Δύο χρόνια πέρασαν. Ακριβώς. Σαν σήμερα.
Ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Πρίν δυό μήνες ήμουνα πάλι στο σπίτι του, στο Rathcoole, για τελευταία φορά, να κλείσω τον σπίτι και να δώσω τα κλειδιά στον μεσίτη που θα το πουλούσε. Επί δύο χρόνια πήγαινα για ψιλοδουλειές, αισθόνουμα σαν να γυρίζω σπίτι μου με τα ψώνια. Μόνο που δεν του μιλούσα. Είχα γνωρίσει και τους γείτονες, ο ένας μάλιστα μου ζήτησε να κανονίσω να επιδιορθώσουν τις υδρορροές που είχαν στραβώσει και έριχναν τα νερά της βροχής στην αυλή του.
Άνοιγα την πόρτα με τα κλειδιά, γύριζα όλα τα δωμάτια να δώ αν όλα ήταν καλά. Άνοιγα τα φώτα, άνοιγα τις βρύσες, μάζευα τα γράμματα (λογαριασμοί ήταν τα περισσότερα), και πετούσα τις διαφημήσεις. Τους πρώτους μήνες μου ερχόνταν να του έλεγα, “Τι θα γίνει ρε Yann, θα τους πληρώσεις τους λογαριασμούς να μήν τρέχω εγώ;” Πολλές εταιρείες (ασφάλεια, τηλεόραση) στέλνανε γράμματα για να ξοφλήσει τους λογαριασμούς, και απειλούσαν ότι θα τον τρέχαν στα δικαστήρια. Ο Sky του είχε ήδη στείλει γράμμα από την νομική υπηρεσία και έλεγε ότι ήταν η τελευταία προειδοποιήση πριν του στείλουν την δικάσιμο. Ήθελα να τους έπαιρνα τηλέφωνο να τους έλεγα ότι θα ήταν λίγο δύσκολο να τον βρούν εκεί που ήτανε, αλλά άφησα τον δικηγόρο του να το κανονίσει.
Βοήθησα για την μετακόμιση, τα προσωπικά του είδη τα πήρε η οικογένεια του πίσω στην Γαλλία. Μιά άλλη μέρα, πήγα να ανοίξω το σπίτι να πάει η Gwenaelle, (Γκουαναέλ προφέρεται), η κόρη του, να πάρει τα παιχνίδια της. Έκανα βόλτα τα βιβλία του. Τα πήρα στο σπίτι μου να τα πουλήσω, δεν μπόρεσα, και τα γύρισα πίσω. Μου έφυγε η μέση, και τα άκουσε κανονικά όταν κουβαλούσα τα κουτιά.
Τον προηγούμενο μήνα ήμουνα με τον δικηγόρο του, να συζητήσουμε τα νομικά της διαθήκης. Μιά ζωή, δεν άκουγε κανένα. Ούτε καν το δικηγόρο του όταν έκανε την διαθήκη του. Με αποτέλεσμα να υπάρξουν διαφωνίες με την οικογένειά του και με την μητέρα της κόρης του. Και βρέθηκα κι’εγώ να μου εξηγεί ο δικηγόρος τα νομικά για να μεταφέρω στην οικογένειά του που είναι στην Γαλλία. Η αδελφή του, που είχε έρθει 3 φορές στο Δουβλίνο, μου έλεγε χίλια ευχαριστώ, και της απαντούσα ότι δεν φταίει αυτή, ο Yann φταίει που μας άφησε στα ξαφνικά.
2 χρόνια, ακριβώς, και μόνο πριν 3 βδομάδες λύθηκε το οικονομικό της διαθήκης. Για άλλα 10 χρόνια, τουλάχιστον, θα ασχολούμαι -από μακρυά αυτή την φορά- για τον Yann, για τις σπουδές της κόρης του, μέχρι να γίνει 18 χρονών.
Δύσκολο να τον ξεχάσουμε, αλλά δεν μας αφήσει έτσι κι’αλλιώς. Και όταν πάω στον τάφο του, στο Παρίσι, θα του τα πω από κοντά. Yann, tu n’as pas arreté de m’emmerder (δεν σταμάτησες να με “τσαντίζεις”)
PS1. Θα ήμουνα άδικος να μην έλεγα ότι η Vikky, μιά φίλη του, δεν βοήθησε όσο κι’εγώ.
PS2. 2 χρόνια πριν, είχα γράψει αυτό