμενη μέρα, κρίμα, μαζεψαμε τα περισσοτερα πράγματα μας σε 2 βαλιτσες και βαλαμε ρούχα για 2 μέρες σε μία μκροτερη βαλιτσα. Τις 2 μεγάλες θα τις στέλναμε στην Δανάη στο Κυότο για να μην τις κουβαλαμε με αυτη την εταιρεια που μεταφέρει τις βαλιτσες οπου θες στην Ιαπωνία. Εμεις τις στείλαμε απο το ξενοδοχείο στο Κυότο.

Πήγαμε πάλι για πρωινό, ξανά 3-4 υποκλίσεις, αλλά αυτη την φορά ηξερα τι να παρω και δεν την επαθα σαν την προηγούμενη. Στείλαμε τις βαλίτσες και φυγαμε με τα ποδια για τον σταθμό Hamamatsucho. Τωρα μετράμε: αυτο ειναι το 1ο τραίνο που πήραμε. Σε 5 λεπτά φτάσαμε σε ενα άλλο σταθμό, τον Shinagawa, απ’οπου περνουσε το γρηγορο τραινο, το ShinkanSen  (Σίν-κάν-σέν), αυτό που βλέπουμε στις ταινίες που τρεχει με 300 χλμ την ωρα. Αυτο το τραίνο τρέχει σε διαφορετικές γραμμες απο τα άλλα τραίνα, και το λένε οι μή-γιαπωνέζοι “bullet train” (τραινο σφαίρα).

Για τις επομενες 3-4 ωρες ήμουνα με το στόμα ανοικτό!

Πρώτα απ’ολα ηταν αυτες οι πινακίδες στα γιαπωνεζικα που είδα αμέσως, αλλά ευτυχώς ηρθε και η ίδια στα αγγλικά. Εμεις καταλαβαιναμε πιο τραίνο ειναι το δικό μας απο τον αριθμο που έλεγε μετά το χρωματιστό ονομα του τραίνου. Σε εκείνη την περιπτωση θα πέρναμε το Hikari 509

Μετά, δεν υπηρχε ρολόι! Για να δεις τι ωρα ειναι, για να καταλαβεις σε ποση ωρα θα ερχοτανε το επομενο τραινο, έπρεπε να κοιτάξεις το ρολοι σου ή ενα παλιο ρολόι που ηταν κρυμμένο σε καποιο μέρος της τεραστιας προκυμαιας.

Τελος παντων, περιμενοντας το δικο μας το τραινο, περασαν άλλα δύο πριν απο μας. Οπως βλέπετε απο στον πίνακα, το τραινο που επρεπε να φυγει στις 10:27, εφευγε στις 10:27 για να προλαβει το ερθει το άλλο τραινο σε 7 λεπτά. Βλέπετε οτι σε 13 λεπτά ειχαν έρθει, αδειασει, φορτωσει και φυγει 2 τραινα. (δύο, όχι τρια).

Με άλλα λόγια, εγω (τα παππουτσια ειναι δικα μου) περίμενα στην γκρι γραμμή γιατι εκει θα ανοιγε η μπροστινή πορτα του βαγονιου 12. Οι υπολοιποι επιβατες περιμενανε απο πισω μου, στην ιδια γκρι γραμμη, που εκανε ενα Γ, Το ιδιο γινότανε και την πισω πορτα το βαγονιου. Οταν σταματουσε το τραινο, εβγαινε ο κοσμος και οι νέοι επιβάτες μπαινανε στο χρόνο dt. Πολύ απλό, αλλά το βασικό ειναι να σταματάει το τραίνο στην ιδια θέση.

Το εσωτερικό του τραίνου ηταν σαν ενα μικρό σαλόνι, εχεις πολυ χωρο για τα πόδια σου, μεγάλο τραπεζακι, κρεμαστρα για το μπουφάν ή το σακκακι σου, πριζα για το laptop ή για το κινητό σου.

Στην αρχή σκέφτηκα οτι πρέπει να εισαι λιγο παράξενος να χαιρετας τα βαγονια, αλλά προσπαθουσα να μην σκεφτομαι σαν Ευρωπαίος, και κυρίως σαν Ελληνας ή ισως Ελληνάρας. Οι ανθρωποι αυτοί εχουν ιστορία χιλιαδων ετών, ειναι πολυ ευγενής λαός, που έχουν την τιμή τους πάνω απο την ζωή τους – έχουμε ακούσει για το χαρακίρι. Οταν λοιπον εμεις εχουμε μεγαλωσει με την λογική “οτι ειναι νόμιμο ειναι και ηθικό”, “οταν εμεις χτιζαμε Παρθενωνες οι άλλοι ηταν στα δεντρα”, “να φοράς τέτοιο πουκάμισο που να δειχνει αρχοντιά οταν λες οτι εισαι Ελληνας”, πως μπορουμε εμείς να κρίνουμε αυτον τον λαό; Εκει σταμάτησα να συγκρίνω τι κανουν οι Ιάπωνες με τους άλλους λαούς, και απλώς άρχισα να παρατηρώ.

Μετά λοιπόν απο την υπόκλιση, ο ελεγκτής ζητάει το εισιτήριο σου, κανει μια τρυπα στο εισιτήριο και γραφει σε ενα μπλοκάκι που κρατάει την θέση σου για να μην σε ενοχλήσει οταν ξαναπερασει για έλεγχο. Ολα αυτα βέβαια με ασπρα γάντια.

Μέχρι τα καταλάβω τι μου γίνεται, μία με το τραίνο, μία με τους ελεγκτές, φτάσαμε στην Odawara, μισή ωρα ταξίδι ήταν, και επρεπε να κατεβουμε να παρουμε άλλο -κανονικό αυτη φορά- τραινο. Αυτό το τραινο ηταν στην διπλανή αποβάθρα, και δεν χρειαστει να ψαχνουμαστε. Αυτό είναι το 3ο τραινο που παιρνουμε απο το πρωί. Να πω ότι δεν πληρωναμε εισιτήριο γιατι ειχαμε το JR πάσσο για μια βδομαδα.

Νομίζω οτι αλλάξαμε 3 ή 4 φορές. Η φωτογραφία δειχνει την διαδρομή του τραινου, και εμεις πηγαμε μεχρι το προτελευταιο χωριό, αλλά με διαφορετικα μεσα μεταφοράς! Αυτο το τραινο εφτανε μεχρι το χωριο Gora, και επρεπε να ξανα αλλαξουμε τραινο! Το διαφορετικό χρωμα στον χάρτη λεεί οτι αλλαζεις τραίνο, γιατι αυτό δεν μπορει να ανεβει αλλο το βουνο. Ολα αυτα τα χωριά ειναι στο Hakone.

Φτάσαμε λοιπον στο τέρμα, στην Gora (που μου θυμησε πιο πολυ Ελβετία) και πήραμε το επόμενο (5ο τραίνο) που μας πήγε ακομα πιο ψηλά. Το τραινο αυτό ηταν ειδικό και ανεβαινε σε γωνία περιπου 30 μοιρών, αφου για να πας απο την μια άλλη ακρη του βαγονιού στην  άλλη, ανεβαινες 2 σκαλιά! Και φτάσαμε λοιπον και στο τέρμα αυτου του τραίνου, στο Sounzan.

Και εκεί θα παιρναμε το “ropeway“, που δεν ηξερα τι θα πει, το μετεφρασα σε “σχοινι-δρόμος”, (rope=σχοινί, way=δρόμος) αλλά δεν εβγαζε νόημα. Μέχρι που είδα ότι αυτο ηταν τελεφερίκ (6ος και τελευταιος τρόπος μεταφορας), και θα μας πηγαινε μέχρι το ξενοδοχείο μας, στο Ubako

Το ropeway, τελεφερίκ, είχε πολύ πλάκα, εβλεπες απο παντού και οπως ηταν ωραια μέρα, βλεπαμε μακρυα. Μόνο να μην ζαλιζεσαι με το υψος γιατι θα εχεις εχεις ενα μικρό προβληματάκι.

Και οπως ανεβαιναμε προς την επόμενη στάση, φανηκε καθαρά μπροστά μας στο βάθος, το ηφαιστειο Fuji, μεγαλοπρεπές, με χιόνι στην κορυφή του. Οπως το βλεπουμε στον κινηματογραφο ή σε τουριστικές φωτογραφιες.

Δεν πιστευα στα μάτια μου. Καμμία φωτογραφια δεν συγκρινεται με αυτο που ειδα. Κρεμασμένος καμμιά 200αρια μετρα απο το εδαφος, με όλο τον ορίζοντα καθαρό και στην μέση να κάθεται το Fuji. Ολοι που ημαστε στο βαγονάκι, μετά απο δευτερολεπτα αμηχανιας που δεν πιστευαμε αυτο που βλεπαμε, αρχισαν τα “Oh my God, Oh my God!” (Θεέ μου, Θεέ μου!)

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και αφήσαμε τα πραγματα μας στην ρεσεψιόν γιατι το δωματιο μας δεν ηταν έτοιμο. Μας ρώτησε η κοπέλα τι ωρα θα παμε για φαγητό το βράδυ, δεν πολυ καταλαβα το τους ενοιαζε αλλά ειπαμε στις 6:30 γιατι το τελεφερίκ (ropeway) σταματουσε στις 5. Πας ρωτησαν επισης αν θέλαμε το μενού με το ψάρι ή το μενού με το κρέας, μόνο αυτη την επιλογή ειχαμε, και ζητησαμε το μενού με το ψάρι. Που να ξέραμε τι μας περίμενε ….

