Τώρα τελευταία, ΜΜΕ, δημοσιογράφοι και μή, τα έχουν βάλει με τον Αρκά, επειδή κάνει κριτική στην κυβέρνηση και λέει “ηλίθιο λαό” τον κόσμο που την ψήφισε. (δεν έχει και πολύ άδικο).

Ορισμένα απο αυτά τα άρθρα είναι:

“Αρκάς: η θλιβερή κατάπτωση μιας μεγαλοφυΐας” του Γιώργου Μαρτινίδη και του Ιπποκράτη Ταυλάριο στην Εφημερίδα των Συντακτών,
“Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΡΚΑ” της Ελενας Ακρίτα στα ΝΕΑ
“Εναν Αρκά στα μέτρα μας” του Ανδρέα Πετρουλάκη στο protagon.gr (που υπερασπίζεται τον Αρκά)

Ο Αρκάς όμως δεν είναι χθεσινός, έχει εμφανιστεί στην ελληνική πραγματικότητα πριν 26 χρόνια, το 1981, με τον “Κόκκορα“, στην Βαβέλ, το ελληνικό Charlie Hebdo.  

Τότε, εγώ και όλοι αυτοί που τον κατηγορούνε, είμαστε 20 χρονών, και ταυτιζόμαστε με το γουρούνι που είχε όποια κότα ήθελε και όχι με τον κόκκορα που τον φτύναμε οι κότες/γκόμενες

Αργότερα, το 1988, πολλοί από μας ήμαστε παντρεμμένοι με τα ισόβια δεσμά του γάμου, και βγήκε ο “Ισοβίτης” (που για μένα είναι το καλύτερο έργο του Αρκά μαζί με το σπουργίτι στο “Χαμηλές Πτήσεις”) και , ξανά, ταυτιζόμαστε με τον ισοβίτη. 

Οταν κάναμε παιδιά, βγήκε το “Χαμηλές πτήσεις” το 1991 με το σπουργίτι και τον πατέρα του. 

Θα βλέπουμε τους εαυτούς σας σε λίγο στους “Οι Συνομήλικοι”, τον Χάρο στα “Μαύρα” και τους άγγελους στο “Η Ζωή Μετά”  

Οπως αλλάζουμε κι’εμείς, έτσι αλλάζουν και οι άλλοι. Με περισσότερες εμπειρίες, πιό “σοφοί”, έχουμε αλλάξει τις απόψεις μας για πολλά πράγματα. Ακόμα και ο Bob Dylan άλλαξε και πήγε στον Χριστιανισμό για μιά εποχή.

Είναι προφανές ότι ο Αρκάς του 1981 έχει αλλάξει από τον Αρκά του 2017.  Και ευτυχώς. Μπορεί να μην αρέσουν σε ορισμένους το ύφος των σκίτσων του, αλλά είναι η πρώτη φορά που καταλαβαίνουμε ότι είμαστε ο “κυρίαρχος (ή ηλίθιος) λαός” που ζητάει βοήθεια από τον προφήτη. 

Και γι΄αυτό τον πετροβολούν.