Πηγαμε για ενα καφέ γιατι τα ειχαμε παιξει απο το πρωί και πηραμε πάλι το ropeway (την ειχα βρεί με το τελεφερικ) για μια στάση πιο κατω στο Owakudani, στο οποιο υπήρχαν θερμές πηγές με θείο (την χημική ένωση).

Την φωτογραφία φαινεται πως το βλεπεις αυτο το μέρος απο το τελεφερίκ (ropeway).

Και τα πάντα εκεί πέρα ήταν μαύρα. μέχρι και μαυρο παγωτό υπηρχε που ειχε κι’αυτο μια παράξενη γεύση.

Η επόμενη στάση (και η τελευταια γιατι ηταν ήδη 4μμ)  ήταν η λίμνη Άσι (Ashi)

Οπότε αφήσαμε τα πειρατικά να φύγουν και γυρισαμε πίσω αφου βγαλαμε φωτογραφιες με την μούρη μας σαν αρκουδα που ακομα και τωρα δεν ξέρω τι λέει.

Και εδώ αρχιζει η μεγάλη πλάκα!

Μπαινοντας στο εστιατόρια, τέσσερα (4) γκαρσόνια, μαίτρ, και οτι άλλο ήτανε, ηταν στην σειρά και αρχίσαμε τις υποκλίσεις. Το’χα μάθει καλά αυτό. (Δεν θυμάμαι να έδωσα το χέρι μου για να χαιρετήσω καποιον Γιαπωνεζο όσο καιρό ημουνα εκεί). Μας πήγαν στο τραπεζι μας που ολα ηταν έτοιμα, ξερανε τι ώρα θα πηγαιναμε. Εμεις ειχαμε διαλεξει το θαλασσινό μενού οπότε δεν είχαμε τιποτα άλλο να διαλέξουμε.

Σε εμφάνιση, το τραπεζι και τα πιατα μας ήταν πρώτα. Ακόμα και αυτα “πραγματάκια” που είχε το πιατο φαινοτανε ωραια στην εμφάνιση. Ειχαμε όμως ενα μικρό προβληματάκι, τα ψαρια ήταν ολα ωμά, μιλάμε για πολυ ωμά, λίγο ακομα και θα σπαρταρουσε στο πιάτο μας.

Εγώ προσπάθησα να δοκιμάσω, οι γαριδες στο πρώτο πιάτο τρωγοντουσαν κάτι λίγο, η Jo και η Κεβίνα είχαν γυρίσει τον διακόπτη στο off και δεν δοκιμασανε σχεδόν τίποτα.

Τα ίδια και στο κυρίως πιάτο, με περισσοτερα ωμά ψάρια. Τέτοιο πράγμα δεν μας ξανα έτυχε στην Ιαπωνία. Εγω πεινούσα, δεν ειχαμε φάει τίποτα απο το πρωί, έκανα προσπάθεια, αλλά ακομα και να τρωγοντουσαν αυτα τα πράγματα, ήταν τόσο μικρές οι ποσότητες, που παλι θα πεινούσαμε. Μας εφεραν επισης ενα κομματι χταπόδι (ωμό βεβαίως βεβαίως) αλλά όχι τα πλοκάμια, το κεφάλι κομμένο σε πολύ ψιλές φέτες, οπως κοβουν το ζαμπόν. Μας εφερε επισης ενα τηγανι με νερό και μας το αναψε. Δεν καταλαβαμε γιατι εβραζε το νερό. Το χταποδι τρωγότανε με τίποτα, όσο και να προσπαθησα. Σκέτο πλαστικό ηταν. Το έφτυσα στην χαρτοπετσέτα και την έβαλα στην τσέπη μου. Ευτυχώς είδε το γκαρσονι ότι παιδευομουνα και που έδειξε οτι τις φέτες απο το χταπόδι έπρεπε να τις βράζουμε στο νερό που έβραζε. Φαντάζομαι ότι θα ξεραθηκε στο γέλιο οταν με είδε να τρώω το χταποδι ωμό, αλλά ολα ωμά ητανε, που να ήξερα εγώ ότι το χταποδο επρεπε να το βρασουμε αλλά οχι ολα τα άλλα. Μου θύμισε ενα ζευγαρι φίλων Ιρλανδων, που ειχαν παρει μαυρα σπορια Θεσσαλονικης απο το Lidl και τα τρωγαμε ολοκληρα (!!). Ευτυχώς τους εδειξα γιατι δεν καταλαβανε τι μας άρεσε σ’αυτο και τρωμε σπόρια !! Πάντως, και βρασμενο το χταπόδι, πάλι δεν τρωγοτανε.

Μας φέραν και το “γλυκό”, αυτό δεν το ακουμπησα, αναγουλιάζω μόνο που το σκεφτομαι. Η αληθεια ειναι οτι μας δείξαν οι ανθρωποι στον κατάλογο τι τρώγαμε, αλλά εμεις δεν ειχαμε προλαβει να μάθουμε Ιαπωνεζικα και παλι δεν καταλαβαιναμε αυτες τις γραμμούλες.

Ε, σε λιγάκι σηκωθηκαμε, καναμε 3-4 υποκλισεις, ειπαμε arigatou gozaimasu (αριγκάτο γκοσάιμας = ευχαριστώ πολύ) το είχαμε μάθει αυτό, και γυρίσαμε στο δωμάτιο μας πεινασμενοι οπως όταν πήγαμε στο εστιατόριο. Εγω είχα λίγο κόψει την πείνα μου, κυρίως επειδή ήμουνα πιό γενναίος και προσπαθησα να δοκιμάσω. Για την ιστορία, αυτό το μενού-ταλαιπωρία λέγεται σασίμι (sashimi)

Επειδή το δωμάτιο μας ήταν μακρυά απο το lobby, δεν ειχαμε καθόλου σήμα για το internet, οπότε πήρα το κινητό μου και κατέβηκα στην ρεσεψιόν. Εκεί είδα οτι οι περισσότεροι γυριζαν με την yukata τους (αυτη την ρόμπα για το μπάνιο), ήταν αραχτοί  και αυτοί και παιζανε με το κινητό τους και ότι ειμαστε οι μόνοι ξένοι, όλοι οι άλλοι ήταν Γιαπωνέζοι ή της περιοχής, Ανατολικής Ασίας.

Μετά, ανέβηκα στο δωμάτιο, έβαλα κι’ εγώ την δικιά μου yukata και πήγα στο onsen για μπάνιο. Η διαδικασία ήταν η ίδια με την προηγούμενη φορά, μόνο που τώρα ήξερα τι περίμενα. Η διαφορά με την προηγούμενη μέρα, στο Τόκυο, ήταν ότι στο ξενοδοχείο αυτό υπήρχε και ένα άλλο μέρος / spa που ήταν στην βεράντα. Βέβαια, με 40 βαθμους στο νερό, δεν κρύωνες, αλλά έκανε ψύχρα. Πιστεύω ότι την ημέρα θα μπορούσες να δεις το Fuji απο κει, αλλά αυτη την απορία μάλλον δεν θα την λύσω ποτέ

Miyajima – Πλωτό Tori

Την άλλη μέρα σηκωθήκαμε νωρίς για πρωινό γιατί τα ωμά ψάρια της προγούμενης βραδιάς δεν μας είχαν βοηθήσει να χορτάσουμε. Εν τω μεταξύ, εγώ είχα δεί ό,τι, σύμφωνα με τις οδηγίες του ταξιδιωτικού γραφείου, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε στην ώρα μας για το Shinkansen (αυτό το γρήγορο τραίνο) για την Χιροσίμα, που θα αλλάζαμε -και πάλι εκεί – τραίνο για να πάμε στην Miyajima (το κανονικό της όνομα είναι Itsukushima) ένα ιερό νησάκι (http://goo.gl/maps/ptA7L) στην επαρχία της Χιροσίμα.

Επρεπε να παίρναμε το ropeway (τελεφερίκ) τέτοια ώρα ώστε 1) να είχαμε φτάσει στο Sounzan, 2) αλλάξει τραίνο (αυτο το τραινάκι που ανέβαινε σε 20 μοίρες γωνία) και 3) φτάσει στην Gora στις 8:48, πράγμα αδύνατο γιατι το ropeway αρχιζε πολυ αργότερα. Ευτυχώς, η Jo ρώτησε το προηγουμενο βραδυ την ρεσεψιόν και της είπανε οτι υπαρχει λεωφορείο στις 8 η ώρα το πρωί που θα μας πήγαινε κατευθειαν στην Odawara – η πόλη που θα παιρναμε το Shinkansen, αυτό το γρήγορο τραίνο – και θα έκανε μία ώρα και κόστιζε γύρω στα 1.000 γέν (7,50 ευρω). Θα μπορούσαμε να παιρναμε και το λεωφορείο την προηγούμενη, οταν πηγαίναμε από την Odawara στο ξενοδοχείο, αλλά θα χάναμε όλη την βόλτα με τα τραινάκια και την καταπληκτική θέα του Fuji.

Το εστιατόριο για το πρωινό ήταν σχεδόν γεμάτο, και οι περισσότεροι, άντρες και γυναίκες, φορούσαν τις yukata τους, αυτες τις ρόμπες για το “δημόσιο μπάνιο”, (public bath). Δεν ξέρω αν τις φορούσανε επειδή κάνανε μπάνιο ή θα κάνανε ή τις φορούσανε για το πρωινό. Με την πείνα που είχαμε φάγαμε περισσότερο από άλλες φορές, και κυρίως το “δυτικό” πρωινό, κρουασάν και ομελέτες κλπ παρά τα ψάρια έστω και αν φαινότανε μαγειρευμένα.

Οταν κατεβήκαμε για να φύγουμε, η κοπέλα μας είπε με τα σπασμένα Αγγλικά, να παμε δεξιά για να βγούμε στην στάση του λεωφορείου. Δεξιά όμως ήταν το παρκιν του ξενοδοχείου και ο δρόμος φαινότανε να τελειώνει στο παρκιν. Περνούσε ένας κηπουρός και τον ρωτησαμε, αυτός ρώτησε ενα οδηγό, ο οδηγός μίλησε με τον κηπουρό, και μας δειξανε ξανα τον δρόμο που φαινοτανε να τελειώνει στο παρκιν. Αρχίσαμε να ανησυχούμε οτι θα χαναμε το λεωφορείο και αποφασισαμε να ακολουθησουμε τις οδηγίες του κηπουρού, αν και δεν ειμαστε πολυ σίγουροι οτι κατάλαβε. Τελικά ο ανθρωπος είχε καταλάβει, και στο τέλος του παρκιν, εκει που φαινοτανε το τέλος του δρόμου, επρεπε να στρέψουμε αριστερά και μετά δεξιά για να βρουμε την στάση.

Ήρθε τέλος πάντων το λεωφορείο, και ο οδηγός μας έδειξε να πατήσουμε το κουμπί σε ένα κουτί, και αυτό εβγαλε ενα εισιτήριο με το νούμερο 7. Λοιπόν, αυτό είναι ωραίο κόλπο, μοιάζει με ταξίμετρο, όσο πιο μακρυά πάς, τόσο πιο πολύ πληρώνεις, δεν πληρώνουν όλοι το ίδιο. Στην περίπτωση της φωτογραφίας, αυτοί που ανέβηκαν στην στάση 7 θα πληρώνανε 480 γιέν, ενώ αυτοι οι ανεβήκανε αργότερα, ας πουμε στην στάση 14, θα πληρώνανε 210 γιέν. Πολύ σωστό αυτό το σύστημα. Σε άλλες όμως πόλεις της Ιαπωνίας, όπως το Τόκυο και το Κυότο, τα λεωφορεία  δουλεύουν με τον γνωστό τρόπο, ενα εισιτήριο για όλους.

Φτάσαμε στην Odawara ή οποία τελικά είναι μεγάλη πόλη, και ρωτήσαμε στον οδηγό που έπρεπε να κατεβούμε γιατί θέλαμε να πάμε στον σταθμό των τραίνων. Δεν ξέρουμε αν και τι κατάλαβε, εμεις πάντως δεν καταλάβαμε τίποτα. Παρ’ολο αυτα κατεβήκαμε στην σωστή στάση, στον σταθμό των τραίνων, κυρίως επειδή αυτο ήταν το τέρμα. Πληρώσαμε τα 1.050 γιέν (7,80 ευρώ) και πήγαμε στην αποβαθρα για το Shinkansen. Ξέραμε ότι το τραίνο θα ερχότανε στην ώρα του και δεν θα περίμενε. Ο μέσος όρος καθυστέρησης του τραίνου είναι μισό λεπτό (δεν εκάνα λάθος, 30 δευτερόλεπτα είναι!) Δεν είχαμε όμως κλείσει θέσεις (εισητήριο είχαμε, θέσεις δεν είχαμε κλείσει) και πήγαμε στα βαγόνια για τους επιβάτες που δεν ειχαν θέσεις. Στα Shinkansen, υπάρχουν 3 ή 4 βαγόνια για επιβάτες χωρις θέση, κάθεσαι όπου βρείς, ενώ όλα τα άλλα βαγόνια ειναι για επιβάτες που έχουν κλείσει θέση.

Ξέραμε ότι το τραίνο θα ερχότανε στην ώρα του και δεν θα περίμενε. Ο μέσος όρος καθυστέρησης του τραίνου είναι μισό λεπτό (δεν εκάνα λάθος, 30 δευτερόλεπτα είναι!) Δεν είχαμε όμως κλείσει θέσεις (εισητήριο είχαμε, θέσεις δεν είχαμε κλείσει) και πήγαμε στα βαγόνια για τους επιβάτες που δεν ειχαν θέσεις. Στα Shinkansen, υπάρχουν 3 ή 4 βαγόνια για επιβάτες χωρις θέση, κάθεσαι όπου βρείς, ενω όλα τα άλλα βαγόνια ειναι για επιβάτες που έχουν κλείσει θέση.

Παρ’ολο που το τραίνο ήταν γεμάτο, βρήκαμε θέσεις, όχι μαζί, αλλά δεν είχαμε πρόβλημα. Το ταξίδι αυτό κρατούσε περισσότερη ώρα από το προηγούμενο, θα πηγαίναμε με το Shinkansen μέχρι την Χιροσίμα. Η απόσταση απο Odawara στην Χιροσίμα ειναι 725 χιλιόμετρα και το κάναμε σε 3,5 ώρες, μαζί με τις στάσεις. Δεν χρειάζεται να πώ ότι και πάλι δεν μπορούσα να πιστέψω την διαδικασία εισόδου και εξόδου των υπαλλήλων του τραίνου στο βαγόνι.

Φτάσαμε στην Χιροσίμα και πήραμε το JR τραίνο που θα μας πήγαινε στο Χιροντενμιχιατζιμαγκούτσι (Χιρό-ντεν-μιχιατζίμα-γκούτσι, μιά λέξη είναι όλο αυτό, Hirodenmiyajimaguchi) που θα παίρναμε το φερυ-μπότ για την Miyajima. Μισή ώρα έκανε αυτό το τραίνο και περπατήσαμε μέχρι το λιμάνι, 10 λεπτα περπάτημα ήταν. Το νησάκι, η Miyajima, (το κανονικό της όνομα είναι Itsukushima) ειναι 15-20 λεπτά απο την Χιροντενμιχιατζιμαγκούτσι, είναι οπως το Ρίο – Αντίριο, μέχρι να μπείς πρεπει να βγείς. Παρένθεση, και αυτή την μέρα είχαμε παρει λεωφορείο, το Shinkansen, το JR τραινο και το φερυ-μπωτ, 4 διαφορετικούς τρόπους μεταφοράς.

Και όταν ανεβήκαμε στο φερυ-μπώτ, είδαμε από μακρυά το διάσημο “πλωτό” Torii. Το Torii είναι μία αψίδα που εχουν οι Γιαπωνέζοι μπροστά απο ενα Shinto Shrine (εκκλησία της θρησκείας Shinto) για να δηλωσουν οτι μπαινουν σε ιερό μέρος. Λέγεται “πλωτό” γιατί όταν ανεβαινει η παλίρροια σκεπάζει το κάτω μέρος του torii.

Το ξενοδοχείο μας, το kinsui-villa, ήταν απέναντι απο την προκυμαία, μην φανταστείτε καμιά μεγάλη προκυμαια, ενα φέρυ-μπωτ χωρούσε. Ηταν ενα ryokan, τυπικός γιαπωνέζικος ξενώνας. Οι κοπέλλες στην ρεσεψιόν μιλούσαν πολύ λίγα Αγγλικά, αλλά ήταν πάρα πολύ ευγενικές και πρόσχαρες. Καθήσαμε σε ένα κοντό τραπεζάκι για να συμπληρώσουμε τα χαρτιά για το ξενοδοχείο (ονοματα, διαβατήρια κλπ), μας δείξανε που είναι τα yukata για να διαλεξουμε μόνοι μας αλλά μας ζητήσαμε να μην παμε για μπάνιο (public bath) μεταξύ 20:00 – 22:10 γιατι θα ηταν ένα σχολείο που θα πήγαινε εκεινες τις ώρες. Μου έκανε λίγο εντύπωση αλλά δεν έδωσα σημασία. Αυτό ομως που έδωσα σημασία ήταν ότι αυτη την φορά δεν ειχαμε επιλογή για το βραδυνό, και φοβόμουνα να μην έχουμε τα ίδια με την προηγούμενη βραδυά με το σασίμι (sashimi), τα ωμά ψάρια, που φύγαμε νηστικοί. Και όπως την προηγούμενη μέρα, μας ρωτήσανε τι ώρα θα πάμε για βραδυνό και πρωινό για την άλλη μέρα.

Το δωμάτιο μας ήταν όπως το περίμενα, μινιμαλίστικο όσο δεν πάει άλλο, μόνο με κάτι καρέκλες εκ των οποίων οι μισές ήταν χωρις ποδια, και χωρις κρεβάτια! Θα κοιμόσαστε σε φουτόν, στο πάτωμα, στο τατάμι, και θα μας τα στρώνανε όταν θα πηγαιναμε για βραδυνό. Είχε επίσης 3 πολύ ωραια μπισκοτάκια που λέγονται μαντζού (manju) που έμαθα αργότερα ότι όλη η επαρχία της Χιροσίμα είναι διάσημη γι’αυτά.

Βγήκαμε για βόλτα στην Miyajima, η οποία τελικά είναι ενα μεγάλο χωριό με πολύ λίγα αυτοκίνητα, και η κοπέλλα στην ρεσεξιόν έτρεξε απο πίσω μας να μας δώσει ενα χαρτάκι/εισητήριο για να μπορούμε να πάμε για μπάνιο στο ξενοδοχείο της αδελφής αν θέλαμε να κανουμε μπάνιο στις ώρες που είναι μόνο γιά το σχολείο. Την ευχαριστήσαμε -πάντα με υποκλίσεις- και είδαμε για πρώτη φορά ζαρκάδια να κυκλοφορούν μέσα στην πόλη. Τα ζαρκάδια αυτά είναι ζαρκάδια της ανατολικής Ασίας (για μένα όλα ίδια μου φαίνονται) και κυκλοφορούν ελεύθερα γιατι θεωρούνται αγγελιοφόροι των θεών. Βέβαια υπάρχουν ταμπέλες με οδηγίες, να μην τα ταϊζουμε, να μην τα χαιδευουμε γιατί είναι τα ζαρκάδια αυτά δεν είναι κατοικίδια. Δεν είδα όμως ακαθαρσίες ζαρκαδιών, οι Ιαπωνες, ή τρέχει κάποια ομάδα και καθαρίζει συνέχεια ή έχουν μαθει στα ζαρκάδια να πηγαίνουν σε συγκεκριμένο μέρος. Δεν είναι τίποτα αδύνατο για τους Ιάπωνες και την καθαριότητά τους!

Το πλωτό torii φαινότανε όλο και πιό κοντά, και όπως είχε τραβηχτεί η παλίρροια φαινότανε σαν να ήταν χτισμένο στην άμμο. Στην ουσία κάθεται στην άμμο με το βάρος του, και γι’αυτο έχει 6 υποστηρίγματα για να το στηρίζουν. Είναι πολύ επιβλητικό καί το μεγαλύτερο που είχα δεί στην Ιαπωνία. 

Μία παρένθεση εδώ. Είπα παραπάνω ότι ο λαός αυτός είναι ευγενής, με μιά ιστορία χιλιάδων χρόνων, με άλλη κουλτούρα που εμείς οι Ευρωπαίοι και σίγουρα οι Έλληνες δεν καταλαβαίνουμε. Βρισκόμουνα σε μία χώρα που τα πάντα ήταν ξένα σε μένα, αλλά η κουλτούρα τους πλανιότανε παντού, οι υποκλίσεις, και τα arigatou gozaimasu (ευχαριστώ πολύ)  τα πιστεύανε και δεν ήταν απλά μια κουβέντα που την λεγανε από συνήθεια. Τα φιλοδωρήματα θεωρουνται προσβολή, ειναι σαν να τους λες ότι δεν κάνανε σωστά την δουλειά τους. Αρχισα κι’εγω να υποκλίνομαι στους Ιάπωνες, γιατι άρχισα να το αισθανομαι. Και εκεί που ήμουνα κατω απο το torii με θέα το shrine, εστειλα την φωτογραφια δίπλα σε λίγους φίλους μου. Η παροιμία που λέει “Οταν το δαχτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο ηλίθιος βλεπει το δάκτυλο” βγήκε αληθινή. Μία κυρία, τουλαχιστον κομπλεξική, το μόνο που βρήκε να πει ηταν ότι (αντιγραφω) ” … το ντύσιμο σου είναι τραγικό και γεροντίστικο, … είναι χάλια και είναι κρίμα γιατί είναι φωτογραφίες ζωής …ένα τέτοιο ταξίδι και να κυκλοφορεί έτσι … μόνο ότι λέει ότι είναι Έλληνας, πρέπει να δείχνει αρχοντιά και στυλ”

Κρατάω μόνο το “μόνο ότι λέει ότι είναι Έλληνας, πρέπει (εγώ  δηλαδή) να δείχνει αρχοντιά και στυλ“….ποιος; εγω, τουρίστας στην Ιαπωνία! Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις για κουλτούρα σε τέτοιους ανθρώπους. Την επόμενη μέρα, γνώρισα μία ταξη μαθητών που δεν ξέρανε κάν που είναι η Ελλάδα στον χάρτη. Κλείνει η παρένθεση

Το torii ήταν η εισόδος σε ενα shrine, Itsukushima Shrine, διαφορετικό απο αυτά που είδαμε στο Τόκυο, αλλά εξ΄ίσου επιβλητικό. Και αυτό φαίνεται να επιπλέει στην θάλασσα όταν ανεβαινει η παλίρροια, νωρις το πρωί και το βράδυ.

Υπάρχει είσοδος στο shrine, 300 γιέν (2,20 ευρω), και οπως έβγαζα τα εισητήρια, άκουσα Ελληνικά από πίσω μου! Ηταν 2 φοιτητές απο την Αθήνα που είχαν πάει για διακοπές. Α ρε Ελλάδα, οποια πέτρα και να σηκώσεις, καποιον Ελληνα θα βρείς. Στο shrine υπηρχε μία πολύ μεγάλη βεράντα, και ακολουθούσες, ήθελες δεν ήθελες, την μοναδική κατεύθυνση. Δεξιά και αριστέρα υπηρχαν μικρά και μεγαλύτερα shrines (εκκλησίες) και απο ορισμένα σημεία βλέπεις στο βάθος το torii

Σε κάποιο σημείο γινότανε μία “λειτουργία”, δεν εχω ιδέα τι ήτανε, αλλά είχε μαζευτεί πολυς κόσμος που καθότανε (λέω τώρα, στο τατάμι καθότανε) και οι “ιερείς” ακολουθούσαν μία διαδικασία που δεν την είχα ξαναδεί. Ολοι καθοντουσαν στην άκρη, ένας με ασπρη μάσκα ψιλο-χόρευε σε ενα ρυθμό που στον έδινε ενα τούμπανο. Αλλά μάλλον φτάσαμε στο τέλος, γιατι σε λιγάκι ο ιερέας με την άσπρη μάσκα την έκανε σιγά-σιγά με πολυ αργά βήματα, και όλοι οι άλλοι από πίσω του

Εγώ τώρα μπρεί να είμαι βλάστημος για τους Ιάπωνες και την τελετή αυτη, που δεν ξερω τι ήταν, αλλά κατι αντίστοιχο θα γραφουν οι Ιάπωνες αν πάνε σε Ορθόδοξη λειτουργία. Καποιος που ειναι όρθιος και δεν τον πλησιάζει κανένας (όπως αυτόν με την άσπρη μάσκα), φοράει ενα μεγάλο μαύρο καπέλλο και έχει πολλά μούσια (αντι για την ασπρη μάσκα), ορισμένοι τραγουδάνε (αντι να χτυπάνε το τούμπανο) και μικρά παιδιά κάθονται στην άκρη (όπως στην βουδιστική λειτουργία που είδα). Στην ουσία, το ίδιο πράγμα είναι.

Έτσι φτάσαμε στην έξοδο, και αρχίσαμε την βόλτα στο χωριό. Είδαμε μία άλλη 5-οροφη παγόδα (μετά έμαθα οτι παγοδες εινα μόνο αυτες με τα 5 επίπεδα) και γυναίκες να κυκλοφορούν με τα κιμονό σαν ειναι καθημερινό ντύσιμο.

Το χωριό η Miyajima έχει επίσης το μεγαλύτερο κουτάλι στην Ιαπωνία. Ενα ξύλινο κουτάλι απο αυτά που πίνουν την σούπα τους οι Ιάπωνες, δεν κατάλαβα τι ήταν το φοβερό, αλλά τέλος πάντων, το διαφημιζανε. Οπως επίσης, τα μπισκοτάκια μαντζού (manju), σε πολλές γεύσεις, τα οποία η αλήθεια είναι οτι ειναι πολύ ωραία.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, ήμουνα αρκετά κουρασμένος, όλη την ημέρα πάλι ταξιδεύαμε ή περπατούσαμε, και δεν πεινούσαμε για να σταματήσουμε για μεσημεριανό, οπότε τα βράδυα είμαστε κουρασμένοι. Εβαλα λοιπόν την yukata μου και πήγα για μπάνιο, το γνωστόν “δημόσιο μπάνιο” (public bath), γιατι αργότερα θα πηγαίνανε τα παιδάκια, οι μαθητές. Δεν με πείραξαν τότε τα παιδάκια, αργότερα αρχίσαν να μου σπάνε τα νεύρα.

Δεν ήταν κανένας στο μπάνιο, παρ’όλα αυτά έκανα ολη την διαδικασία. Πλύθηκα καθισμένος στο σκαμνάκι, το έπλυνα το σκαμνάκι όταν τελείωσα, μπήκα στο νερό με την μικρή την πετσέτα κα ηρέμησα στους 40 βαθμούς. Μετά, ξαναέκανα ντούς, ντύθηκα και κατέβηκα στο εστιατόριο γιατι ήταν η ώρα που είχαμε πει οτι θα πηγαίναμε για φαγητό.

Οπως και την προηγούμενη μέρα στο Hekone, το τραπεζι μας ήταν στρωμένο, αλλά ήταν πιό απλό και μου άρεσε περισσότερο. Είμαστε μόνοι μας στο εστιατόριο.

Επειδή ξέραμε τι περιμέναμε, δεν μας ήρθε στο ξαφνικό τα ωμά ψάρια (sashimi). Αλλά, το διαφορετικό με την προηγούμενη μέρα ήταν οτι η κοπέλλα που μας σερβίρισε, μας έδειξε (κυριολεκτικά, με το δάκτυλο, δεν μιλούσε αγγλικά) ποιά σάλτσα πάει με τί, και έτσι ο ωμός σολομός ήταν πολυ καλύτερος απο τον σκέτο ωμό σολομό που έφαγα την προηγούμενη μέρα. Εγω πάντως τα έφαγα όλα, και αυτά που δεν ήξερα, θα ήταν χαζομάρα να γύριζα στο σπίτι μου και να έλεγα οτι δεν δοκίμασα τα πάντα.

Μια στιγμή ρώτησε η Jo τι ψαρι ήταν από  που τρώγαμε, λες και εγω θα καταλαβαινα, ακόμα και στα Ελληνικά να μας το έλεγε, και η κοπέλα μας το είπε σε άπταιστα Ιαπωνεζικα! Οταν κατάλαβε ότι δεν παίρναμε χαμπάρι, εφυγε και γύρισε πίσω σε 2 λεπτά με το όνομα του ψαριού γραμμένο σε ενα χαρτί στα Αγγλικά. Είχε πάει στο PC του εστιατορίου και εκανε μετάφραση απο το Google! Της είπαμε arigatou gozaimasu (ευχαριστω πολύ), εγώ το είδα το χαρτί, δεν κατάλαβα τίποτα και ούτε καν ρώτησα την Jo, και συνέχισα να τρώω το ωμό μου ψάρι που ήταν το ίδιο ωραιο οπως και πρίν.

Μας φέρανε το κυρίως πιάτο, που αυτό δεν ήταν ωμό ψάρι και ξέραμε αν τον τηγανισουμε στο τηγανακι που μας έφερε και άναψε, και το γλυκό/επιδόρπιο που και πάλι δεν ήξερα τι ήταν, αλλά ήταν ωραίο.

Φεύγοντας το εστιατόριο, το άλλο γκαρσονι , μας έκανε μια υπόκλιση 90 μοιρών (χωρις πλάκα) και πήγαμε στο δωμάτιο για να αλλάξω γιατί ημουνα ακομα με την yukata και να πάμε να δούμε το torri που ήταν μέσα στην θάλλασα γιατί είχε ανέβει η παλίρροια.

Το θέαμα που είδαμε ήταν πάλι μοναδικό, ο Ιάπωνες φωτίζουν το torii και το shrine για να φαίνεται την νύχτα, όπως κάνουμε κι’εμεις με τα αρχαία μας.

Χιροσίμα

Την άλλη μέρα σηκωθήκαμε νωρίς γιατί είχαμε πολλά πράγματα να κάνουμε. Παρ’όλο που είχα κοιμηθεί στο πάτωμα (στο φουτόν), σηκώθηκα μιά χαρά, μάλλον επειδή είχα πέσει ξερός το βράδυ.

Το πρωινό το είχαμε διαλέξει απο το βράδυ, γιαπωνέζικο ή ευρωπαικό. Δεν είχε μπουφέ όπως στα άλλα ξενοδοχείο. Εγώ βέβαια είχα διαλέξει το γιαπωνέζικο, και πολύ καλά έκανα.  Καμμία σχέση το ένα απο το άλλο. Άσε που, το ευρωπαικό πρωινό στην Ιαπωνία είναι σαν να δίνουμε γιαπωνέζικο πρωινό στην Ευρώπη, χάλια θα είναι.

Το εστιατόριο ήταν πάλι άδειο, αλλά ήταν καλύτερα για μας.

Χιροσίμα

Μετά το πρωινό πήραμε τα πράγματα μας και πήγαιμε να πάρουμε το φερρυ μπότ που να μας παει στο Χιροντενμιχιατζιμαγκούτσι (Χιρό-ντεν-μιχιατζίμα-γκούτσι) και να πέρναμε το JR τραίνο που να μας πήγαινε στην Χιροσίμα.  Το πρόγραμμα ήταν να πήγαινε η Κεβίνα πρώτη στο Κυότο και η Jo εγώ θα πηγαίναμε αργότερα για να κάνουμε μια βόλτα στην Χιροσίμα, να πηγαίναμε τουλάχιστον στον θόλο της ατομικής βόμβας (Atomic Bomb Dome, το κτίριο που έπεσε η βόμβα) και το μουσείο

Φτάνοντας στο λιμάνι είδαμε οτι το φερρυ μπότ είχε φορτώσει και ήταν έτοιμο να σηκωσει την πόρτα, αλλά την στιγμή που πέρασα τον ελεγχτή εισητηρίων ακούσαμε μιά πολύ δυνατή κόρνα, σαν κι’αυτη που φωνάζουν τα καταστήματα αν πας να βγεις απο την πόρτα χωρις να εχεις πληρώσει. Αλλά πολύ πιο δυνατή. Δεν κατάλαβα τι έγινε, και γύρισα πισω ενώ την ίδια στιγμή ο ελεγχτής μου έλεγε να φύγω! Ελεγα μπάς και με δούλευε, τελικά να τι είχε γίνει. Ο ελεγχτής πατούσε την κόρνα για να ειδοποιήσει το φερρυ μπότ να μην φύγει μέχρι να μπούμε!

Και πήραμε τον ίδιο δρόμο ανάποδα για να φτάσουμε στην Χιροσίμα και να παμε να βρούμε την αποθάβρα του Shinkansen (αυτό το γρήγορο τραίνο) που θα πήγαινε η Κεβίνα η Κυότο.

Με που φτάσαμε στον σταθμό της Χιροσίμα, η Jo κατάλαβε οτι είχε αφήσει το κινητό της στο ξενοδοχείο. Το πήραμε με το δικό μου το κινητό αλλά δεν απαντούσε. Πήγαμε λοιπόν στις πληροφορίες και ζητήσαμε απο τον κύριο εκεί αν μπορούσε να πάρει τηλέφωνο το ξενοδοχείο (το είχαμε το νούμερο) να τους πει να το στείλουν στην διεύθυνση της Δανάης στο Κυότο εάν τύχει και το βρούν. Ο άνθρωπος στις πληροφορίες δεν θα έκανε περισσότερα εάν είχε ξεχάσει το δικό του το κινητό. Πήρε τηλεφωνο το ξενοδοχείο, ζήτησε να πάνε να δούνε στο δωμάτιο, αν και οι καθαρίστριες είπανε οτι δεν το βρήκανε, και τους έδωσε την διεύθυνση της Δανάης.

Μετά πήγαμε να αφήσουμε την βαλίτσα μας σε ένα ντουλαπάκι για να την κουβαλάμε στην Χιροσίμα μιάς και θα φεύγαμε απο τον ίδιο σταθμό αργότερα. Ο τρόπος που έκλεινες/πλήρωνες για το ντουλαπάκι ήταν αρκετά πολύπλοκος, και οι οδηγίες στα γιαπωνέζικα δεν βοηθούσανε. Δεν χρειαζόσουνα κλειδί. Υπήρχε μία κεντρική οθόνη και δήλωνες ποιο ντουλαπάκι θα χρησιμοποιούσες, μετά πλήρωνες, και σου έβγαζε ένα εισητήριο με ένα κωδικό που χρειαζόσουνα για να το ανοίξεις αργότερα. Εγω δεν καταλάβαινα τίποτα, άσε που οι οδηγίες ήταν στα γιαπωνέζικα, αλλά ήρθε η Κεβίνα και πάτησε ένα κουμπί που έλεγε “English” !! Καλός μ@λ@κ@$ ήμουνα! Παρόλα αυτά, ο τρόπος ήταν τόσο πολύπλοκος, που ακόμα και ενας μεγάλος κύριος Γιαπωνέζος (που ήξερε να διαβάσει γιαοωνέζικα) δεν καταλάβαινε πως δούλευε. Ευτυχώς που πήγε και του έδειξε η Κεβίνα (!!)

Πήγαμε στην αποβάθρα που θα έβγαινε η Κεβίνα για το Κυότο, ξανα-θαυμάσαμε την ακρίβεια των τραίνων και πήγαμε να βγούμε στην πόλη. Η ιδέα μας ήταν να πηγαίναμε πρώτα στο θόλο τος ατομικής βόμβας, στο μουσείο, στο κάστρο και πίσω στον σταθμό για να πηγαιναμε και μεις στο Κυότο.

Αποφασίσαμε να πέρναμε το Sightseeing που γυρίζει όλα τα τουριστικά σημεία της πόλης και εμείς θα μπορουσαμε να το παρουμε τζάμπα γιατι θα χρησιμοποιούσαμε τα JR πάσο μας. Έτσι δεν θα χρειαζότανε να περπατήσουμε, η μέρα ήταν αρκετά ζεστή.

Σε πιάνει δέος οταν φτάνεις στο Atomic Bomb Dome (Θόλος της ατομικής βόμβας). Εμένα μ’επιασε δηλαδή. Και όπως και με το Fuji, ετσι και εδώ, ότι φωτογραφιες ή φίλμ και να βλέπουμε, δεν εχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Πρακτικά, ενα ερειπωμένο σπίτι είναι, (Διεθνης Εμπορική Εκθεση ήταν) με ένα ωραίο κήπο, στο Δέλτα του ποταμού Ota, και με τίποτα δεν υποψιάζεσαι ό,τι σ’αυτο εδω το μέρος άλλαξε η ιστορία του κόσμου. Μόνο αν το ξέρεις σου κόβεται η ανάσα, που σε ένα πρωινό τον Αύγουστο του ’45, 140.000 άτομα πεθάνανε, τα περισσότερα επι τοπου και τα άλλα στους επομενους 5-6 μήνες. Το κτίριο δεν επεσε γιατι η βόμβα επεσε ακριβώς επάνω του και η ώση διέλυσε τα πάντα εκτος απο αυτο το κτίριο. Σημειωτέον οτι μετά το τέλος του πολέμου, ένα μέρος του δημοτικού συμβουλίου της Χιροσίμα ήθελε να το κατεδαφισουν τελειως για να μην τους θυμιζει την ημέρα εκείνη ενώ οι υπόλοιποι θέλανε το το διατηρήσουνε για τον ίδιο λόγο, για να θυμάται ο κόσμος τα αποτέλεσματα της πυρηνικής ενέργειας. Το κτίριο διατηρήθηκε για μία ψήφο διαφορά και ειναι τωρα παγκόσμιο μνημείο της Ουνέσκο.

Το μουσείο δεν ήταν μακρυά απο κεί και πήγαμε σε 5 λεπτά. Μου εκανε η τιμή του εισητηρίου, 100 γιέν (74 λεπτά, ούτε καν 1 ευρώ). Στο μουσείο δεν υπήρχαν και πολλά εκθέματα, αφου δεν είχε μείνει τίποτα, αλλά υπήρχε όλη η ιστορία του πριν και του μετά απο την βόμβα γραμμένη στους τοίχους.  Στις 6 Αυγουστου τους 1945, στις 8:15 το πρωί, ενα B-29 των Ηνωμένων Πολιτειών, με το όνομα Enola Gay, έριξε την ατομική βόμβα στην Χιροσίμα. Το Enola Gay έγινε αργότερα, το 1980, και τραγούδι απο τους Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) και έφτασε στην 8η θέση του Ενωμένου Βασιλείου. Την ώρα, 8:15 πμ, 6 Αυγούστου 1945 την έβλεπες παντού στο μουσείο, από ένα ρολόι που είχε βρεθεί.

Υπήρχαν επίσης πολλές μακέτες της Χιροσίμα πρίν και μετά την βόμβα.

H κόκκινη μπίλια απεικονίζει την έκρηξη. Οι άλλες μακέτες απεικονιζουν την πόλη πρίν και μετά. Επειδή τα περισσότερα σπίτια ήταν ξύλινα, δεν έμεινε κανενα όρθιο. Οι άνθρωποι πεθάνανε απο την θερμοκρασία, στην ουσία λειώσανε. Οσοι ζήσανε την ημέρα αυτή, πεθάνανε αργότερα απο την ραδιενέργεια.

Ενα άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι οτι απο τότε και μετά, ο δημαρχος της Χιροσίμα στέλνει γράμμα στον πρόεδρο της κάθε χώρας που κάνει πυρηνικες δοκιμές, εξηγώντας τα αποτελέσματα. ‘Ολα τα γράμματα είναι στον τοίχο του μουσείου. Το τελευταίο γραμμα ήταν στον Ομπάμα. Και όπως έγραφε στο μουσείο, ο κάθε δήμαρχος ελπίζει να στέλνει το τελευταίο γράμμα.

Στην φωτογραφία δίπλα είναι ένα λιώμενο κεραμύδι. Τα κεραμύδια αυτά λιώνουν στους 1.200 – 1.300 βαθμούς Κελσίου. Τέτοια ήταν η θερμοκρασία που αναπτύχθηκε στην στιγμή της έκρηξης.

Ημουνα λίγο μπερδεμένος βγαίνοντας από το μουσείο, σε ταξίδευε 70 χρόνια πίσω, και οπως είπα, είναι άλλη η αίσθηση να ξέρεις οτι πατάς τον χώρο που έγινε η έκρηξη. Βγήκα λοιπον απο το μουσείο και περιμενα την Jo που πήγαινε πιό σιγά απο μένα. Και χάζευα τα σχολεία που είχαν πάει εκδρομή στο μουσείο. Καθε σχολείο (ιδιωτικό σχολείο, όχι τα δημόσια) είχε την δικιά του στολή, και όλοι οι μαθητες και μαθητριες ειχαν τις ίδια στολή, αλλά ο καθένας φορούσε ό,τι παππούτσια ήθελε!

Και εκεί που χάζευα, ήρθαν 4 μαθητές, μαλλον του δημοτικού, και με ρώτησαν κάτι στα Αγγλικά. Δεν κατάλαβα, και μου το επαναλάβανε. Ο μαθητής αυτός (ο αριστερός) με ρώτησε αν του επέτρεπα να με ρωτήσει κάτι ! Του το “επέτρεψα” και με ρώτησε απο που είμαι και πως μου φαίνεται η Χιροσίμα. Και μου έδωσε ενα τετράδιο -και στυλό παρακαλώ-  να τα γράψω αυτά. Του είπα απο που είμαι, έγραψα ότι μου άρεσε πολύ η Χιροσίμα και γενικά όλη η Ιαπωνία, τον ρώτησα κι’εγώ αν μου επέτρεπε να τους βγαλω μια φωτογραφία, και χωριστήκαμε με υποκλίσεις.

Κοίταξα δεξία-αριστερά μήπως είχε έρθει η Jo όσο μιλούσα τους μαθητές, και έρχεται ένας άγνωστος μαθητής, γύρω στα 15, που έρχεται κοντά μου, σηκώνει το χέρι του σαν να λέει “give me five”. Δεν το περίμενα αυτό, αλλά σήκωσα κι έγω το χέρι μου και τον χαιρέτησα με τον  ίδιο τρόπο. Και αμέσως μετά, ήρθαν 2 – 3 μαθητές, δεν μέτρησα, με την στολή τους και με αγκάλιασουν !! Δεν τους ήξερα, δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ. Ίσως να ήταν και η πρώτη και τελευταία επαφή που είχα με Ιάπωνα. Τους ρώτησα το όνομα τους, δεν ξέρω πόσα Αγγλικά ξέρανε, και τους είπα οτι εμένα με λένε Chris. Που να τους έλεγα το Χριστόδουλος, θα είχαμε μεγάλο πρόβλημα. Ενας, πιο άνετος, μαθητής μου λέει οτι το όνομά του είναι Λέο. Μου φάνηκε παράξενο όνομα, περιμενα κανενα Hu, Fu, Μπου- ζου-κά-κι, και τον ρωτάω -Λέο; -Ναι, Λέο μου λέει. Πήρα ενα χαρτί με κατι τουριστικές οδηγίες που είχα και έγραψα το όνομά μου, και ο Λέο μου το έγραψε και αυτός στα λατινικά, Leo.

Μετά του το έγραψα στα Ελληνικά και αυτός μου το έγραψε στα γιαπωνέζικα. Δεν ήξερα τι να τους πω, και τους λέω εγώ είμαι απο την Ελλάδα, Greece. Τους ρώτησα αν ξέρανε που είναι η Ελλάδα, και επειδή δεν ξέρανε προσπαθησα να ζωγραφίσω τον χάρτη απο την Ιαπωνία μέχρι την Ελλάδα. Τους έλεγα τις μεγάλες χώρες, Κίνα, Ινδία, Τουρκία μπας και τις ξέρανε, φτάσαμε στην Ευρωπη, έφτιαξα κατι που ο Θεός να το κάνει Ελλάδα, και συνεχισα Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία. Οταν έφτασα στην Αγγλία, σταμάτησα, αυτήν την ξέρανε. Ο Λέο που έδειξε ότι αυτός ειναι στην Ιαπωνία, στην άλλη ακρη του κόσμου, αλλά έπρεπε να φύγουν, είχε έρθει το πούλμαν τους. Βγάλαμε μια φωτογραφία (ο αριστερά μου είναι ο Λέο) και ανοιξα την αγκαλιά μου να τους αγκαλιάσω για να φύγουν. Αυτό, δεν το περίμεναν αυτοί, και πρώτος ο Λέο, σκούπισε τα χέρια του στο παντελόνι του (!!) και με αγκάλιασε. Ηρθαν και κανα-δυό άλλοι να τους αγκαλιάσω και φύγαν.

Μετά απο λίγο ήρθε και η Jo και περπατήσαμε στον κήπο, στο “Μνημείο της Ειρήνης” , λίγο πιό πάνω απο το μουσείο. Καθε χρόνο, στις 6 Αυγούστου, γινεται μια τελετή και πανε αντιπρόσωποι απο όλες τις χώρες.

Και λίγο παρακάτω, στον ίδιο κήπο, υπήρχε το μνημείο της Sadako Sasaki. Αυτή είναι μια πολύ συγκινητική ιστορία, για την Sadako. Ενα κοριτσάκι, που ήταν 2 χρονών όταν ρίξανε την βόμβα, που λίγα χρόνια αργότερα, 11 χρονιών, διαγνωστηκε με λευκαιμία, η αρρώστια της βόμβας που λέγανε οι Ιάπωνες. Ενας γιαπωνέζικος μύθος λέει ό,τι όποιος φτιάξει 1000 χάρτινους γερανούς (τα πουλιά γερανούς) τότε θα εκπληρωθεί μία επιθυμία του. Η Sadako άρχισε να φτιάχνει χάρτινους γερανούς και τέλειωσε και τους 1000 πριν πεθάνει, στις 25 Οκτωβρίου 1955. Και όσο τους έφτιαχνε, έλεγε: “Θα γράψω ‘Ειρήνη’ στα φτερά σου και θα πετάξεις σε όλο τον κόσμο.”

Το μνημείο είναι σύμβολο της Ειρήνης και πολύς κόσμος στέλνει ακόμα χάρτινους γερανούς για τα παιδιά που χάθηκαν στους πολέμους.

Ολα τα σχολεία περνούσαν απο το μνημείο και ακούγανε τους δασκάλους τους να εξηγούν (φαντάζομαι δηλαδή αφού δεν καταλάβαινα τίποτα) και ορισμένες τάξεις τραγουδούσανε μπροστά στο μνημείο.

Κι ‘εκεί που περπατούσαμε να φύγουμε απο το κήπο, άκουσα να φωναζουν το όνομά μου. “Chris, Chris …” Ηταν ο Λέο που με είδε να φεύγω και με χαιρέτησε !! (αριστερά-αριστερά στην φωτογραφία)

Θέλαμε να πηγαίναμε και στο κάστρο της Χιροσίμα, που έμενε παλιότερα ο φεούδαρχης, αλλά ίσα-ίσα προλαβαίναμε να μην χάσουμε το τραίνο. Αποφασίσαμε να πάμε στο κάστρο αλλά να το δούμε μόνο απο έξω. Το κάστρο είχε καταστραφεί στην έκρηξη, προφανώς, και το ξαναφτιάξανε το 1958.

Δεν μπορώ να πώ πολλά για το κάστρο, ψιλοβιαζόμαστε επίσης, Ωραία θέα στο ποτάμι είχε, το παλάτι ήταν ένα ξύλινο ωραίο κτίριο και ορισμένα άλλα μικρότερα κτίρια. Πάντως μέσα στην ζέστη, δεν μπορούσα να φανταστώ τους σαμουράι και τις γκέισες να κόβουν βόλτες στο κάστρο.

και επειδή βιαζόμαστε είπαμε να πάρουμε ένα ταξί να μας πάει στον σταθμό των τραίνων. Και αυτό ήταν μιά άλλη εμπειρία! Οπως λοιπόν δεν ακουμπάς τίποτα και κανέναν στην Ιαπωνία, έτσι και στο ταξί. Ούτε καν την πόρτα του ταξί δεν ακουμπάς! Στην Ιαπωνία, τα αυτοκίνητα είναι δεξιοτίμονα, όπως στην Ιρλανδία και στην Αγγλία. Όταν πας να μπείς στο ταξί, η πόρτα ανοίγει αυτόματα, σαν να την ανοίγει φάντασμα, και παθαίνεις πλάκα! Την ανοίγει ο ταξιτζής από μέσα!  Στο ταξί, όλα είναι άσπρα. Σαν άσπρα σεμεδάκια. (σεμεδάκια = πληθυντικος του σεμέν) Οταν λερωθούν, πλένονται. Και τα λεφτά, δεν τα δίνεις στον ταξιτζή. Τα αφήνεις στο μέρος μεταξύ οδηγού και συνοδηγού. Αυτός τα παίρνει και σου δίνει τα ρέστα στο ίδιο μέρος. Πουρμπουάρ δεν επιτρέπεται, είναι πολύ αγενές !

Φτάσαμε στον σταθμό, πήραμε την βαλίτσα μας απο το ντουλαπάκι και ξανά στο Shinkansen (Σινκανσέν) για το Κυότο να συναντούσαμε τα κορίτσια μου που είχαν βρεθεί το πρωί και γυρίζανε το Κυότο. Είχαμε δώσει ραντεβού στον σταθμό του Κυότο, στην έξοδο των τραίνων, πρίν μπούμε στο μετρό. Όλα αυτά είναι μέσα στον σταθμό ή στο μετρό, δεν βγαίνεις στο δρόμο. Βεβαία, επειδή το Κυότο είναι απο τις μεγαλύτερες πόλεις της Ιαπωνίας (6η σε πληθυσμό), ο σταθμός των τραίνων δεν είναι μικρούλης.

Στο τραίνο πηγαινόντας προς το Κυότο, σκεφτόμουνα την Χιροσίμα, την ατομική βόμβα και την Sadako. Άλλο πράγμα να το ξέρεις, άλλο να το βλέπεις. Μία ολόκληρη πόλη εξαφανίστηκε απο τον χάρτη (το ίδιο έγινε και με το Ναγκασάκι) 140.000 νεκροί απο την ατομική βόμβα, και οι υπεύθυνοι ήταν ελεύθεροι, και κυνηγούσαν μόνο τους Γερμανούς. Οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο κράτος, κυνηγούσε τον Μιλόσεβιτς ενώ αιματοκυλούν το Ιράκ, την Συρία και τώρα την Γκάζα και πάλι είναι ελεύθεροι. Και μετά σου λένε για δικαιοσύνη και κουραφέξαλα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, η δικαιοσύνη είναι πάντα η δικαιοσύνη του νικητή.

Φτάσαμε στον σταθμό, και βρήκαμε τα κορίτσια και πηγαίναμε στο σπίτι της Δανάης, στο Rokujizo (Ροκουτζίζο) λίγο έξω απο το Κυότο, στο τέρμα του μετρό. Το σπίτι ήταν κοντά στο μετρό, στον τέταρτο όροφο, χωρίς ανσασέρ και με εξωτερική σκάλα. Το διαμέρισμα ήταν ένα δυάρι, μιά χαρά για ένα ζευγάρι. Παράξενο ήταν που όλο το διαμερισμα ήταν ένα σκαλάκι πάνω απο την πόρτα!! Δηλαδή, ανοίγεις την πόρτα και ανεβαίνεις ένα σκαλάκι, 5-10 πόντους. Βέβαια χρειάζεται ένα Π για να μπορεί να ανοίγει η πόρτα, και εκεί βάζουνε τα παπούτσια. Κλείνεις την πόρτα, βγάζεις τα παπούτσια και τα αφήνεις στο Π, και ανεβαίνεις το σκαλάκι.  Το διαμέρισμα της Δανάης ήταν γιαπωνεζικου στύλ, μιλιμαλίστικο, ένα χαμηλό τραπέζι είχε, ενα φουτόν για κάθισμα και το κρεβάτι της που ο Θεός να το κάνει κρεβάτι, 2 λεπτά στρώματα ήταν το ένα πανω στο άλλο και όλο αυτό στο τατάμι (στο πάτωμα).  Εμείς θα κοιμόμαστε στο πάτωμα, σε 2 φουσκωτά στρώματα!! Εγω και η Jo στο ένα δωμάτιο, η Δανάη στο δικό της και η Κεβίνα στην κουζίνα. Μιά χαρά, από φοιτητής είχα να κοιμηθώ στο πάτωμα!

Σε λίγακι ήρθε ενας καταϊδρωμένος καημένος Γιαπωνέζους (μπορεί να ήταν και ο αντίστοιχος Αλβανός, δεν ξέρω, όλοι ίδιοι μου φαινότανε) που κουβαλούσε τις βαλίτσες μας, αυτές που είχαμε στείλει απο το Τόκιο για να μην τις κουβαλάμε στο Hakone, Miyajima και Χιροσίμα. Και πάλι, παρ’ολο που τον λυπήθηκα τον καημένο, δεν του δώσαμε πουρμπουάρ.

Μετά παραγγείλαμε την πίτσα απο την Pizza Hut,  και ξεραθήκαμε στο φουσκωτό στρώμα.

Νάρα – Κυότο

Μετά απο τον καφέ μας είπε να πηγαίναμε στην Νάρα (Nara), μιά πόλη καμιά ώρα νότια του Κυότο, στο Kōfuku-ji. Αυτό είναι πάλι παγκόσμιο μνημείο της Ουνέσκο και έχει 10 τεμένοι (temple) του Βούδα και ενα Shinto shrine (ναό της θρησκείας Shinto) και εκεί υπάρχει ο δεύτερος μεγαλύτερος Βούδας στην Ιαπωνία. Η γραμμή JR (Japan Rail) μας πήγαινε κατευθείαν απο το σπίτι της Δανάης στο Ρικουτζίζο στην Νάρα, που ήταν και το τέρμα της γραμμής. Η γραμμή αυτή περνούσε απο τον κεντρικό σταθμό του Κυότο και συνέχιζε μέχρι την Νάρα. Δεν είχε πολύ κόσμο το τραίνο, αλλά δεν είχε άδειες θέσεις και είμαστε όρθιοι για για την μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής.

Και εκεί είδα πως γίνεται και όλες οι θέσεις κοιτάται προς την πλευρά που κινειται το τραίνο. Η πλάτη του καθίσματος δεν είναι σταθερή, ενώ το κάθισμα είναι. Έτσι, την γυρίζεις με το χέρι σου, απο την μία πλευρά στην άλλη. Με αποτέλεσμα, η πλάτη κινείται και ο ταξιδιώτης καθεται προς την κατεύθυνση του τραίνου. To ίδιο “σχεδόν” γίνεται στο Shinsanken (είπαμε, αυτό το τραίνο που πάει με 300 χλμ την ώρα). Μόνο που εκεί γυρίζει όλη η καρέκλα. Αυτό μπορεί να γίνει με το χέρι, οι καθαρίστριες/καθαριστές (ναί, δεν είναι μόνο γυναίκες που καθαρίσουν) του τραίνου γυρίζουν τις θέσεις με το χέρι, ή αυτόματα, πατάνε ενα κουμπί καπου που δεν ξερω, και οι θέσεις γυρίζουν μόνες τους, σαν να χορεύουν!! Στα JR τραίνα όμως, το κανει ο επιβάτης μόνος του. Και για να μην ξεχνιόμαστε, τα προσκέφαλα των καθισμάτων είναι καλυμμένα με ενα λεπτό πλαστικό κάλυμα για να μπορει να καθαριστεί.

Πηγαίνανε πολλοί τουρίστες στην Νάρα, και ακόμα να μην ήξερε η Δανάη, θα ακολουθούσαμε τον κόσμο. Η Νάρα είναι μιά σχετικά ωραία πόλη, αλλά δεν είδαμε και πολλά. Από τον σιδηροδρομικό σταθμό πήγαμε στο Kōfuku-ji και πίσω στον σταθμό.

Τα Kōfuku-ji ήταν σε ένα μεγάλο πάρκο.
Περάσαμε την 5-όροφη παγόδα (Goju-no-to λέγονται αυτές οι 5-οροφες παγόδες), και το τέμενος Tokon-do, ακριβώς δίπλα.

Τα ζαρκάδια (αγγελιοφόροι των θεών) γυρίζαν ελεύθερα, όπως και στην Miyajima. Εκεί είδα ότι, πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι που γυρίζουν με μία σκούπα και φαράσι και καθαρίζουν ότι αφήνουν τα ζώα αυτά στον δρόμο.  Καλά το είχα καταλάβει στην Miyajima!

Το τέμενος με τον 2ο μεγαλυτερο Βούδα στην Ιαπωνία ειναι το Todai-ji, το οποίο μάλιστα είναι και το μεγαλύτερο ξύλινο κτίριο στον κόσμο.

Η είσοδος του ήταν επίσης εντυπωσιακή.

Εν τω μεταξύ, φαίνετια γιατί έχει αρχίσει να με ενοχλούν τα σχολεία. Υπαρχουν παντού !!! Περπατάνε παντού!!

Περνώντας την είσοδο, το Todai-ji εμφανίζεται μπροστά μας. Ένα άλλο Μνημείo Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Στην επαρχία του Κυότο έχει 17 (!!) τέτοια μνημεία. Αφού στο τέλος αποφασίζεις να πηγαινες να βλέπεις μόνο τα παγκοσμια μνημεία!

Ο Βούδας μέσα στο Todai-ji είναι επιβλητικός, και τεραστίων διαστάσεων!

Φοβεροί ειναι οι δύο βασιλιάδες που φυλανε τον Βούδα, ο Κομοκούτεν (Komokuten) και ο Ταμοντέν (Tamonten). Ο Κομοκούτεν βλέπει και τιμωρεί το κακό πνεύμα και ο Ταμοντέν τιμωρεί την διαφθορά. Πάντως, μόνο που τους βλεπεις, σου κόβεται κάθε σκέψη διαφθοράς. Πρέπει να βαλουμε κανά-δυό τέτοιους στην Βουλή.

Μέσα στο τέμενος υπηρχε ένα μέρος που σου δίνανε ενα κομμάτι …. τούβλο και μπορούσες να γράψεις ό,τι θες με τις γιαπωνέζικες πένες. Δεν ηταν ακριβό και το ποσό πήγαινε για την συντήρηση του τεμένους. Δεν είναι τόσο εύκολο να γραφεις με αυτές τις πένες, πρωτα απ’ολα πρέπει να μην βάζεις πολυ μελάνι γιατί γίνεται μια μεγάλη μουτζούρα! Φαίνεται στην φωτογραφία

Τα σχολεία και οι μαθητές αρχίσαν να εμφανιζονται απο παντού. Δεν ξέρω αν είχαν διακοπές ή κάτι άλλο. Αλλά είχαν αρχίσει να μου σπάνε τα νεύρα, βρισκόντουσαν παντού

Είδαμε και το μικρό οκτάγωνο τέμενος, το Nan’endō, ορισμένους τουρίστες με τα “καλά” τους και την φωτογραφική τους μηχανή και πήραμε τον ίδιο δρόμο για τον σταθμό και πίσω στο Κυότο.

Η Δανάη είχε να βγεί με συναδέλφους της και θα πήγαινε και μαζί της η Κεβίνα. Οπότε σταματήσαμε στο κέντρο του Κυότο, για να παει η Δανάη σπίτι της για να ετοιμαστεί και μέχρι να ξαναγυρίσει εμείς κάναμε βόλτα στο Σιγιακούσο Μάε (Shiyakusho mae), μία μεγάλη στοά με μαγαζιά, κινηματογράφους, δισκάδικα, καφετέριες και άλλα πολλά. (flea market). Λοιπόν, αυτη την περιοχή την έμαθα καλά αφού ηταν η μόνη περιοχη που ηξερα να παω μόνος μου!! Εκει έδινα ραντεβού, απο κει ηξερα να πάρω το μετρό να πηγαινα σπίτι. Όλα τα άλλα ήταν … γιαπωνεζικα για μένα. Πως μπορείς να δώσεις ραντεβού σε ένα σημείο που δεν ξέρεις ούτε τον δρόμο, ούτε τα μαγαζιά, και το κυριότερο, δεν ξερεις να διαβάσεις, ούτε να ρωτήσεις. Σε ένα αντίστοιχο μέρος, λίγες μέρες αργότερα, χρησιμοποίησα την πυξίδα που έχει το κινητό μου για να βγάλω άκρη!!

Δεν είχαμε φάει ολη την ημέρα και δεν θυμάμαι τι έφαγα αλλά ήταν ωραίο γιατί ξαναπήγαμε και άλλη φορά.

Μετά βρήκαμε την Δανάη, τα κορίστια έφυγαν και πήραμε το μετρό για να γυρίσουμε πισω στο σπίτι. Ευτυχώς θυμόμουνα πως γυρίζουμε στο σπίτι απο την προηγουμενη  γιατί θα έπρεπε να ρωτούσαμε καποιον Ιάπωνα με τα γιαπωνεζικα που δεν ξέραμε!

Βγαίνοντας απο το μετρό, πήγαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να παίρναμε κανα-δυό πράγματα για το σπίτι. Φρούτα, αυγά, ενα μπουκάλι που δεν θυμάμαι τι, και κάτι λίγα πράγματα που χωρούσαν σε ένα καλάθι. Μπλέ καλάθι, έχει σημασία.

Και εδώ πάλι, όπως και άλλες φορές στην Ιαπωνία, έμεινα με το στόμα ανοικτό. Το ταμείο ήταν στην μέση του κυλιόμενου διάδρομου, όχι στην άκρη όπως σε όλα τα σουπερ μαρκετ που έχουμε συνηθίσει. Ο πελάτης, εμείς δηλαδή, βγάζει τα πράγματα απο το καλάθι του (το μπλέ καλάθι) και τα τοποθετεί στο κυλιόμενο διάδρομο. Η ταμίας έχει ενα κίτρινο καλάθι απο την άλλη πλευρά, και οταν περναει τα πράγματα απο την ταμιακή μηχανή, τα ταχτοποιεί στο κίτρινο καλάθι. Όχι τα πετάει. Τα ταχτοποιεί. Δηλαδή, βάζει ολα τα υγρα μαζι, τα φρουτα μαζί, τα ευθραστα -αυγα ας πουμε- τελευταία. Αν παρει κατι που δεν ειναι στην σειρά του, το κρατάει στην άκρη και το βάζει στο καλάθι οταν έρθει η ώρα του. Τα αυγά θα τα κρατάει στην ακρη και θα τα βαλει στο -κίτρινο- καλαθι τελευταία. Στα μπουκαλια τα βαζει μέσα σ’αυτο το μικρό δίκτυ για να μην σπάνε, όπως κανουν στο Duty Free στα αεροδρόμια. Οταν τελειώσει αυτη η διαδικασία, πληρώνεις, παιρνεις τα ρέστα και το κίτρινο καλάθι. Ακόμα δεν έχεις βάλει τα πραγματα σε σακκούλες. Πας λοιπον σε συγκεριμμενα τραπεζια, πριν φυγεις απο το σουπερ μαρκετ, και βαζεις το κίτρινο καλάθι σου στο τραπεζι. Στο τραπέζι αυτό υπάρχουν σακκούλες, σπάγγοι, σελοτέιπ, ψαλίδι κλπ. Μόνο χαρτια και μαρκαδόρους δεν έχει να ζωγραφίζεις. Βαζεις λοιπον τα ψωνια σου σε σακκουλες, που είναι εύκολο αφου η ταμίας στα έχει βάλει ταχτοποιημένα, αφήνεις το κίτρινο καλάθι και φεύγεις με το στόμα ανοιχτό.

Υπ’οψιν, οι Ιάπωνες δεν έχουν καρότσια, παίρνεις πολλά μπλέ καλάθια αν έχεις πολλά πράγματα να ψωνίσεις.

Και μετά απο αυτη την μοναδική εμπειρία, γυρίσαμε στο σπίτι και καθησαμε στο φουτόν και οι δυό μας μεχρι να κοιμηθουμε.